Ο χαρταετός θέλει χαρτί, καλάμι, σπάγκο, παιδικά τρεχαλητά, ουρανό καθαρό, όπως οι ψυχές μας όταν ήμασταν παιδιά και αέρα, αέρα δυνατό για να σηκωθεί, να πετάξει, να ταξιδέψει μακριά από τα βάσανα της καθημερινότητας, την ανία, τη βαρεμάρα, τα προβλήματα και τις γκρίνιες μας και να στείλει ένα μήνυμα χαράς αισιοδοξίας και ελπίδας στο άγνωστο ή όπου ο καθένας ποθεί…
Γι΄αυτό και η καθαρά Δευτέρα είναι γιορτή για τα παιδιά και τελικά για όλους μας. Γιατί έχει μνήμες παιδικότητας και αθωότητας συνάμα.
Σκέφτομαι τα ζύγια της ζωής μας τώρα που δεν είναι καλά μοιρασμένα, τον ουρανό που κλείστηκε πίσω από πόρτες και παράθυρα μοναξιάς και ατομικότητας, το χαρτί της αθωότητας που το χάσαμε και έγινε πλαστικοποιημένο και σαθρό και αναρωτιέμαι ο σπάγκος που έδεσε άραγε τα όνειρα μας;
Λοιπόν ακούω Θεοδωράκη και διαβάζω Ελύτη παίρνω θάρρος και αύριο θέλω να πετάξω τον χαρταετό και στη ουρά του να τραβήξει όσα με στεναχωρούν και με συννεφιάζουν για να τον δω να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό και στη χαρά…
Ὁ μικρὸς Ναυτίλος
Ὅτι μπόρεσα ν᾿ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ χρωστῶ σ᾿ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση: νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.
Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια. Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση ποὺ ἀνακαλύπτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή» ὅταν καταφέρει νὰ τὴν ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια. Ὁπόταν, πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγελος· ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.
μὲ λευκές, μακριὲς πτυχὲς πάνω ἀπὸ τὸ κενὸ ἕνα κενὸ γεμάτο σταγόνες πουλιῶν, αὖρες βασιλικοῦ καὶ συριγμοὺς ὑπόκωφου Παραδείσου.
Ὀδυσσέας Ἐλύτης
Καλή Σαρακοστή!
