Tο ναυάγιο

Tο ναυάγιο

Η νοσηλεύτρια μου λέει πως το παιδί είναι από Αφγανιστάν, είναι καλά, αλλά βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Το παιδί κοιμάται βαθιά. Δεν επιχειρώ να το ξυπνήσω.

Σάμος, 15.7.2014. Το μεσημέρι της Παρασκευής, 11 Ιουλίου του έτους 2014 , ενημερωθήκαμε για το νέο ναυάγιο με πρόσφυγες έξω από το Καρλόβασι. Η πρώτη σκέψη ήταν να εξασφαλίσουμε ρούχα, γιατί θα ήταν βρεγμένοι και παγωμένοι μετά από ώρες στη θάλασσα. Δεν είχαμε εικόνα για τον αριθμό των ναυαγών, ούτε αν ήταν γυναίκες, άνδρες και παιδιά. Μετά από συνεννόηση με τη Γιασεμώ, μεταφέραμε όσα ρούχα μπορούσαμε από το χαριστικό παζάρι, που λειτουργεί στο στέκι του Συλλόγου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα-Αλληλεγγύη στους Πρόσφυγες.

Το απόγευμα μάθαμε ότι ένα αγόρι δεκαέξι ετών νοσηλευόταν εκτός κινδύνου στην Παθολογική Κλινική και ένα δεκαοχτάχρονο παλικάρι είχε διασωληνωθεί και θα μεταφερόνταν με ΕΚΑΒ στη Μυτιλήνη, διότι δεν υπήρχε κενό κρεβάτι στην εντατική του νοσοκομείου μας. Το βράδυ μαθαίνουμε πως το παλικάρι εξακολουθεί να είναι στη Σάμο. Φεύγουμε για το νοσοκομείο. Ο Νίκος πηγαίνει στην εντατική, εγώ κατευθύνομαι στο χώρο των επειγόντων. Η νοσηλεύτρια, σχεδόν κλαίγοντας, μου λέει πως έφεραν δύο πτώματα, έναν άντρα και μια γυναίκα, τέσσερις που ήταν καλά και έφυγαν, ένας δεκαεξάχρονος νοσηλεύεται στην παθολογική, ένας δεκαοχτάχρονος στην εντατική.

Μπαίνοντας στη μονάδα εντατικής θεραπείας αντικρύζω ένα πανέμορφο αγόρι πάνω σε ένα φορείο, συνδεδεμένο με αναπνευστήρα. Ο Νίκος και η Βάσω συζητάνε κάτι ακαταλαβίστικα για κορεσμό, οξέωση, υπερνατριαιμία. Τους ρωτάω αν θα τα καταφέρει. Τα μασάνε λίγο, αλλά φαίνονται αποφασισμένοι να εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα. Η Μαρία άπλωσε τα ρούχα του να στεγνώσουν. Όλη του η περιουσία ένα κινητό, μέσα στο οποίο ήταν κρυμμένα 150 ευρώ και ένα μικρό Κοράνι.

Φεύγω για την Παθολογική. Η νοσηλεύτρια μου λέει πως το παιδί είναι από Αφγανιστάν, είναι καλά, αλλά βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Το παιδί κοιμάται βαθιά. Δεν επιχειρώ να το ξυπνήσω. Ο ύπνος σε τέτοιες περιστάσεις είναι βάλσαμο και γιατριά. Ο λιμενικός φρουρός στέκεται έξω από το θάλαμο. Μου φαίνεται σαστισμένος. «Μάλλον έχασε τη μάνα και την αδερφή του», μου λέει (Ευτυχώς, όταν συνήλθε, το παιδί μας είπε ότι ταξίδευε μόνο του).

Επιστρέφω στην εντατική. Στις εντατικές, συνήθως, επικρατεί μια αφύσικη ηρεμία, σε καταφανή αντίθεση με το συγκλονιστικό γεγονός ότι ισορροπούν στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου. Αντιλαμβάνομαι μια ένταση και έναν προβληματισμό. Φοβούνται μήπως η αναπνοή με φορητό αναπνευστήρα (περιορισμένων δυνατοτήτων) κατά τη διάρκεια της μεταφοράς επιβαρύνει την κατάσταση του ασθενούς. Η Βάσω έχει ήδη πάρει την απόφαση. Συνεννούνται με τα μάτια με την προϊσταμένη (το ωράριό της είχε λήξει πριν από 6 ώρες) και αποφασίζουν να κρατήσουν το περιστατικό. Δανείζονται ένα κανονικό κρεβάτι από την Ορθοπεδική. Επικοινωνούν με τη διευθύνουσα. Αναστέλλονται οι άδειες και τα ρεπό του νοσηλευτικού προσωπικού. Καμιά διαμαρτυρία και δυσαρέσκεια για το χαμένο Σαββατοκύριακο.

Τρίτη 15 Ιουλίου. Ο ασθενής βγαίνει από την καταστολή. Είναι ζαλισμένος, αλλά επικοινωνεί. Ζητάει να τηλεφωνήσει στη μάνα του στη Συρία.

Η Αναστασία Θεοδωρίδου είναι κοινωνική λειτουργός, μέλος του Συλλόγου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα-Αλληλεγγύη στους Πρόσφυγες, στη Σάμο.