Πρώτα ο δάσκαλος: Έρωτά μου αγιάτρευτε…
Κάπου εκεί όμως αρχίζουν τα μάτια να τσούζουν… Πιάνεται η μέση… Σηκωνόμαστε. Αύριο πάλι…
Τελειώνει σιγά σιγά ο καλός μας ο Αύγουστος και έρχεται ο Σεπτέμβρηηηηηηης… Βρισκόμαστε ακριβώς στην εποχή που για πολλούς από εμάς αναβιώνει μια δυνατή, σταθερή και μακροχρόνια σχέση. Μια σχέση εξάρτησης, που για χάρη της παρατάμε οτιδήποτε άλλο. Η σχέση μας με τον υπολογιστή μας! Κοιμόμαστε μαζί του, ξυπνάμε μαζί του. Τρώμε δίπλα του. Παρέα και στο μπάνιο. Όλη μέρα στην αγκαλιά μας.
Αν κοπεί το ρεύμα, αν πέσει η μπαταρία ή αν χαλάσει το ρούτερ, νιώθουμε μισοί, ανήμποροι… ένα ρίγος μας διαπερνάει, μια αίσθηση κινδύνου. 20.000 άνθρωποι κρεμασμένοι από ένα εργαλείο. 40.000 μάτια κολλημένα σε μια οθόνη. 200.000 δάχτυλα καρφωμένα σε ένα πληκτρολόγιο. Εθισμένοι στο ίντερνετ; Τρέλα με την τεχνολογία; Όχι, καλέ! Αν θα δουλέψουμε προσπαθούμε να μάθουμε!
Βέβαια, κάθε χρόνο επικρατεί αυτή η κατάσταση αλλά φέτος τα παίξαμε τελείως, βρε παιδί μου! Κάθε φορά που κάποιος λεβέντης από το υπουργείο ξυπνούσε με μια περίφημη ιδέα, εμείς έπρεπε να λιώσουμε μπροστά στον υπολογιστή για να δούμε αν τελικά θα ισχύσει. Τι εντοπιότητες πετάχτηκαν, τι δυσπρόσιτα (για αναπληρωτές, έτσι;), εκείνοι οι έρμοι οι πίνακές μας να ανοίγουν και να κλείνουν εν μία νυκτί, τεράστιοι αριθμοί πρόσληψης αναπληρωτών που γρήγορα «ξεφούσκωναν», ΑΣΕΠ λέει στα σκαριά με την προϋπηρεσία μας όμως να πηγαίνει για βρούβες και πρόσφατα μάθαμε ότι δε χρειάζεται πλέον δάσκαλος στο ολοήμερο!
Ούτε μέρα δε μας αφήνουν να χαλαρώσουμε! Εκεί, κολλημένους στην οθόνη μας έχουν! Να κρατάμε την αναπνοή μας 2 μήνες τώρα! Επέκταση του χεριού μας τα γκατζετάκια! Τι βγαίνουν σήμερα; Μεταθέσεις; Αποσπάσεις; Εντάξει, αυτά δε μας αφορούν! Είσαι καλά; Πιο πολύ τα κοιτάμε αυτά εμείς παρά οι ενδιαφερόμενοι! Πόσοι έφυγαν από Κυκλάδες; Πήγε κανείς στο Ηράκλειο; Άδειασε καμιά θέση στη Μακεδονία, που περισσότερες πιθανότητες έχεις να σε πάρουν αναπληρωτή στο Τιμπουκτού παρά εκεί;
Ο μεγάλος πανικός όμως γίνεται αλλού. Στις δημοσιεύσεις των αιρετών μας! Απ’ όσο θυμάμαι στις συναυλίες του Σάκη δεν υπήρχε τόση προσμονή και αποθέωση κατά την εμφάνισή του όσο προκαλούν οι αναρτήσεις τους! Τους περιμένουμε σαν μεσσίες να κάνουν μια ανακοίνωση, ένα σχόλιο αλλά και μια καλημέρα ακόμη, που είναι αρκετή για να κατακλυστούν από σωρεία ερωτήσεων. «Κύριε Μπράτη, πόσους θα πάρουν στην α’φάση;», «Κύριε Καψαλάκη, τι θα γίνει με την Ειδική Αγωγή;» Αλλά και άλλα φλέγοντα θέματα που υποχρεούνται επίσης να απαντήσουν: «Ποιος είναι θαμμένος στον τάφο της Αμφίπολης;», «Φέτος θα έχουμε βαρύ χειμώνα;»
Δε μας παρεξηγούν όμως, ξέρουν. Όλοι ξέρουν. Τα έχουν περάσει. Απλά σε εμάς κρατάει λίγο περισσότερο. Ως γνωστόν, η δουλειά μας παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας. Σε εμάς ισχύει πλέον το αντίστροφο: Η ζωή μας παίζει καθοριστικό ρόλο στη δουλειά μας! Δε ζούμε τη ζωή μας! Ζούμε τη δουλειά μας! Με κάποια μικρά διαλείμματα ζωής!
Κάπου εκεί όμως αρχίζουν τα μάτια να τσούζουν… Πιάνεται η μέση… Σηκωνόμαστε. Αύριο πάλι…
Πηγή: protaodaskalos.blogspot.gr
Last modified: 27 Αυγούστου 2014
