Οι παρακάτω τέσσερις  μικρές ιστορίες  είναι στηριγμένες σε πραγματικά γεγονότα. Μόνο κάποια ονόματα και λεπτομέρειες έχουν αλλάξει για την προστασία προσωπικών δεδομένων. Μια μικρή ιστορία λοιπόν για τους γονείς, μια για τους μαθητές, μια για το υπουργείο Παιδείας και μια για τους εκπαιδευτικούς. Αυτοί άλλωστε είναι και οι πρωταγωνιστές του συστήματος εκπαίδευσης. Τι κοινό έχουν μεταξύ τους οι ιστορίες αυτές; Επιφανειακά, μπόλικη δόση σουρεαλισμού και τρέλας. Κατά βάθος όμως…………….    

Η μάνα που αμφισβήτησε τον Νεύτωνα

Η Μαρία είναι φυσικός σε ένα Λύκειο της Αττικής. Σήμερα είναι η μέρα που στο σχολείο της δίνουν βαθμούς στους γονείς των παιδιών. Η Μαρία αντιλαμβάνεται το σήμα που της κάνει η μητέρα ενός μαθητή της Α΄ Λυκείου. Η μητέρα κρατώντας τον έλεγχο στο χέρι πλησιάζει την Μαρία και της λέει: «Καλημέρα σας. Ο Γιωργάκης μου έγραψε 13 στη φυσική και του έριξε όλο τον τελικό μέσο όρο. Μπορείτε να μου πείτε τι είχε κάνει λάθος; ». Η Μαρία απαντάει: «μισό λεπτό να πάω να δω το γραπτό του». Η Μαρία επιστρέφει κρατώντας το γραπτό στο χέρι. Εξηγεί στην μητέρα ότι έχει κάνει σημαντικά λάθη σε κάποιες ασκήσεις και ότι έχει απαντήσει λάθος και σε μερικές ερωτήσεις θεωρίας. Τότε η μητέρα παίρνει ένα πολύ αυστηρό ύφος και ρωτάει την Μαρία «Να σας ρωτήσω κάτι; Γιατί λέτε στα παιδιά ότι η Δράση με την Αντίδραση δεν αλληλοεξουδετερώνονται;» Η Μαρία έχει αιφνιδιαστεί και προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία της . «Δεν το λέω εγώ, ο Νεύτωνας το λέει» απαντάει. «Ναι αλλά είναι λάθος. Η δική μου λογική λέει ότι αλληλοεξουδετερώνονται (αφού είναι ίσες και αντίθετες) και έτσι το δίδαξα και στον Γιωργάκη» συνεχίζει η μητέρα. «Είστε καθηγήτρια;» ρώτησε η Μαρία. «Όχι, αλλά φυσική καταλαβαίνω» ήταν η απάντηση της μητέρας. Τότε η Μαρία έκανε κάτι που άφησε αποσβολωμένους τους συναδέλφους της καθηγητές που εκείνη την στιγμή ήταν μέσα στο γραφείο καθηγητών. Ζήτησε από τη μητέρα να καθίσει και άρχισε να της κάνει μάθημα, εξηγώντας της γιατί η Δράση και η Αντίδραση δεν αλληλοεξουδετερώνονται. Το συμβάν είναι άκρως σουρεαλιστικό αλλά πέρα για πέρα πραγματικό. Στο τέλος η μητέρα σηκώθηκε και φεύγοντας είπε «εγώ πάντως θα το ψάξω».

Της Μαρίας της είχε συμβεί στο παρελθόν κάποιοι, λίγοι ομολογουμένως, γονείς να την αμφισβητήσουν, πρώτη όμως φορά της έτυχε να αμφισβητήσουν το Νεύτωνα. Χαμογελώντας μια σκέψη πέρασε από το μυαλό της : «Μήπως η θεωρία του Νεύτωνα έχει και τις εξαιρέσεις της τελικά; Γιατί αν η Δράση και η Αντίδραση είναι πάντα ίσες ποια θα έπρεπε να είναι η δική της Αντίδραση στην ισχυρότατη Δράση που υπέστη από τη μητέρα. Κανονικά σύμφωνα με τον Νεύτωνα θα έπρεπε να την είχε στείλει από εκεί που ήρθε. Συγνώμη Νεύτωνα αλλά και εγώ θα το ψάξω!!»      

