Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
σε σχέση με το κρίσιμο κομβικό ζήτημα της Συνέλευσης, που αφορά το πρόγραμμα δράσης, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι πρώτο και βασικό είναι ότι το πρόγραμμα δράσης σε οποιοδήποτε επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος, από πρωτοβάθμιο σωματείο μέχρι και την Ομοσπονδία, δε μπορεί να παρουσιάζεται ξεκομμένο από το πλαίσιο, από τον προσανατολισμό και από το περιεχόμενο πάλης που έχει ο αγώνας.Αυτό το πλαίσιο και το περιεχόμενο πάλης, που συμφέρει τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα και τους εκπαιδευτικούς, αναδείξαμε όλες αυτές τις μέρες στη Γενική Συνέλευση.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
αυτό που χρειαζόμαστε είναι κίνημα σύγκρουσης και ανατροπής αυτής της πολιτικής.Της πολιτικής που γεννάει την ανεργία, την ανασφάλεια, την ελαστική εργασία και τις απολύσεις αναπληρωτών. Χωρίς τέτοια γραμμή, όλο αυτό το πλαίσιο και τα αιτήματα που γράφονται στο πάνελ είναι άσφαιρα, είναι κενό γράμμα. Και είναι φανερό ότι έχουμε άλλη γραμμή, άλλη κατεύθυνση, σε κόντρα με αυτή που αποφασίζεται και αυτή τη γραμμή θα επιδιώξουμε στα πρωτοβάθμια σωματεία, στην οργάνωση της πάλης από τα κάτω, εκεί που χτυπάει η καρδιά του συνδικαλιστικού κινήματος θα κάνουμε πράξη.
Όμως, συνάδελφοι, κοιτάξτε να δείτε, ακούσαμε εδώ πέρα, κυρίως από τους συναδέλφους της ΔΗΣΥ αλλά και από τη ΔΑΚΕ ότι, όταν μιλάμε για μονιμοποίηση των συμβασιούχων εδώ και τώρα, αυτός είναι λαϊκισμός. Αλήθεια, συνάδελφοι, είναι λαϊκισμός να παλέψουμε για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά; Και ρωτάμε μήπως (κι απευθυνόμαστε ειδικά στην ηγεσία της ΔΗΣΥ) μήπως έχετε πάρει πολύ σοβαρά την υπεράσπιση του αντιδραστικού περιεχομένου της κοινωνικής συμμαχίας και έχετε αναλάβει εργολαβία αυτή τη δουλειά; Τι δράση μπορεί να οργανωθεί με τέτοια γραμμή και τέτοιο πλαίσιο; Από πότε κριτήριο για τις δικές μας διεκδικήσεις, τις ανάγκες και της ζωής μας θα είναι ο ρεαλισμός, που μας επιβάλει η ΕΕ, οι κυβερνήσεις τους, η αντιλαϊκή τους πολιτική; Από πότε θα είναι αυτό το κριτήριο, που η ΓΣ και το συνδικαλιστικό κίνημα θα διατυπώνει διεκδικήσεις;
Γιατί αν πάμε με αυτό (το κριτήριο), ξέρετε ποιος είναι ο ρεαλισμός; Να απολύονται συμβασιούχοι κάθε χρόνο, αυτό είναι ρεαλιστικό γι’ αυτή την οικονομία! Ρεαλισμός είναι να υπάρχουν και να γενικεύονται ελαστικές εργασιακές σχέσεις! Ρεαλισμός είναι τα 400 maximoumβασικός μισθός. Ρεαλισμός είναι τα παιδιά μας, οι απόφοιτοι σπουδών να παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς για να επιβιώσουν. Αυτός είναι ο ρεαλισμός σας!
Εδώ λοιπόν γίνεται φανερό αυτό που λέμε και δεν είναι σύνθημα, είναι ουσία, ότι υπάρχει μία γραμμή ενσωμάτωσης και μόνο μία γραμμή πάλης που μπορεί να υπηρετήσει τις ανάγκες των εργαζομένων.Και φυσικά, συνάδελφοι, η λογική που λέει κι ακούστηκε απ’ όλες σχεδόν τις πλευρές ότι υπερασπιζόμαστε όλοι μας το δημόσιο δωρεάν σχολείο είναι μισή! Είναι μισή! Δεν υπερασπιζόμαστε τη σημερινή πραγματικότητα που υπάρχει στην εκπαίδευση και στη ζωή μας, γιατί στο σημερινό σχολείο, στο σημερινό δημόσιο σχολείο υπάρχουν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στο σημερινό δημόσιο σχολείο 3 δις πληρώνουν από τις τσέπες τους οι λαϊκές οικογένειες για τη μόρφωση των παιδιών τους! Στο σημερινό δημόσιο σχολείο αναγκάζονται γονείς να πληρώνουν ιδιωτική παράλληλη στήριξη, επειδή δεν καλύπτονται οι μορφωτικές ανάγκες των παιδιών τους από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Υπερασπιζόμαστε τις ανάγκες μας!Κι αυτό που βρόντηξε και ήταν στο στόμα όλων των εργαζομένων στις 30 του μήνα (εννοεί στην Πανεργατική Απεργία 30/5/2018) στις συγκεντρώσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος ήταν “ΜΠΡΟΣΤΑ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ”! Σύγκρουση λοιπόν χρειάζεται με αυτήν την πολιτική!
