Ξημεροβραδιάζεται στο νοσοκομείο. Κομμάτι του είναι της πια ο όρκος του Ιπποκράτη, πως ν’ αφήσει τους ασθενείς της μόνους τους όταν ξέρει ότι με την παρουσία της αισθάνονται ασφαλείς και ηρεμούν; Δεν παραπονιέται, αυτό ήταν το όνειρό της από τότε που στα μικρά της χρόνια αποφάσισε να ζήσει τη ζωή της με νόημα. Πολύ μακριά από τους δικούς της οι σπουδές της, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο στην Αλεξανδρούπολη, μακριά από τα μέρη της και η δουλειά της τώρα, στη Δυτική Μακεδονία. Όμως τι σημασία έχει; Οι άνθρωποι είναι παντού άνθρωποι, το ίδιο πονούν, το ίδιο ανησυχούν, την ίδια παρηγοριά αναζητούν, οι ασθενείς οπουδήποτε στη γη την ίδια φροντίδα χρειάζονται – κι εκείνη, για όλα αυτά είναι κοντά τους. Ακόμη κι αν καμιά φορά την απορρίπτουν ζητώντας «δικό τους» γιατρό, δεν ενοχλείται, η ανθρώπινη συμπεριφορά μπορεί να πάρει προσβλητικές διαστάσεις σε στιγμές ανασφάλειας, πόσο μάλιστα όταν κινδυνεύει η ίδια η ζωή. Άλλωστε, ακόμη πιο έντονη και γλυκιά αισθάνεται την ικανοποίηση αργότερα, όταν, έχοντας πια γνωριστεί, βιώνει την εμπιστοσύνη, το σεβασμό και την αγάπη των ασθενών της στο πρόσωπό της.
Την προηγούμενη εβδομάδα πήγε να ψηφίσει στον Ιατρικό Σύλλογο, που είναι θεσμός με πολλές αρμοδιότητες, και σημαντικότερη απ’ όλες το μέλημα να τηρείται ο όρκος του Ιπποκράτη. Με «τακτοποιημένες» όλες τις υποχρεώσεις της απέναντι στο σύλλογο, ξαφνιάστηκε όταν άκουσε ότι δεν είχε δικαίωμα ψήφου. Από το 1957 υπάρχει νόμος –έτσι πληροφορήθηκε- που δεν επιτρέπει τη συμμετοχή αλλοδαπών γιατρών στις εκλογές, κι εκείνη κατάγεται από τη Νιγηρία. Πολιτισμένη η διαμαρτυρία της πέρασε απαρατήρητη από τα ΜΜΕ, ήλθε, όμως, να μας υπενθυμίσει τις ελλείψεις και τις στρεβλώσεις στη λειτουργία κάποιων σημαντικών θεσμών μας, και, έμμεσα, να μας προειδοποιήσει για τους κινδύνους που ελλοχεύουν εξαιτίας τους.
Την ίδια εβδομάδα οι ανησυχίες για τους κινδύνους αυτούς επιβεβαιώθηκαν, καθώς για την εκλογή στο Περιφερειακό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΠΥΣΠΕ) Δυτικής Θεσσαλονίκης υποψηφιότητα υπέβαλε κι ένα εθνικοσοσιαλιστικό ψηφοδέλτιο αποτελούμενο από δύο εκπαιδευτικούς που μοιράζονται το όραμα της Χρυσής Αυγής για την κοινωνία. Ποιο είναι αυτό το όραμα; Είναι το όραμα μιας κοινωνίας απόλυτης βαρβαρότητας, όπου ο ηγέτης («φύρερ») συγκεντρώνει στο πρόσωπό του και ασκεί κάθε εξουσία, και όπου δεν είναι αυτονόητο το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη ζωή αλλά εξαρτάται από το βαθμό αρτιμέλειάς του ή/και επιθυμητών στον φύρερ ιδιαίτερων βιολογικών χαρακτηριστικών. Πρόκειται για μια ιδεολογία απόλυτης περιφρόνησης του ανθρώπινου προσώπου και των ανθρώπινων αξιών, μια ιδεολογία που θεμελιώνεται στον απόλυτο ανορθολογισμό και χαρακτηρίζεται απ’ αυτόν. Πρόκειται, δηλαδή, για μια κοσμοθεωρία που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση