Ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει για τη δασκάλα του, την κυρία Αρετή.
« Όταν γίνηκα πέντε χρονών, με πήγαν σε μια δασκάλα να με μάθει να γράφω στην πλάκα γιώτες και κουλούρες, να ξεπάρει το χέρι μου και να μπορώ να ζωγραφίζω, σα μεγαλώσω, τα γράμματα της αλφαβήτας. Ήταν μια αγαθή γυναικούλα , κυρα-Αρετή την έλεγαν, κοντή, παχουλή, με μια κρεατοελιά δεξά στο πηγούνι. Μου οδηγούσε το χέρι, μύριζε καφέ η ανάσα της, και μου αρμήνευε πώς να κρατώ το κοντύλι και να κυβερνώ τα δάχτυλα μου.
Στην αρχή δεν την ήθελα , δε μου άρεσε η ανάσα της. Μα σιγά σιγά, δεν ξέρω πώς, άρχισε να μετουσιώνεται μπροστά στα μάτια μου, να φεύγει η κρεατοελιά, να ισιώνει η πλάτη της, να λιγνεύει και να ομορφαίνει το πλαδαρό κορμί της. Ως πια, ύστερα από λίγες βδομάδες, έγινε ένας άγγελος λιγνός, με κάτασπρο χιτώνα, και κρατούσε μια τεράστια μπρούντζινη τρουμπέτα, σε κάποιο κόνισμα στην ακκλησιά του Αϊ-Μηνά θα χα δει τον άγγελο αυτόν και το παιδικό μάτι έκανε πάλι το θάμα του κι άγγελος και κυρα-δασκάλα έγιναν ένα.
Διάβηκαν τα χρόνια, ξενιτεύτηκα, γύρισα πάλι στην Κρήτη. Πέρασα από το σπίτι της δασκάλας μου. Στο κατώφλι καθόταν στον ήλιο και λιαζόταν μια γριούλα. Τη γνώρισα από την κρεατοελιά στο πηγούνι. Τη ζύγωσα, της έδωκα γνώρα, άρχισε να κλαίει από τη χαρά της. Της κρατούσα πεσκέσι καφέ και ζάχαρη κι ένα κουτί λουκούμια. Μια στιγμή δίστασα, ντρεπόμουν να ρωτήσω. Μα τόσο είχε στερεώσει μέσα μου η εικόνα του αγγέλου με την τρουμπέτα, που δεν κρατήθηκα
– Κυρα-Αρετή μου, της είπα, φορούσες ποτέ άσπρο χιτώνα και κρατούσες μια μεγάλη μπρούντζινη τρουμπέτα ? »
Νίκος Καζαντζάκης
Last modified: 14 Ιουνίου 2016