Και κάτι ακόμα πριν μπω στη συγκεκριμένη πρόταση: Χρειάζεται, συνάδελφοι και συναδέλφισσες, ένα συνδικάτο στον Κλάδο της Εκπαίδευσης οφείλει κατά τη γνώμη μας να το κάνει, να φωτίσει τις διεκδικήσεις, το πλαίσιο πάλης του, ό,τι κι αν διατυπώνει στον λόγο του, από μία μοναδική σκοπιά κι αυτή είναι η ανάγκη των παιδιών της εργατικής τάξης και της λαϊκής οικογένειας, οι μορφωτικές ανάγκες! Μόνο έτσι, σωστά, μπορεί να έρθει στο επίκεντρο ο μαθητής του τελευταίου θρανίου, ο πρόσφυγας, ο μετανάστης, το παιδί από το Πέραμα και το Κερατσίνι, το παιδί από τις εργατικές γωνιές. Μόνο με το σύνθημα“εργάτη κάνε υπόθεση δική σου το μέλλον και τη μόρφωση που θα ‘χει το παιδί σου”μπορεί να ανασάνει το συνδικαλιστικό κίνημα και να έχουνε το πρόσωπο, το σθένος, να γίνουμε φάροι αγώνα, χέρι-χέρι μαζί με την εργατική τάξη,γιατί περισσότεροι από κει προερχόμαστε και σ’ αυτήν ελπίζουμε να αλλάξει η κατάσταση.
Τέλος, συγκεκριμένα βήματα οργάνωση της πάλης, όχι γενικολογίες:
1ο: Οργάνωση της πάλης με στόχο “την ακύρωση κάθε διαδικασίας αντιδραστικής κρατικής αξιολόγησης σε όλα τα επίπεδα”και ανάδειξη του περιεχομένου που έχει αυτή η αξιολόγηση.Και το περιεχόμενό της αφορά το ίδιο το σχολείο, τη λειτουργία του και τις απαιτήσεις που έχει το μεγάλο κεφάλαιο από τον ρόλο της εκπαίδευσης σήμερα.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
σήμερα, σ’ αυτήν εδώ την αίθουσα πρέπει να παρθεί απόφαση κήρυξης ΑΠΕΡΓΙΑΣ-ΑΠΟΧΗΣ από κάθε διαδικασία αξιολόγησης. Όλα τα άλλα είναι πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα! Και όσοι μιλάνε και τοποθετούνται με τέτοιον τρόπο, ότι δηλαδή θα υποστηρίξουν τη διαδικασία απεργίας-αποχής από κάθε διαδικασία αξιολόγησης, για να είναι συνεπείς, γιατί ακούσαμε κάποια πράγματα από την πρώτη τοποθέτηση, οφείλουν σήμερα σ’ αυτήν εδώ την αίθουσα να ψηφίσουν κήρυξη απεργίας-αποχής από κάθε διαδικασία αξιολόγησης, κάλεσμα των αιρετών στα υπηρεσιακά συμβούλια, που συνεδριάζουν το επόμενο διάστημα, να μη γίνουν αξιολογητές, να σταθούν στο πλάι των συναδέλφων και να μη λειτουργήσουν σαν απεργοσπαστικός μηχανισμός. Οι Σύλλογοι Διδασκόντων να μη συμπληρώσουν ανάλογα ερωτηματολόγια, οι Σύλλογοι Εκπαιδευτικών κάτω να πάρουν τώρα αποφάσεις για τη στήριξη αυτού του αγώνα, οι Σύλλογοι Διδασκόντων να φτιάξουν πρακτικά (απεργίας-αποχής) και όλα τα συγκεκριμένα μέτρα. Η Ομοσπονδία αύριο το πρωί να στείλει εξώδικα και όλο το πλαίσιο το οργανωτικό που χρειάζεται για να υπάρχει στα χέρια μας αυτό το όπλο. Όποιος αυτό δεν το ψηφίσει σήμερα υπονομεύει αυτή την προσπάθεια να οργανωθεί αυτός ο αγώνας.
