άρθρο του Γιώργου Καρακώστα
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μουσικοθεατρική σάτιρα για να επιβιώσει, έχει φτάσει αρκετές φορές στο σημείο να αναπαράξει ιδεολογήματα που αντλούν την έμπνευσή τους από τις πιο συντηρητικές, πολιτικές και κοινωνικές αφηγήσεις, με το προκάλυμμα του σατιρικού σχολιασμού ή της διακωμώδησης των πολιτικών πρωταγωνιστών.
Είναι επίσης σαφές ότι η «φτώχεια» που επικρατεί στην καλλιτεχνική έμπνευση είναι τελείως αναντίστοιχη με τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις που συμβαίνουν στη χώρα, καθρεφτίζοντας την έλλειψη ενός εναλλακτικού πολιτιστικού προτάγματος ανταγωνιστικού προς το κυρίαρχο.
Ακόμα περισσότερο, ότι τα «προοδευτικά» ρεύματα πέραν από το να αναδιατυπώνουν παλιά μουσικά μοτίβα, βρίσκονται περιορισμένα ως προς την συγκρότηση ενός νέου καλλιτεχνικού χώρου που να μπορεί να διαπαιδαγωγεί και να μετασχηματίζει σε τέχνη αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Έστω και με τη μορφή σάτιρας.
Σε τίποτα όμως όλα αυτά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τη χυδαιολογία και την γελοιοποίηση της ιστορικής μνήμης (η οποία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός), της πολιτικής διαφωνίας και κριτικής (η οποία δεν πρέπει να λογοκρίνεται), της παραμόρφωσης των ιδεολογιών όταν μάλιστα συνεισφέρουν στην επαναφορά των πιο αντιδραστικών θέσεων (ταύτιση κομμουνισμού με Ναζισμού).
Το τραγούδι «Η katyusha του ΚΚΕ», των Τζίμη Πανούση και Γιάννη Αγγελάκα, δεν φιλοδοξεί να αποκτήσει μια ευυπόληπτη θέση στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Δεν είναι όμως, ούτε μια αξιοπρεπής προσπάθεια – και οι δημιουργοί του το γνωρίζουν αυτό – να σατιρίσει την πολιτική στάση του ΚΚΕ σήμερα, καθώς τίποτα από όσα λέει δεν διεμβολίζουν ούτε στο ελάχιστο, τον κόσμο και την ηγεσία του. Δεν θα μπορούσε παρά μόνο, να γίνει ύμνος στα χείλη των φορέων της παραχάραξης της ιστορίας και των think tank της σύγχρονης δεξιάς όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης και οι εκ των «αριστερών» τους ακολουθητές Ψαριανός και Σταύρος Θεοδωράκης.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να διαγραφεί η καλλιτεχνική διαδρομή και προσφορά δύο μουσικών και κυρίως του Γ. Αγγελάκα, στο ελληνικά πολιτιστικά δρώμενα. Στη δύση όμως της καριέρας του, η οποία συμπίπτει με τεκτονικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές στη χώρα, έκανε μια όχι και τόσο τιμητική επιλογή σε σχέση με το παρελθόν του.
Στη ζωή όμως όπως και στην τέχνη σημασία δεν έχει μόνο το πώς γεννιέσαι αλλά και το πώς πεθαίνεις.
Last modified: 19 Φεβρουαρίου 2015