Εκείνος στη Χίο, εκείνη στα Κύθηρα. Ραντεβού στην Αθήνα

Πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκαν και οι μεταθέσεις των εκπαιδευτικών. Τα ποσοστά των τυχερών των οποίων η αίτηση ικανοποιήθηκε ήταν δυσθεώρητα, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο : 8,8 % στην πρωτοβάθμια και 5,8 % στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στον κλάδο μου (φυσικοί) επί παραδείγματι έγινε μια (1) και μοναδική μετάθεση σε ολόκληρη την Αττική. Κάτι σαν τον υπερτυχερό του τζόκερ δηλαδή. Γελάμε… αλλά. Αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί συνάδελφοί μας που έχουν κολλήσει για χρόνια στον τόπο του πρώτου τους διορισμού, που συντηρούν δύο σπίτια, που συναντούν την οικογένειά τους μια φορά στο τόσο και που βλέπουν ως άπιαστο όνειρο τον «επαναπατρισμό» τους. Πολλοί από αυτούς απλά σπρώχνουν τον χρόνο μέχρι να τους έρθει η πολυπόθητη μετάθεση ή απόσπαση και η επιστροφή στην κανονικότητα. Όλοι ξέρουμε πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Εγώ για παράδειγμα. Από τους φίλους μου συμφοιτητές φυσικούς έχουμε διοριστεί οι τέσσερις. Ο ένας είναι 6 χρόνια στη Ρόδο ενώ η σύζυγός του δουλεύει στην Αθήνα, ο δεύτερος για κάποια χρόνια ήταν στη Χίο και η σύζυγός του στα Κύθηρα και δίνανε ραντεβού στην Αθήνα για να μοιράζουν την απόσταση. Η τρίτη είναι στην Άμφισσα και ο σύζυγος στην Αθήνα. Και εγώ, ομολογουμένως ο πιο τυχερός, είμαι στον ίδιο νομό(Αττική) με τη σύζυγό μου, στα Μέγαρα εγώ και στον Ωρωπό εκείνη.

Οι μεταθέσεις και οι αποσπάσεις για πάρα πολλούς εκπαιδευτικούς είναι καθοριστικής σημασίας για τη ζωή τους. Καλό θα είναι να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες και από τους αρμόδιους που τις αποφασίζουν. Οι άνθρωποι δεν είναι νούμερα και ποσοστά. Κάθε φορά που οι μεταθέσεις, οι αποσπάσεις, οι διορισμοί και οι προσλήψεις αναπληρωτών μειώνονται έστω και κατά μια ποσοστιαία μονάδα, χιλιάδες άνθρωποι βυθίζονται στην απελπισία και στη θλίψη. Αυτό μάλλον δεν το έχουν ποτέ σκεφτεί εκεί στη Νερατζιώτισσα.       

Έκθεση σημαίνει τα παιδιά να εκθέτουν τις απόψεις τους

και όχι τις δικές μας

Τετάρτη 18 Μαΐου 2016. Σήμερα οι μαθητές εξετάζονται στα μαθήματα Αρχαία Ελληνικά και Μαθηματικά. Μεγάλη μέρα με μαθήματα βαρύτητας και αυξημένης δυσκολίας. Ο Γιώργος είναι Χημικός και σήμερα είναι επιτηρητής σε ένα σχολείο της Αττικής. Η ώρα είναι 8:15 και τα θέματα αναμένονται, ως συνήθως, γύρω στις  9. Οι μαθητές είναι γεμάτοι αγωνία αφού η σημερινή μέρα θα κρίνει κατά πολύ την επιτυχία τους στις σχολές που θέλουν. Ο Γιώργος, στην προσπάθειά του να τους αποφορτίσει λιγάκι από την ένταση, τους πιάνει την κουβέντα σε σχέση με το θέμα της έκθεσης στο οποίο είχαν διαγωνιστεί δύο μέρες νωρίτερα. Η πλειοψηφία των μαθητών θεώρησε το θέμα εύκολο και ήταν σίγουρη ότι τα είχε πάει καλά. Στα θέματα των φετινών Πανελλαδικών εξετάσεων στο μάθημα  της Νεοελληνικής Γλώσσας ανάμεσα στα άλλα ζητήθηκε από τους μαθητές να σχολιάσουν τη σχέση των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης/Διαδικτύου με τη φιλία. Ο Γιώργος ζήτησε από τα παιδιά την γνώμη τους σχετικά με το αν το facebook , το twitter και το instagram βοηθάει στην ανάπτυξη της πραγματικής φιλίας μεταξύ των ανθρώπων. Τα περισσότερα παιδιά απάντησαν ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημιουργούν υποκατάστατα της πραγματικής φιλίας. Κάποια, όμως, λίγα παιδιά είχαν εντελώς αντίθετη άποψη. Θεωρούσαν ότι, κυρίως το  facebook, τους είχε δώσει την δυνατότητα να γνωρίσουν νέους φίλους και ότι κάποιες από αυτές τις σχέσεις ήταν για εκείνους πολύ ουσιαστικές και σημαντικές. Τότε ο Γιώργος έκανε μια προβοκατόρικη ερώτηση: «Εσείς που θεωρείτε θετική την επίδραση των  Μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην ανάπτυξη της φιλίας τι απαντήσατε στο αντίστοιχο ερώτημα στις εξετάσεις; ». Μια περίεργη σιωπή έπεσε στην τάξη. Κάποιος μαθητής ψέλλισε ανάμεσα στα δόντια: «δεν μπορούσαμε να γράψουμε την πραγματική μας άποψη γιατί θα μας την πιάνανε λάθος». Ο Γιώργος απάντησε στο μαθητή ότι κάθε άποψη είναι αποδεκτή αρκεί να είναι επαρκώς τεκμηριωμένη. Βαθιά μέσα του όμως δεν ήταν και τόσο σίγουρος.

