Μετά το θόρυβο που ξέσπασε αποφάσισα να πάω στο Πολυτεχνείο να δω (και να φωτογραφίσω) το γιγαντιαίο γκράφιτι. Υποτίθεται ότι οι καλλιτέχνες που το δημιούργησαν υπογράφουν με τα ονόματα «Icos&Case» και κατατάσσονται στη βερολινέζικη σχολή του graffiti.
Υπάρχει τεράστια υποκρισία σε όσους ομιλούν για «βεβήλωση». Ποιοι είναι αυτοί που αγανακτούν; Ένας από αυτούς είναι ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, που έσπευσε να θέσει στη διάθεση του πρύτανη του ΕΜΠ Γιάννη Γκόλια «το εξειδικευμένο προσωπικό της υπηρεσίας καθαριότητας του δήμου που ασχολείται με τον καθαρισμό γκράφιτι». Οι ευαισθησίες του Καμίνη είναι γνωστές στο πανελλήνιο: το χειμώνα του 2012, εν μέσω αφόρητης παγωνιάς, μία ομάδα αστέγων εισήλθαν στο καφενείο του Πνευματικού Κέντρου του δήμου Αθηναίων για να ζεσταθούν από τις πολικές θερμοκρασίες που επικρατούσαν στην Αττική. Αμέσως ο κύριος Καμίνης απέστειλε τα ΜΑΤ και ακολούθησαν 15 συλλήψεις αστέγων. Ο κύριος Καμίνης ήταν (και είναι!) από τους πλέον ένθερμους οπαδούς των μνημονίων που κατέστρεψαν τις ζωές μας. Όταν ο πολιτισμός έχει τέτοιου είδους προστάτες, τότε σίγουρα δεν τους χρειαζόμαστε τους βάρβαρους και τους βάνδαλους…
Ας πω όμως την ταπεινή μου γνώμη για το γκράφιτι.
Μπορεί να φανεί συντηρητικός κατ’ αρχήν ο ισχυρισμός μου, τουλάχιστον σε κάποιους υπερεπαναστάτες: ναι, έχω πρόβλημα στις βεβηλώσεις μνημείων -και το Πολυτεχνείο είναι μνημείο της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας. Η όποια παρέμβαση θα πρέπει να είναι συμφωνημένη από τα πριν (με φοιτητές και ακαδημαϊκούς, κατά κύριο λόγο).
Φυσικά, στην προκειμένη περίπτωση το μνημείο ήταν σε άθλια κατάσταση, οπότε δεν τίθεται κανενός είδους «βανδαλισμός» ή «βεβήλωση». Πράγματι, αυτό που καλύφθηκε από το γκράφιτι ήταν ούτως ή άλλως αξιοθρήνητο. Η παρέμβαση έγινε από καλλιτέχνες, επομένως ήταν καλύτερο από αυτό που υπήρχε (τουλάχιστον θεωρητικά).
Πέραν όμως αυτών…
…δεν μου αρέσει η παρέμβαση αισθητικά, τη βρίσκω άσχετη με την γενικότερη αρχιτεκτονική του κτιρίου και παράταιρη με τον περιβάλλοντα χώρο. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αναίτια καταθλιπτικό.
Αν ο στόχος όσων δημιούργησαν το graffiti ήταν ακριβώς αυτός, να τονίσουν τη καταθλιπτική σημερινή κατάσταση του κτιρίου και του περιβάλλοντος χώρου, και πάλι έχω σοβαρές αντιρρήσεις. Ο σκοπός της τέχνης δεν είναι απλά να καθρεφτίζει την κατάσταση του «πραγματικού» κόσμου, αλλά να τον υπερβαίνει πηγαίνοντας πιο βαθιά στην ουσία του. Η συγκεκριμένη παρέμβαση δεν κάνει αυτό: απλά ασχημαίνει ακόμα περισσότερο αυτό που είναι ήδη απωθητικό…
πηγή: left.gr
Last modified: 12 Μαρτίου 2015
