άρθρο της Μαρίνας Φάρρου
εκπαιδευτικού Αγγλικών σε σχολεία του Συλλόγου Π.Ε.”Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ”
Το Υπουργείο Παιδείας προχωρά στην κατάργηση των σημείων στίξης, πλην της τελείας!
Ακούγεται σαν πρωταπριλιάτικο αστείο κι όμως μετά από τόσες μεταρρυθμίσεις και αφού δεν παίρνουμε ουσιαστικές απαντήσεις σε κανένα ερώτημα που θέτουμε, γιατί το Υπουργείο να μην καταργήσει το ερωτηματικό και το θαυμαστικό και να κρατήσει μόνο την τελεία, αφού αποφασίζει για εμάς τους εκπαιδευτικούς χωρίς εμάς. Αποφασίζει και διατάζει, τελεία και παύλα.
Τι νόημα έχει να ρωτάμε γιατί με πάνω από 1000 τμήματα στη Β’ Αθήνας δεν ανοίγουν οργανικές για τις ειδικότητες;
Γιατί συστεγαζόμενα 12θέσια σχολεία (όπως το 2ο και 3ο Χολαργού) δεν έχουν οργανική για μουσική αφού οι ώρες ξεπερνούν τις 20;
Γιατί οι ώρες των ειδικοτήτων στην Πρωτοβάθμια δεν ακολουθούν αυτές της Δευτεροβάθμιας αφού οι συνθήκες εργασίας είναι οι ίδιες – οι ειδικότητες δεν έχουν ένα Τμήμα με 20 – 25 μαθητές, όπως οι δάσκαλοι, αλλά 200 και 300 μαθητές – με αποτέλεσμα,για να συμπληρώσουν το ωράριο τους, να βρίσκονται να «διδάσκουν» σε 2, 3, 4 ή και 5 σχολεία!
Πώς μπορεί ένας εκπαιδευτικός να είναι δημιουργικός και παραγωγικός αν αντιμετωπίζεται ως «αναλώσιμο υλικό» με ωράρια λάστιχο, χωρίς να παίρνει ανάσα, τρέχοντας από το ένα σχολείο στο άλλο, αλλού πρωινή ζώνη και αλλού ζώνη ολοημέρου; Δεν θα έπρεπε να υπολογίζεται και η ώρα που χάνει στις μετακινήσεις και να μειώνεται το ωράριο του ανάλογα με τον αριθμό των σχολείων που υπηρετεί( η καλύτερα να πούμε εξυπηρετεί..)
Ποιος είναι ο στόχος της δημόσιας παιδείας ειλικρινά; Να προσφέρει στα παιδιά γόνιμη γνώση, ανάπτυξη της κριτικής σκέψης και συναισθηματικής νοημοσύνης, εφόδια που τα κάνουν ελεύθερους σκεπτόμενους ανθρώπους ή πρόβατα επί σφαγή ,που θα εξυπηρετούν το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα; Να μη ρωτήσουμε βέβαια πώς μια «αριστερή» κυβέρνηση φαίνεται να εξυπηρετεί αυτό το σύστημα και ενδιαφέρεται πιο πολύ για το «φαίνεσθαι» κι όχι το «είναι». Η εύρυθμη λειτουργία των δημόσιων σχολείων δεν υπονομεύεται, άραγε, από τη μείωση των ωρών των μαθημάτων των ειδικοτήτων ανά τάξη που έχουν ως αποτέλεσμα τον διαμελισμό των ήδη διορισμένων εκπαιδευτικών σε περισσότερα σχολεία, άρα τον διορισμό λιγότερων αναπληρωτών;
Να μη ρωτήσουμε βέβαια σύμφωνα με ποιους εκπαιδευτικούς στόχους τα παιδιά της Α & Β τάξης μπορούν μόνο με μια ώρα την εβδομάδα- μια ίσον καμία, για τόσο μικρά παιδιά- να προετοιμαστούν για το βιβλίο των αγγλικών της Γ’ Δημοτικού ενώ πριν χρειάζονταν δύο ώρες; (ίσως άρχισαν να γεννιούνται πιο έξυπνα παιδιά!).
Ποιος αποφάσισε ότι τα παιδιά της Ε’ & ΣΤ’ τάξης του Δημοτικού δεν χρειάζονται το μάθημα της θεατρικής αγωγής; Είναι μάλλον λάθος ότι τα παιδιά που βρίσκονται στη προεφηβεία αντιμετωπίζουν πολλές συναισθηματικές εναλλαγές που πρέπει να βρουν διέξοδο μέσω της ελεύθερης έκφρασης και μετουσίωσης αυτών σε δημιουργία.
Ας καταργήσει λοιπόν το Υπουργείο Παιδείας το ερωτηματικό, αφού τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα, αλλά και το θαυμαστικό, καθώς τίποτα δεν μας εκπλήσσει πια. Οπότε το να ζητηθεί από τους εκπαιδευτικούς να δουλεύουν 30 ώρες, χωρίς σταματημό, χωρίς τη δυνατότητα να παράγουν δημιουργικό έργο και φυσικά χωρίς να καταφέρνουν, αυτοί που θα συνεχίζουν να προσφέρουν και να κάνουν ουσιαστική δουλειά, να φτάσουν να συνταξιοδοτηθούν (ευχής έργο για κάποιους) αφού τα εξαντλητικά ωράρια και η ματαίωση των στόχων και ονείρων τους θα τους έχουν στείλει πολύ νωρίτερα «εις αιώνια ανάπαυση» και τίποτα δε μας μένει να θαυμάσουμε πια, αφού η ποιότητα της δουλειάς του εκπαιδευτικού θυσιάζεται στο βωμό της ποσότητας (όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες διδασκαλίας σε περισσότερους μαθητές) και οι εκπαιδευτικοί των ειδικοτήτων , κυρίως οι δάσκαλοι της αγγλικής γλώσσας, λειτουργούν ως αρωγοί της ιδιωτικής παιδείας( πολυπληθή τμήματα,με απαρχαιωμένα βιβλία .η χωρίς καθόλου βιβλία για τις δύο τάξεις του δημοτικού, χωρίς υποστηρικτικό υλικό που αναπτύσσει όλες τις δεξιότητες των μαθητών και βοηθάει στην εμπέδωση λεξιλογίου και γραμματικής ,οδηγούν τους γονείς στην παραπαιδεία) και αντιμετωπίζονται ως δεύτερης κατηγορίας εκπαιδευτικοί που γεμίζουν τα κενά σε όσο το δυνατόν περισσότερα ολοήμερα σχολεία.
Το μόνο που μου μένει πια είναι «να γυρίσω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε,συνένοχη στο φόνο δεν θα μ’έχετε .» χωρίς ερωτηματικά… χωρίς θαυμαστικά….. χωρίς ελπίδα…. ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ.
Last modified: 18 Ιανουαρίου 2018