προς τις διακηρυγμένες αρχές και τους διακηρυγμένους σκοπούς κάθε δημοκρατικού εκπαιδευτικού συστήματος. Όμως η υποψηφιότητα αυτή έγινε δεκτή, καθώς το θεσμικό πλαίσιο μπορεί να απαγορεύει στους φύλακες-αγγέλους της υγείας και της ζωής μας να ψηφίζουν στους συλλόγους τους αλλά στους αρνητές των αρχών της ανθρώπινης κοινωνίας και του πολιτισμού παρέχει το δικαίωμα ακόμη και να θέτουν υποψηφιότητα για να εκλεγούν σε θεσμικά όργανα. Χρειάζεται πολύ για να κατανοήσει κανείς ότι κάτι δεν πάει καλά με τους θεσμούς μας; Και είναι άσχετη η ανάπτυξη του ανορθολογισμού και του ναζιστικού λόγου στη χώρα μας από τον τρόπο λειτουργίας τέτοιων θεσμών;
Στο Παιδαγωγικό Τμήμα λειτουργούσε για χρόνια μια υπηρεσία για φοιτητές και φοιτήτριες με αναπηρία και άλλες κατηγορίες φοιτητών/τριών που συναντούν εμπόδια στην ένταξή τους στο πανεπιστήμιο. Η ύπαρξή της έκανε δυνατή την επιτυχία δεκάδων νέων ανθρώπων που προηγουμένως δεν είχαν τη δυνατότητα ισότιμης συμμετοχής στην ακαδημαϊκή γνώση και στην πανεπιστημιακή ζωή. Στελεχωμένη η υπηρεσία από μια αποσπασμένη εκπαιδευτικό όλο κι όλο, η οποία όμως είχε όλες τις απαραίτητες γνώσεις και δεν υπολόγιζε ωράριο. Πέρυσι (και φέτος, φυσικά) δεν αποσπάστηκε. Στις εκκλήσεις του Τμήματος, το Υπουργείο απάντησε λέγοντας ότι κανένας ανεξαιρέτως δεν θα αποσπαστεί από τα σχολεία, συνεπώς ούτε για τις ανάγκες των αναπήρων, κι ας συνεπάγεται αυτό ότι έτσι δεν μπορεί να διασφαλισθεί η ισότιμη πρόσβαση στις πανεπιστημιακές σπουδές λόγω έλλειψης επαρκούς στήριξης ώστε να ανταπεξέλθουν με επιτυχία στο έργο αυτό. «Κανένας ανεξαιρέτως», λοιπόν; Όχι, βέβαια! Από το σχολείο της συγκεκριμένης εκπαιδευτικού πήρε απόσπαση ένας «συνάδελφός» της, αυτός όμως για να υπηρετήσει στα γραφεία της «Χρυσής Αυγής» τα οράματα ενός κόσμου όπου οι ανάπηροι δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή.
Τυπικά όλα είναι εντάξει: να μην έχει δικαίωμα ψήφου στον Ιατρικό Σύλλογο, λόγω καταγωγής, η αφοσιωμένη στους/στις ασθενείς της γιατρός, να μην αποσπάται η εκπαιδευτικός που κάνει πραγματικότητα τα καλύτερα οράματα της Παιδαγωγικής προς όφελος των αδικημένων, αλλά να αποσπάται στα γραφεία μιας εγκληματικής οργάνωσης ένας υπάλληλος που προφανώς βρίσκεται σε πλήρη διάσταση από το λειτούργημα του δασκάλου. Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό πλαίσιο δεν ξαφνιάζει το γεγονός ότι ο τελευταίος διεκδικεί τώρα –έτσι μου είπαν- μέσα από το εθνικοσοσιαλιστικό ψηφοδέλτιο την εκλογή του στο ΠΥΣΠΕ, και τη δυνατότητα να ασκεί εξουσία και να προωθεί την απάνθρωπη ιδεολογία του. Να, πως γεννιέται και πως τρέφεται το ναζιστικό θράσος στη χώρα μας. Το ζήτημα είναι πόσο καιρό ακόμη θα το ανεχτούμε. Στην εκπαίδευση, πάντως, ούτε μια στιγμή.
* Ο Γιώργος Τσιάκαλος είναι ομότιμος καθηγητής Παιδαγωγικής, ΑΠΘ
Last modified: 19 Οκτωβρίου 2014
