Είμαστε κι εμείς που λέτε μια γενιά που δεν έχει δάνεια και σπίτια και υποχρεώσεις… δεν προλάβαμε να αποκτήσουμε ή μάλλον εξορθολογίσαμε τις ανάγκες μας και είδαμε πως δεν βγαίνει να κάνουμε παιδιά, να πάρουμε σπίτι, να μπούμε στην αγχόνη του δανείου… μας έφτανε η αγχόνη της ζωής…
Δεν έχουμε διακοπές με τα πεθερικά στο χωριό και τραπεζώματα με ξαδέρφια και ανίψια, όλοι ένα τσούρμο Έλληνες να τρων και να φωνάζουν για πολιτικά και κτήματα της θείας Γιαννούλας που τα άφησε στον Μήτσο και όχι στην Ελένη γιατί τον είχε αδυναμία η θειά, παλιά μυαλά και τι να πεις…
Δεν έχουμε μπατζανάκηδες και κουνιάδες και κουμπάρους και σόγια μεγάλα και πολυπληθή… μόνο την γλύκα της γιαγιάς που μας που έλεγε «μανάρα μου είσαι καλά;… κουρασμένη σε ακούω μπουκουράνα μου, τρέχεις όλο τον τόπο για δουλειά και τελειωμό δεν έχεις»…
Δεν έχουμε παππούδες να κακομαθαίνουν εγγόνια που τους τα αφήνουμε στις διακοπές μας, μόνο γονείς που δουλεύουν ακόμα και μας χαρτζιλικώνουν όποτε κι αυτοί μπορούν γιατί λυπούνται… λυπούνται την μοίρα μας και τα «χαμένα» νιάτα, τον καρπό που κρύβουμε μέσα μας …
Δεν τα έχουμε όλα αυτά γαμώ το κέρατό σας μπάσταρδοι, μα έχουμε ακόμα όνειρα ζωντανά που σαλεύουν τα σώματά μας τις νύχτες… που μας ξυπνάνε και αντηχούν το ζήτω της Νίκης και του Έρωτα.
Όνειρα έχουμε, ακούτε; γυάλινα λουλούδια εύθραυστα στα χέρια μας τα όνειρα και βαλθήκατε να τα σπάσετε, πιάσατε γερά τις παλάμες μας και τις σφίξατε, σφίξατε κι άλλο την αγχόνη της ζωής και …κρακ… και σπάσανε…
Μόνο που τα σπασμένα κομμάτια τους σκίσαν τα χέρια μας και μάτωσαν τις παλάμες μας και απλά τα μπήξατε πιο βαθιά τα όνειρα και γίνανε πιο δικά μας, τα όνειρα της Νίκης και του Έρωτα.
Και τώρα με τις ματωμένες μας παλάμες και τα σκισμένα χέρια θα ‘ρθουμε να βάψουμε κόκκινες τις πόρτες σας και να βρωμίσουμε τους τοίχους σας με συνθήματα, να στοιχειώσουμε τα δικά σας όνειρα καθάρματα…
Και ο καρπός μας μέσα μας θα γίνει αντίδραση και αντίσταση θρασίμια και πριν προλάβετε να καταλάβετε θα κάνουν κρακ οι πόρτες και θα σπάσουν οι τοίχοι και η ανατροπή θα είναι Νίκη και ο Έρωτας δημιουργία… και θα ‘ναι ένας κόσμος μπροστά μας για όλους καινούργιος και δίκαιος, δικός μας κόσμος μα για όλους, ένας όμορφος κόσμος…
Και θα μείνουν οι κόκκινες ματωμένες παλάμες μου «βρωμιά» στους σπασμένους τοίχους σας… και τα όνειρα ζωντανά μπροστά μας θα σαλεύουν τον νέο κόσμο…
Ηλέκτρα Μήτσουρα
Θεατρολόγος- Αναπληρώτρια Εκπαιδευτικός
*αντί άλλου σχολίου ή κειμένου για την «κατάσταση» που ζούμε
Last modified: 10 Οκτωβρίου 2022
