άρθρο του Π. Μπουκάλα
Κακώς, κάκιστα, χιλιάδες Ελληνες συμπαραστέκονται με κάθε τρόπο στους πρόσφυγες. Κακώς, κάκιστα, συγκεντρώνουν τόνους τα τρόφιμα, τα φάρμακα, τα είδη πρώτης ανάγκης, για τα μωρά και για τους μεγάλους. Κακώς, κάκιστα, πλέκουν σκουφάκια και κασκόλ ή παίρνουν για μια-δυο μέρες κάποια προσφυγική οικογένεια στο σπίτι τους, να χαρεί ένα μπάνιο κι έναν ύπνο σχετικά ασφαλισμένο· τουλάχιστον από τους εξωτερικούς περισπασμούς, γιατί ο εσωτερικός εφιάλτης δεν κατευνάζεται ποτέ.
Κακώς, κάκιστα, γιαγιάδες και παππούδες με βαριά μνήμη ξεριζωμού και προσφυγιάς παίρνουν την κατσαρόλα τους γεμάτη και πάνε να μοιράσουν το περιεχόμενό της στην πλατεία Βικτωρίας, πριν «σκουπιστεί», ή στο Ελληνικό. Κακώς, κάκιστα, πέφτουν στα νερά του Αιγαίου ψαράδες, λιμενικοί, και πιτσιρίκια ακόμη, για να σώσουν όσους θαλασσοπνίγονται. Και κακώς, κάκιστα, δίνουμε το ελεύθερο σε εθελοντές απ’ όλα τα μέρη του κόσμου να πηγαίνουν στα νησιά μας όχι σαν ανέμελοι τουρίστες αλλά σαν εκφραστές της έμπρακτης αλληλεγγύης.
Κακώς, κάκιστα, στα σχολεία, δημόσια και ιδιωτικά, δάσκαλοι και μαθητές συγκεντρώνουν ρούχα και φάρμακα, διοργανώνουν εκθέσεις ή ανεβάζουν μικρά θεατρικά φιλάλληλου και φιλόξενου περιεχομένου. Κακώς, κάκιστα, γιατροί κάθε ειδικότητας αλλά και «απλοί άνθρωποι», όπως συνηθίζουμε να τους λέμε, ξημεροβραδιάζονται στο λιμάνι του Πειραιά, αδιαφορώντας για τις κάμερες και τη δημοσιότητα.
Σε πλήρη αντίθεση δηλαδή με όσους τρανούς κατεβαίνουν εκεί άπαξ, μετά της κουστωδίας τους, για να επιδείξουν τη φωτογενή συμπόνια τους.
Κακώς, κάκιστα, γιατί στέλνουν λαθεμένο μήνυμα. Ετσι θα έλεγαν, έτσι λένε, απροσχημάτιστα ή με την τεχνική των δολίων υπονοουμένων, οι υποστηρικτές του ρεαλισμού, του κυνικότατου πραγματισμού μάλλον, είτε πολιτικό είναι το αξίωμά τους είτε δημοσιογραφικός ο θωκίσκος τους. Η εθνικότητά τους ποικίλλει (ελληνική, αυστριακή, σλοβακική, ουγγρική κ.ο.κ.), η γλώσσα τους είναι μία· του ανάλγητου συμφέροντος. Οι πλέον αμοραλιστές ανάμεσά τους δεν έχουν κανένα να κοινοποιήσουν τη γνώμη τους, όσο αλαζονικά ωμή κι αν είναι, όσο κι αν περιφρονεί τις στοιχειώδεις αξίες που συγκροτούν τις ανθρώπινες κοινωνίες. Τη λένε ευθέως και την υπερασπίζουν με πάθος. Και για να γίνουν πειστικότεροι, επισείουν τον κίνδυνο των τζιχαντιστών, την απειλή εξισλαμισμού της Ευρώπης, το «κύμα βιασμών» κι ό,τι άλλο σκαρφίζεται η πονηρία τους ή τραβάει το χέρι τους από τη φαρέτρα της μισαλλοδοξίας.
Κακώς, κάκιστα, λοιπόν, στέκονται αλληλέγγυοι πάμπολλοι Ελληνες. Κανονικά, θα έπρεπε να απαιτήσουν να δημεύονται τα τιμαλφή των προσφύγων. Επιπλέον, θα όφειλαν να συντάσσονται με όσους άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης πρωταγωνιστούν στον μισοξενισμό και με τους κομματάρχες που τους υποβοηθούν.
Τέλος, χρέος τους είναι να απαιτήσουν να δοθεί πάραυτα έπαινος σε όσους αισχροκερδούν εις βάρος των προσφύγων, γιατί αυτοί και μόνον αυτοί στέλνουν το σωστό μήνυμα: «Πίσω, ρε! Πού πάτε; Εδώ είναι η Ευρώπη των αξιών!».
Last modified: 9 Μαρτίου 2016
