Είμαι εκπαιδευτικός-είμαι Δασκάλα Θεατρικής Αγωγής-είμαι Θεατρολόγος-είμαι άνεργη.
Ξεκίνησα να εργάζομαι ως ωρομίσθια με 300-350 ευρώ το μήνα το 2002.
Ορκίστηκα 27 Νοεμβρίου και 29 υπέγραψα την σύμβαση. Ήμουν ενθουσιασμένη-επιτέλους απέδειξα ότι η τρέλα του θεάτρου δεν ήταν μόνο τρέλα-εξασφάλιζε και κάτι-αυτό το 300αρι…μέσω ΕΠΕΑΕΚ τότε (ευρωπαϊκό πρόγραμμα)
Έπαιρνα τρία λεωφορεία για να πάω και τρία να γυρίσω-στα χιόνια αποκλείστηκα, συγκοινωνία δεν είχε, πήρα τον μπαμπά μου να έρθει να με πάρει, ήμουν 22 χρονών, ακόμα τον έλεγα μπαμπά και όχι πατέρα που τον λέω τώρα. Έκανα την πρώτη μου παράσταση με παιδιά δημοτικού-διαθεματική παρουσίαση του ελληνικού παραδοσιακού παραμυθιού “η Ανθούσα, η Ξανθούσα, η Μακρομαλούσα”, ας όψονται οι επικείμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες, έπρεπε να είναι διαθεματικό-εμείς με τα Αλβανάκια μου που δεν μιλούσαν ελληνικά, τα Ινδάκια μου που δεν έτρωγαν μοσχάρι, τα Φιλιπινεζάκια μου που ήταν όλα μελαχρινά και τα Ελληνάκια μου που ήξεραν μόνο την Γερμανίδα Ραπουνζέλ φτιάξαμε ένα νέο παραμύθι από τις παραδόσεις όλων και τα πήγαμε καταπληκτικά-την χρονιά αυτή γνώρισα την Σοφία-την δασκάλα του Ολοήμερου που έγινε αδερφή μου…
Τον Ιούνιο απολύθηκα και το καλοκαίρι δούλεψα στον Δήμο-25 παιδιά για δυο μήνες μόνη μου-απο τις 8 εως τις 3, τουαλέτα δεν πήγαινα-δεν μπορούσα να τα αφήσω μόνα τους.
Συνέχισα έτσι δυο, τρία, οχτώ χρόνια-κάθε φορά έλεγα δεν μπορεί του χρόνου θα αλλάξουν τα πράγματα-έληξε εν τω μεταξύ το ΕΠΕΑΕΚ-περάσαμε στον κρατικό προυπολογισμο-κάθε χρόνο αίτηση-κάθε χρόνο ανεργία-κάθε χρόνο Δήμος…
2010 και βρέθηκε η μαγεία του ΕΣΠΑ-προσέλαβαν την ημέρα που άνοιξαν τα σχολεία 500 θεατρολόγους ως αναπληρωτές ( πλήρες ωραριο/πλήρης μισθός/κάποιοι χοροπηδαγαν από την χαρά τους-κάποιοι συνηθισμένοι που τοσα χρόνια μας έπαιρναν μόνο ωρομισθιους δεν ειχαν τσεκάρει το κουτάκι για αναπληρωτές και πέρασα όλο το βραδυ να ακούω κλάματα και ενα παράπονο που κανείς δεν μας είπε ότι ετοιμαζόταν τέτοια αλλαγή-ότι άνοιγαν θέσεις για την Τέχνη στην εκπαίδευση…)
Περάσαμε όσοι προσληφθήκαμε, 4 μήνες απλήρωτοι γιατί ως ευρωπαϊκό πρόγραμμα δεν δικαιολογούσε αργίες και γιορτές-δεν υπήρχε φόρμουλα να μας βάλουν-πήγαν να μας δώσουν να υπογράψουμε συμβάσεις χωρίς ποσό μισθού, χωρίς αναγραφή νόμου (δεν μπορούσε να αναγράφεται/θα ήταν σαν να παραδεχόταν η κυβέρνηση ότι καλύπτει πάγιες ανάγκες έτσι/το πρόγραμμα ήταν καινοτόμο/η ΕΕ χρηματοδοτεί μόνο καινοτόμες δράσεις χωρών/η Τέχνη υποθέτω περιέχει καινοτομία)…
