Η έλευση των προσφύγων στα μέρη μας, ανθρώπων κυνηγημένων από την πόλεμο και τη φτώχεια, ανθρώπων που με ακραίους κινδύνους, τρομακτικές συνθήκες και απόλυτο πόνο εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους σε αναζήτηση ενός καινούριου τόπου για να χτίσουν από την αρχή τη ρημαγμένη τους ζωή, αποτελεί φαινόμενο πρωτόγνωρο για τις πρόσφατες γενιές των Ελλήνων χαραγμένο βαθιά ωστόσο στη συλλογική μνήμη του λαού μας από τη δική του προσφυγική εμπειρία του περασμένου αιώνα.
Στη δική μας περιοχή, στα σχολεία του Συλλόγου μας “Ο Περικλής” τα προσφυγόπουλα , οι οικογένειες των οποίων φιλοξενούνται σε νοικιασμένες από φορείς κατοικίες και εντάχθηκαν στον κοινωνικό ιστό με απόλυτη επιτυχία, γράφτηκαν και φοιτούν στα πρωινά τμήματα των σχολείων μας , μαθαίνουν γράμματα, παίζουν και χαίρονται με τους συμμαθητές τους, γιατρεύοντας με το βάλσαμο της αλληλεγγύης και της ανθρώπινης αγκαλιάς τις πληγές που τους άνοιξε ο πόλεμος και το ξερίζωμα από τις πατρίδες τους.
Διαβάστε τη συγκινητική μαρτυρία της συναδέλφισσάς μας δασκάλας του 7ου Δημ. Σχολείου Αγ. Παρασκευής για την εμπειρία της από το ‘’πέρασμα’’ του Χάμσα και της Σαλάμ από την ανοιχτή αγκαλιά παιδιών, δασκάλων και γονιών του σχολείου της. Μαζί και οι ζωγραφιστές καρδούλες της Σαλάμ .
Ζωγραφιστές καρδιές γεμάτες αγάπη …
Το φθινόπωρο ήρθαν στο σχολείο, ένα σχολείο των βορείων προαστίων, δυο καινούριοι μαθητές, δυο προσφυγόπουλα από τη Συρία. Δεν έμειναν μαζί μας πολύ. Έφυγαν μετά από λίγο καιρό με τη μαμά τους για να πάνε στη Γερμανία, να συναντήσουν εκεί τον μπαμπά τους …
Ο Χάμσα 9 ετών ( με προβλήματα ακοής, από τους βομβαρδισμούς μάλλον) και η Σαλάμ 8 ετών εντάχθηκαν στην Α΄ τάξη. Δε γνώριζαν ελληνικά, παρά μόνο τις λέξεις «ευχαριστώ» και «τουαλέτα». Ήξεραν ακόμη να μετρούν ως το είκοσι στα ελληνικά. Δεν είχαν μάθει να γράφουν και να διαβάζουν ούτε στη δική τους γλώσσα.
Τους θυμάμαι την πρώτη μέρα στο γραφείο του διευθυντή, με τα μεγάλα μάτια τους να κοιτάζουν διστακτικά τους δασκάλους και τις δασκάλες που συναντούσαν. Δυσκολευτήκαμε να μάθουμε τα ονόματά τους! Φαντάζομαι κι εκείνα το ίδιο!
Τις πρώτες μέρες είχαμε όλοι αγωνία! Θα πάνε όλα καλά; Θα έχουμε αντιδράσεις και δυσκολίες; Θα τα αποδεχτούν τα άλλα παιδιά; Θα καταφέρουν να προσαρμοστούν και να μάθουν;
Η δασκάλα τους, η κυρία Αθανασία τα αντιμετώπισε σαν οποιαδήποτε δύο παιδιά με δυσκολίες στο μάθημα της γλώσσας. Στάθηκε δίπλα τους και τα βοήθησε όπως έκανε και με όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Τα βοήθησε όχι μόνο να μάθουν, αλλά να γίνουν μέλη της ομάδας!
Όλοι οι δάσκαλοι και οι δασκάλες του τμήματος έβαλαν τα παιδιά μέσα στην ομάδα μαθαίνοντάς τους τους κανόνες της τάξης και δείχνοντάς τους τον τρόπο δουλειάς.
Μέσα σε λίγες μέρες είχαμε ξεχάσει ότι είχαμε στο σχολείο δύο «ξένα» παιδιά! Ο Χάμσα και η Σαλάμ ήταν όπως όλα τα παιδιά. Άνοιγαν τα μάτια με αγωνία όταν δεν καταλάβαιναν κάτι, σήκωναν το χέρι με αποφασιστικότητα όταν ήθελαν να δείξουν αυτό που ξέρουν, χαμογελούσαν ως τα αυτιά όταν έπαιρναν τα μπράβο τους και βιαζόντουσαν να βγουν διάλειμμα για να φάνε και να παίξουν!
Για τα παιδιά, βέβαια, ο Χάμσα και η Σαλάμ δεν ήταν ποτέ «ξένα» παιδιά, ήταν απλώς δυο παιδιά. Θυμάμαι τα παιδιά της ΣΤ΄ τάξης από την πρώτη κιόλας μέρα να πηγαίνουν στην τάξη τους και να τα παίρνουν από το χέρι για να βγουν στο προαύλιο όλοι μαζί. Θυμάμαι ένα κορίτσι της Α΄ τάξης, όταν πρωτοσυνάντησε τη Σαλάμ, να την πλησιάζει, να την κοιτάζει στα μάτια και να της λέει «Hello!». Θυμάμαι ένα αγοράκι της Α΄ τάξης να λέει τη δεύτερη κιόλας μέρα: «Αυτός ο καινούριος είναι πολύ καλός στο ποδόσφαιρο! Ο Χάμσα δεν ήταν «ξένος», ήταν απλώς καινούριος! Αυτό ήταν, αυτό είναι το σημαντικό για τα παιδιά, η διάθεση να γνωριστούν και η ικανότητα να παίζουν!!!
Θυμάμαι την τελευταία μέρα το βλέμμα της μαμάς όταν ήρθε να μας αποχαιρετήσει και να ευχαριστήσει το διευθυντή και τη δασκάλα. Ήταν ένα βλέμμα ζεστό, ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης.
Δεν ξέρω αν τα παιδιά μεγαλώνοντας θα θυμούνται ελληνικά. Είμαι σίγουρη, όμως, ότι η καρδιά τους ζεστάθηκε λιγάκι μετά την εμπειρία του πολέμου και «του ταξιδιού» για την αναζήτηση νέας πατρίδας!
Όπως ζεστάθηκαν κι οι δικές μας καρδιές … κι οι ζωγραφιστές καρδούλες που μοίραζε η Σαλάμ στους δασκάλους, τις δασκάλες και τα παιδιά του σχολείου την τελευταία βδομάδα πριν φύγουν …
Αυτή τη ζεστασιά, αυτήν την αγάπη οφείλουμε ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί να δώσουμε στα παιδιά μας. Ας μην αφήσουμε το φόβο -κάποιοι θέλουν να είμαστε φοβισμένοι- να αλλάξει την πίστη, το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο αγάπης, ενσυναίσθησης και αλληλεγγύης, έναν κόσμο ασφαλή για τα παιδιά μας, για τα παιδιά όλου του κόσμου!
Χαρά Καργιώτη
7ο Δημοτικό Σχολείο Αγ. Παρασκευής
Last modified: 10 Φεβρουαρίου 2017
