Όταν οι λέξεις ζητούν βοήθεια…

Όταν οι λέξεις ζητούν βοήθεια

« …Και προς θεού… καλύτερα εκεί μέσα οι παράνομοι μετανάστες  παρά στους δρόμους της Αθήνας.» τάδε έφη πρώην δημοσιογράφος και  νυν βουλευτής σε τηλεοπτικό πάνελ.

Ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε αυτήν τη ρήση .

«Όποιος περνάει τα σύνορα και μπαίνει στη χώρα μας  χωρίς χαρτιά είναι μετανάστης και μάλιστα παράνομος.»

Τι αποκρύπτεται έντεχνα σ΄ αυτήν την παραδοχή;

Ότι σε χώρες όπως η Συρία ,με τις οβίδες να σπέρνουν το θάνατο καθημερινά ,ο άνθρωπος που θα πιστέψει τον δουλέμπορο, θα του δώσει ό,τι έχει και δεν έχει, θα πάρει την οικογένειά του και θα χωθεί σε μια βάρκα  διωγμένος από ό,τι μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσε πατρίδα, είναι απειλή. Έρχεται στη χώρα μας  για να ληστέψει, να βιάσει, να σκοτώσει. Δεν είναι ένας απελπισμένος  άνθρωπος που ο πόλεμος ξερίζωσε βίαια απ’ την πατρίδα του . Όχι, είναι ένας δυνάμει εγκληματίας .

Να ο σπόρος του ρατσισμού. Αυτή η ισοπεδωτική γενίκευση .

Αυτοί που εξεγέρθηκαν δεν ήταν άνθρωποι.  Ήταν παράνομοι μετανάστες.  Γι΄ αυτό τους κλείσαμε εκεί. Για να μην απειλούν όλους εμάς τους ανθρώπους. Που η καμπή της ιστορίας μάς ευνόησε . Δεν έχουμε εμείς πόλεμο, έχουμε τα σπίτια μας , έχουμε τους φράχτες μας γύρω απ’ αυτά, έχουμε τη ζωή μας.

Αυτός ο άνθρωπος που μιλά αυτήν τη γλώσσα που δεν καταλαβαίνουμε, που’ χει στο βλέμμα του το μαύρο της πείνας και του θανάτου και της απόγνωσης , που ίσως είδε να σκοτώνεται μπροστά στα μάτια του η μάνα του, ή το παιδί του και ύστερα έμεινε στριμωγμένος σε μια βάρκα να θαλασσοπνίγεται μερόνυχτα, και προσδοκούσε ένα πράγμα, να τον βγάλει η ζωή του σ’ ένα ίσιωμα, να μη βλέπει άλλο θάνατο , να μη μυρίζεται άλλη σάρκα καμένη, να φάει ένα πιάτο φαγητό.. αυτός ο άνθρωπος είναι παράνομος ..εκτός νόμου… ανάμεσά μας δεν πρέπει να κυκλοφορεί…

Εκτός κι αν έχει τα απαιτούμενα χαρτιά..

Τότε δεν είναι παράνομος μετανάστης … είναι μετανάστης σκέτο… τον έχουμε στο φτύσιμο, μα τουλάχιστον τα χαρτιά του λένε πως δε θα μας ληστέψει, δε θα μας βιάσει, δε θα μας σκοτώσει… μπορούμε να μην τον φοβόμαστε…

Θυμάμαι ,δεκαπέντε χρόνια πριν, δίδασκα έκθεση σε ένα φροντιστήριο.  Όταν συζητούσαμε το θέμα του ρατσισμού , τους έδειχνα μια φωτογραφία.  Άνθρωποι στοιβαγμένοι στο κατάστρωμα ενός πλοίου . Πρόσωπα αποστεωμένα, μάτια άγρια ,ρυτίδες πόνου σκάβαν την όψη τους. Ήταν Έλληνες μετανάστες , λίγο πριν φτάσουν στην Αμερική , τη δεκαετία του ‘20.

Υπάρχουν στιγμές στην ανθρώπινη ιστορία που ο άνθρωπος ξεριζώνεται από τα χώματα που τον έθρεψαν… βίαια,  πάντα βίαια.

Αυτό δεν τον κάνει παράνομο… ούτε και εγκληματία.

Θα μπορούσε κάποιος να μου πει…

«Σε μια εποχή που οι λέξεις έχουν χάσει κάθε νόημα, έχουν γίνει εργαλεία στο στόμα δημοκολάκων κάθε λογής …εσύ ασχολείσαι με την ατυχή δήλωση ενός πολιτικού;»

Ναι, θα απαντήσω…

γιατί  οι λέξεις είναι όπλα φονικά ,όταν δίχως σύνεση εκστομίζονται.

Κι όταν η λέξη λαθρομετανάστης έχει ταυτιστεί στο εθνικό μας υποσυνείδητο με τη λέξη εγκληματίας ,τότε άλλες λέξεις όπως η λέξη πατρίδα, η λέξη δημοκρατία ή η λέξη ανθρωπιά ζητούν βοήθεια.

Όσοι λοιπόν έχουμε ακόμη το βλέμμα να δούμε, καλό είναι να μη σφυρίζουμε αδιάφορα.