Κάναμε επίσχεση, λειπαμε από τα σχολεία, άλλαξαν τα προγράμματα, σχολουσαν τα παιδιά νωρίτερα ( πανελλαδικά αυτό ε;) …φαίνεται κατάλαβαν οτι θα τους διαλυαμε το πανυγηρι της καινοτομίας και βρήκαν φόρμουλα να τα κάνουν όλα…μονο που στο Υπουργειο που πήγαμε να διαμαρτυρηθουμε μας κουνουσαν το δάχτυλο-θράσος που το’χουμε και μιλάμε, έχουμε δουλειά-λίγο είναι αυτό;…
Α! έκανα και μεταπτυχιακό-έδωσα δυο φορές εξετάσεις-πέρασα την δεύτερη ( οπως και στο πανεπιστήμιο αλλά δεν με πείραζε-έκανα κάτι για μένα) ξεκίνησα οταν ήμουν ωρομίσθια αλλά δεν προβλεπόταν να πάρω εκπαιδευτική άδεια-το συνέχισα και ως αναπληρώτρια-είχε και δίδακτρα-έκανα αίτηση για απαλλαγή λόγω αδυναμίας να τα πληρώσω(ούσα ωρομίσθια).. ζήτησα ακρόαση από την Συνέλευση των Καθηγητών.. ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η ειρωνική ερώτηση ενός: δεν έχετε οικογένεια να σας στηρίζει…κράτησα τον οχετό που μου προκάλεσε και ανταπάντησα : η φοίτηση εξόσων γνωρίζω δεν είναι οικογενειακή-αλλιώς να μην παρακολουθώ εγώ αλλά να φοιτούμε οικογενειακά…
Ο αδερφός μου ηδη σπούδαζε μηχανολογος στην Πάτρα-εκει ειχα σπουδάσει κι εγώ-δεύτερο σπίτι μας έγινε…
Η μάνα μου βγήκε στην σύνταξη-την πήρε μετά από δυο χρόνια/ο πατέρας μου βγήκε πιο αργά αλλά καθυστέρησε το ίδιο…ο αδερφός μου τέλειωσε το Πανεπιστήμιο-εγω το μεταπτυχιακό ( μου πήρε πεντε χρόνια)…
Αυτός έχει αλλάξει ήδη τέσσερις εταιρίες (σσσσσσσςςς…μην το λες πουθενά-έχει δουλειά) εγώ παλεύω καθε χρονιά με τα ίδια: πρόσληψη-400 διαφορετικα παιδιά-απόλυση-τον Δήμο τον έκοψα -μπήκα στο νοσοκομείο από υπερκόπωση ενα καλοκαίρι…δουλεύω όμως και ωρομισθια σε δημόσια ιεκ μεσα στη χρονιά τα απογεύματα-ενημερώνω την υπηρεσία και μου δίνει άδεια και το κάνω και αυτά είναι τα λεφτά του καλοκαιριού…(σσσσςςς…μην μιλάς να’ναι καλα το ΕΣΠΑ και έχεις δουλειά)
Πόσο μπορεί να αντέξει το ανθρώπινο μυαλό δίχως να πονάει;
Όσο τα σκέφτομαι πονάω-πονάει το μυαλό μου…κάποιες φορές πονάει και το σωμα μου…
Δεν παντρεύτηκα-δεν έκανα παιδιά( δεν το βαραίνω μην ανησυχείς-επιλογή μου είναι) ειμαι 36 χρονών και την Κυριακή στο δημοψήφισμα θα ψηφίσω ΟΧΙ.
Τι δεν καταλαβαίνεις;
Δεν μπορεί άλλο το ανθρώπινο μυαλό μου να πονάει…όχι….ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΟΧΙ.
Ηλέκτρα Μήτσουρα-Εκπαιδευτικος-Θεατρολόγος-Δασκάλα Θεατρικής Αγωγής-άνεργη
Last modified: 1 Ιουλίου 2015
