Επί προσωπικού

Το μεσημέρι του Σαββάτου ανέβασα στο twitter φωτογραφίες νεκρών παιδιών προσφύγων που ξεβράζει η Μεσόγειος αλλά και εικόνες από τους 71 ανθρώπους που βρήκαν αγωνιώδη θάνατο μέσα σε ένα φορτηγό ψυγείο, προσπαθώντας να διαφύγουν από κάποια εμπόλεμη ζώνη και να βρουν καταφύγιο στην Ευρώπη φρούριο.

Πρόκειται ουσιαστικά για ανθρώπους που επιχειρούν να ξεφύγουν από χώρες όπως ηΛιβύη (την οποία βομβάρδιζαν αμερικανο-γαλλικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ), τη Συρία (όπου η Δύση χρηματοδοτούσε και εξόπλιζε τζιχαντιστές), το Αφγανιστάν (αιώνιο στόχο βομβαρδισμών της βρετανικής, της σοβιετικής και της αμερικανικής αυτοκρατορίας) και πολλές άλλες.

Δέχτηκα δεκάδες εχθρικά – ακόμη και απειλητικά – μηνύματα από ανθρώπους που δηλώνουν ότι είμαι καθυστερημένος, απάνθρωπος, ξεδιάντροπος, ξετσίπωτος, καραγκιόζης και ξεφτίλας.

Θεωρώ όλους τους χαρακτηρισμούς τίτλο τιμής, με δεδομένο το από που προέρχονται. Βλέπετε ενηλικιώθηκα επαγγελματικά στη δημοσιογραφία με μια φράση του βετεράνου πολεμικού ανταποκριτή Ρόμπερτ Φισκ ότι «αν εμείς οι δημοσιογράφοι παρουσιάζαμε τις πραγματικές εικόνες του πολέμου δεν θα υπήρχαν πόλεμοι».

Δεν είναι στα προαπαιτούμενα της δουλειάς μου να είμαι ανθρωπιστής (αυτό μάλλον για τους περισσότερους επικριτές μου φαίνεται να ταυτίζεται με άνευ όρων αποδοχή της πολιτικής της ΕΕ). Ούτε οφείλω να διασκεδάζω κανέναν.

Αν οι ακτές σου, ξεβράζουν πτώματα επειδή οι επικεφαλής της πολιτικής και νομισματικής ένωσης την οποία στηρίζεις επιμένουν στην πολιτική της Ευρώπης φρούριο, νομίζω θα ήθελες να γνωρίζεις και τα πρακτικό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής.

Αν δεν θέλεις να ξέρεις, αν σε ενοχλούν οι εικόνες, μπορείς πολύ εύκολα να με μπλοκάρεις στο twitter και το facebook. Αύριο μπορεί να ζητήσεις να μην βλέπεις και τις εικόνες μνήμης από το ολοκαύτωμα ή τα απαγχωνισμένα πτώματα των Ελλήνων αγωνιστών από τα τάγματα ασφαλείας. Δικαίωμά σου.

Να σου ζητήσω όμως συγγνώμη επειδή σου χάλασα την μεσημεριανή σου σιέστα, μην περιμένεις.

Άρης Χατζηστεφάνου