Μετά από κάποιες ώρες ο Γιώργος έχει επιστρέψει στο σπίτι του. Βασανιστικές σκέψεις  τριβελίζουν το μυαλό του : «Τι σόι εκπαιδευτικό σύστημα είναι αυτό που δεν προτρέπει τα παιδιά να υποστηρίξουν την γνώμη τους; Την ώρα που τα παιδιά μας βρίσκονται στο απόγειο της εφηβείας τους, την περίοδο που αποκτούν την ικανότητα της συνθετικής και της αναλυτικής σκέψης, τότε ακριβώς που το μυαλό τους είναι έτοιμο να πάρει φωτιά εμείς τι κάνουμε ;Τους λέμε να πατήσουν φρένο και να σβήσουν τις μηχανές. Να σταματήσουν να σκέφτονται, να σταματήσουν να ψάχνουν και να έχουν προσωπική άποψη γιατί δεν χρειάζεται αφού υπάρχουν ειδικοί  οι οποίοι μπορούν να τους τα δώσουν όλα έτοιμα και πακεταρισμένα. Και η επιτυχία εγγυημένη. Και ενώ λέμε στα παιδιά να κάνουν τη δική τους επανάσταση στην πραγματικότητα, τους διδάσκουμε την υποταγή. Την υποταγή στη νόρμα, στην κανονικότητα, στην ομογενοποίηση και στην κυρίαρχη αντίληψη».

Ξαφνικά από το μυαλό του Γιώργου περνάει μια τρελή ιδέα, κάτι σαν παρόρμηση, που μοιάζει άσχετη με τις σκέψεις που έκανε πριν. Αμέσως κατευθύνεται προς τη κουζίνα , ανοίγει την κατάψυξη του ψυγείου και πετάει στο σκουπιδοντενεκέ ότι προκατεψυγμένο φαγητό βρίσκει μέσα. Αποφάσισε ότι από εδώ και πέρα θα τρώει μόνο φρέσκο και μαγειρεμένο φαγητό.         

Για  το κακό παρκάρισμα φταίει το αυτοκίνητο, όχι ο παρκαδόρος

Σε ομιλία του την 24η Ιουνίου στη Βουλή ο υπουργός Παιδείας κος Φίλης αφού πρώτα τόνισε ότι δεν θέλει να ενισχύσει τον κοινωνικό αυτοματισμό εναντίον των εκπαιδευτικών μετά έκανε ακριβώς αυτό. Χρησιμοποίησε τον κοινωνικό αυτοματισμό καταγγέλλοντας: «υπάρχουν ¨παρκαρισμένοι¨ εκπαιδευτικοί οι οποίοι προκαλούν πλεονάσματα σε μια περιοχή, ενώ στη διπλανή υπάρχουν σχολεία που δεν μπορούν να λειτουργήσουν λόγω των ελλείψεων. Αυτή η κατάσταση πρέπει να σταματήσει και να πάψει να υπάρχει ένα πάρτι πελατειακών διευκολύνσεων γιατί δεν είναι δυνατόν να έχουμε πλεόνασμα σε ειδικότητες στα σχολεία και να προσλαμβάνουμε αναπληρωτές».

 Και ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν και μερικοί τέτοιοι «παρκαρισμένοι» εκπαιδευτικοί –που δεν υπάρχουν – να κάνω εγώ τώρα την αφελή ερώτηση ποιος ευθύνεται για κάτι τέτοιο; Μήπως λέω μήπως, ο υπεύθυνος υπουργός είναι ο ίδιος ; Αυτά όμως συμβαίνουν όταν κάνεις υπουργό έναν πρώην δημοσιογράφο της καταγγελίας : Θα φτάσει μοιραία κάποια στιγμή στην θέση που θα πρέπει να καταγγείλει τον εαυτό του. Αλήθεια, αν υπάρχουν παράλογα στην εκπαιδευτική πολιτική της χώρας αυτοί που φταίνε είναι οι υφιστάμενοι ή οι προϊστάμενοι; Το ρεπορτάζ λοιπόν θα μπορούσε να έχει και τον εξής τίτλο: «Υπουργός παιδείας επιτρέπει την ύπαρξη ¨παρκαρισμένων¨ εκπαιδευτικών». Και για να έχουμε και καλό ερώτημα ποιον θα πρέπει να κατηγορήσουμε για ένα κακό παρκάρισμα, τον παρκαδόρο ή το αυτοκίνητο; 

άρθρο του Δημήτρη Τσιριγώτη. Φυσικός