2ο. Είναι αυτονόητο στο επόμενο διάστημα τα Πρωτοβάθμια Σωματεία να οργανώσουν πολύμορφες παρεμβάσεις στις Περιφερειακές Διευθύνσεις, στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης ενάντια στην εφαρμογή του Π.Δ. 79,ενάντια στις υποχρεωτικές μετακινήσεις, ενάντια στις συγχωνεύσεις, ενάντια στις πλαστές υπεραριθμίες. Χρειάζεται στην πράξη, εκεί να ακυρώσουμε όλα αυτά τα σχέδια.
3ο. Χρειάζεται άμεσα και στους Δήμους στους 184 που εφαρμόζεται η Δίχρονη Υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή αλλά και εκεί που δεν εφαρμόζεται να δυναμώσει ένα διεκδικητικό κίνημα,μαζί με τους γονείς, μαζί με όλους τους εργαζόμενους, που θα επιβάλει τη δημιουργία όλων αυτών των όρων όλων αυτών των προϋποθέσεων για να γίνει πράξη αυτό το δίκαιο αίτημα!
4ο. Χρειάζεται το συνδικαλιστικό κίνημα να έχει ετοιμότητα πλήρη για όλες τις εξελίξεις που μπορεί να έχουμε μπροστά μας το επόμενο διάστημα. Χρειάζεται να δυναμώσει η πολύμορφη αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με κάθε προσπάθεια συντονισμού της χώρας μας σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς, με κάθε βήμα που κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να εμπλέξει πιο βαθιά τον ελληνικό λαό σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς.
5ο. Χρειάζεται το συνδικαλιστικό κίνημα να απλώσει χέρι αλληλεγγύης σε όλους τους Κλάδους που το επόμενο διάστημα θα βρεθούν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις.17 Ιουλίου στον χώρο του εμπορίου. Στις κινητοποιήσεις των συνταξιούχων ενάντια στην εφαρμογή του νόμου Κατρούγκαλου του πετσοκόμματος των συντάξεων. Μαζί λοιπόν όλοι οι εργαζόμενοι.
6ο. Τέλος, ο Σεπτέμβρης, από την πρώτη μέρα που ανοίγουν τα σχολεία, πρέπει να ξεκινήσει με κύκλο Γενικών Συνελεύσεων όλων των πρωτοβάθμιων σωματείων,με προσπάθεια οι Γ.Σ. να έχουν συμμετοχή, μαζικότητα, σ’ αυτές να συμμετέχουν όλοι οι συνάδελφοι συμβασιούχοι.Μέσα από τις Γενικές μας Συνελεύσεις θα αποφασίσουμε με τον λόγο στους συναδέλφους το αγωνιστικό πρόγραμμα, το απεργιακό πρόγραμμα του Κλάδου με αιχμή το ζήτημα των μόνιμων διορισμών.Θα πάρουμε αποφάσεις που θα δώσουν συνέχεια στους φετινούς αγώνες που αυτοί οργανώθηκαν και παλεύτηκαν από τη βάση του Κλάδου. Φυσικά χρειάζεται να παρθούν όλα τα μέτρα ώστε οι αποφάσεις αυτές να είναι συγκεκριμένες, να υπάρξει ολομέλεια προέδρων που θα οριοθετήσει σαφώς και τις ημερομηνίες και την παραπέρα αγωνιστική κλιμάκωση.
Από τη δική μας πλευρά, στα σωματεία, στις επιτροπές αγώνα, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, μέσα από τα Πρωτοβάθμια Σωματεία, θα επιδιώξουν αυτό το πρόγραμμα δράσης, αυτό το περιεχόμενο πάλης να ακουμπήσει όσους περισσότερους συναδέλφους γίνεται.
Αυτός είναι ο μονόδρομος κι αυτός ο μονόδρομος θα είναι σε κόντρα με τη συναίνεση, με την υποταγήκαι με την όλη λογική που προσπαθεί να φορέσει η πλειοψηφία του Κλάδου.
Εκεί βρίσκεται η ελπίδα. Εκεί θα βρεθούμε όλοι όσοι έχουν τη διάθεση και τη θέληση να παλέψουν για τα δίκια μας!
Δείτε edupame.grή στον σύνδεσμο https://goo.gl/GHDh9X
Αθήνα, 25/6/2018
Last modified: 14 Ιουλίου 2018
