ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
Συνολική επίθεση
Η εποχή στην οποία ζούμε είναι αναμφίβολα εποχή ραγδαίων εξελίξεων και μεταβολών. Εξελίξεις που επιβάλλουν σε χώρες ολόκληρες ανήθικες οικονομικές πολιτικές, με δυσβάσταχτο κόστος για τις κοινωνίες των ανθρώπων: ο άγριος καπιταλισμός, με τον μανδύα της κρίσης. Οι εξελίξεις αυτές οδηγούν σε δραματική αύξηση της φτώχειας, στη διεύρυνση του κοινωνικού αποκλεισμού και στην υποβάθμιση του επιπέδου διαβίωσης, περιορίζοντας επικίνδυνα κοινωνικές ελευθερίες. Οδηγούν επίσης στη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας προς όφελος ιδιωτών, στη συρρίκνωση κατοχυρωμένων εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και τελικά στην καταστρατήγηση της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης ολόκληρων λαών. Ακραία εκδήλωση των παραπάνω είναι και οι συνεχόμενες και εντεινόμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που διεξάγονται ακόμα και στην ίδια μας τη γειτονιά, στο όνομα του «εκδημοκρατισμού», των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» και των «θρησκευτικών» διαφορών.
Η Ελλάδα των καιρών των μνημονίων…
Τα χρόνια της κρίσης έγιναν ήδη επτά… Η χώρα μας έχει βρεθεί στο μάτι αυτού του κυκλώνα – στο προσκήνιο της παγκόσμιας σκηνής και μάλιστα κάτω από τον μεγεθυντικό φακό των δανειστών, και εδώ και καιρό έχει υποκύψει σε βίαιες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Η ελευθερία των πλουσίων να γίνουν πλουσιότεροι, διακινώντας χωρίς περιορισμούς τα οικονομικά τους κεφάλαια και απαιτώντας «καμένη γη» για να αυξήσουν τα περιθώρια κέρδους τους, παρουσιάζεται ως απόλυτα θεμιτή και μάλιστα έτοιμη να υποδαυλίσει την ελευθερία των ανθρώπων στην πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά της υγείας και της παιδείας, της ασφάλισης και της εργασίας. Οι πολιτικές που εφαρμόζονται οδηγούν το κράτος σταθερά να αποσύρεται από την παροχή τους, διαστρεβλώνοντας την έννοια της ελευθερίας, προωθώντας την αντίληψη ότι όποιος διαθέτει τον πλούτο, θα έχει πρόσβαση στα βασικά αγαθά.
Το σχολείο στα χρόνια της κρίσης
Είναι ήδη πραγματικότητα η τρομακτική συρρίκνωση του δημόσιου σχολείου, την οποία δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε, σε βάρος τόσο των μορφωτικών δικαιωμάτων των παιδιών όσο και των εργασιακών μας δικαιωμάτων.
Στην Αυστραλία, από το 2008, εφαρμόζεται ένα σύστημα αξιολόγησης και κατάταξης των σχολείων, που βασίζεται σε ετήσιες εθνικές γραπτές μαθητικές εξετάσεις (Το National Assessment Program Literacy and Numeracy (Naplan)) με ολέθριες συνέπειες για τους μαθητές – τους εκπαιδευτικούς – το δημόσιο σχολείο.
Έχουν ακόμη θεσμοθετηθεί αλλαγές και έπονται κι άλλες που θα αλλοιώσουν τη μορφή του σχολείου και συνολικά όλη την εκπαίδευση, όπως την ξέρουμε, σε όλες τις βαθμίδες, από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο, μετατρέποντάς τη σε μηχανισμό αυστηρής ταξικής επιλογής. Όλο αυτό το ιδεολόγημα διαστρεβλώνει ριζικά τις έννοιες που επιστρατεύει: αξιολόγηση εκπαιδευτικού, αξιολόγηση σχολείου, αριστεία, αυτονομία, ανοιχτό σχολείο στην κοινωνία. Όπου αναφέρεται αξιολόγηση εκπαιδευτικού μπορεί να εννοηθεί ασφυκτικός έλεγχος και χειραγώγηση, ώστε να αποτελεί το απόλυτο φερέφωνο της εξουσίας και όπου αναφέρεται αξιολόγηση σχολείου, κάλλιστα μπορεί να εννοηθεί προσπάθεια προσέλκυσης ιδιωτών χορηγών, άρα επιχειρηματικές ευκαιρίες. Όπου η αριστεία, εννοείται ο άγριος κοινωνικός δαρβινισμός με αποκλεισμό των φτωχότερων και των κοινωνικά αδύναμων κι όπου αναφέρεται η αυτονομία και το ανοιχτό σχολείο, εννοείται υποχρηματοδότηση, ακόμα και πλήρης οικονομική εγκατάλειψη του δημόσιου σχολείου. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων αυτών είναι τα πορίσματα του «εθνικού διαλόγου». Δεν είναι τίποτε άλλο από τις επιταγές της Ε.Ε., του Δ.Ν.Τ. και του ΟΟΣΑ.
Και δεν είναι μόνο η δυσμενής οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά κυρίως οι πολιτικές στοχεύσεις των αδιάκοπα εφαρμοζόμενων μεταρρυθμίσεων-απορρυθμίσεων στον χώρο της Παιδείας που δεν μπορούν να κρυφτούν κάτω από κανένα μανδύα παιδαγωγικής ή «εθνικού διαλόγου για την παιδεία». Επιχειρούνται αλλαγές που υλοποιούνται με την τακτική «διαίρει και βασίλευε», αποπροσανατολίζοντάς μας από το να δούμε τη συνολική εικόνα. Η επίθεση αυτή θα ενταθεί το επόμενο διάστημα, καθώς βαθαίνει η επιβολή των συντηρητικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση με την άρση της μονιμότητας, την αξιολόγηση, τη γενίκευση της ελαστικής και ευέλικτης εργασίας στον χώρο της εκπαίδευσης.
Την Παρασκευή 21 Οκτώβρη 2016, ο υπουργός Παιδείας συναντήθηκε με τους εκπροσώπους των «θεσμών» για δεύτερη φορά μέσα σε δύο μήνες για να συζητήσουν τα θέματα της εκπαίδευσης. Στη συνάντηση αυτή οι «θεσμοί» είπαν τα πράγματα ξεκάθαρα: «η δημοσιονομική κατάσταση απαγορεύει τους διορισμούς. Για να πραγματοποιηθούν διορισμοί στα σχολεία, πρέπει να προηγηθεί αυστηρή και εξαντλητική αξιολόγηση του υπάρχοντος δυναμικού, να απομακρυνθούν οι «ακατάλληλοι» από τις τάξεις και όσα κενά προκύψουν να καλυφθούν με τον αντίστοιχο αριθμό προσλήψεων»! Είναι ίσως περιττό, αλλά αξίζει να αναφερθεί ότι οι μέλλοντες νεοπροσλαμβανόμενοι σε καμία περίπτωση δεν θα εργάζονται με τις ίδιες εργασιακές σχέσεις που εργάζονται οι τωρινοί «μόνιμοι» εκπαιδευτικοί.
Οι δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας για «αργόμισθους» εκπαιδευτικούς και για τη δυνατότητα ακόμα μεγαλύτερου «συμμαζέματος» στην Παιδεία, οι τοποθετήσεις στο υπόμνημα Λιάκου που κατατέθηκε στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση που μιλά για ανάγκη «κάμψης των αντιστάσεων των εκπαιδευτικών και τη στρατολόγηση νέου δυναμικού αποφοίτων» – προσπαθώντας να φέρει σε αντιπαράθεση τους άνεργους με τους εργαζόμενους, διατυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο αυτά που λένε οι «θεσμοί». Το επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης για διορισμούς τελειώνει άδοξα.
Η σημερινή κατάσταση του κινήματος
Είναι δυστυχώς νωπές οι μνήμες από τις “ προσδοκίες που διαψεύσθηκαν”. Ζήσαμε μία χρονική περίοδο όπου ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώθηκε ραγδαία, το πολιτικό σκηνικό ανατράπηκε, αλλά τελικά άλλαξαν πολλά … για να μην αλλάξει τίποτα. Μία περίοδος κοινωνικών συγκρούσεων – οργανωμένων και μη έφτασε στη λύση της … αριστερής, κατ’ όνομα αλλά όχι κατ’ ουσία κυβέρνησης, που «ορκίζεται» στα μνημόνια όπως και όλες οι προηγούμενες κι όλο το πολιτικό προσωπικό.
Δεν είναι τόσο ο φόβος μας όσο η συνήθεια της «εύκολης» ζωής που μας κάνει να νιώθουμε ανήμποροι. Όμως, πόσο λάθος είχαμε, ακόμη και την εποχή που δεν φαινόταν ότι θα φτάναμε ως εδώ να εφησυχάζουμε και να αποδεχόμαστε ότι είτε κάποιοι άλλοι, «οι δήθεν φωτισμένοι», να αναλαμβάνουν να διεκπεραιώνουν τα θέματά μας είτε να βρίσκουμε ατομικές λύσεις, πολλές φορές ακόμα και σε βάρος των άλλων;
Βρισκόμαστε σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που όλα ανατρέπονται προς όφελος της αποδόμησης των πάντων και πρωτίστως των συνειδήσεων μας, όπου κυριαρχεί η αντίληψη της ανθρωποφαγίας και του κανιβαλισμού, των ατομικών λύσεων και της ανάθεσης. Κυριαρχεί μια κινηματική «νηνεμία» που ωστόσο δεν μπορεί να σκεπάσει την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου της εργασίας και της ανεργίας, όλων αυτών που πίστεψαν ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, του κόσμου που φτωχοποιείται καθημερινά και δυστυχεί.
Οι περισσότεροι τώρα απομακρύνονται από την πολιτική κι αφήνουν πίσω τους την πεποίθηση ότι μέσα από την πολιτική μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα στη ζωή τους. Αυτή η κατάσταση αφήνει δυστυχώς χώρο για την ανάπτυξη του φασισμού. Ο φασισμός εμφανίζεται με τη μορφή μιας οργάνωσης ,της Χρυσής Αυγής. Με αντισυστημική ρητορεία κεφαλαιοποιεί την αγανάκτηση του κόσμου, φιγουράρει ως τρίτη πολιτική δύναμη, ενώ συγχρόνως αποκαλύπτεται ο ρόλος της ως εγκληματική οργάνωση με σωρεία, φόνων, επιθέσεων, τραυματισμών ενάντια όχι μόνο σε μετανάστες και πρόσφυγες, αλλά και σε αγωνιστές του κινήματος. Σε τέτοιες περιόδους κοινωνικών ανακατατάξεων η κοινωνία στέκεται εμπρός σε ένα δίστρατο: ή θα συσπειρωθεί και θα σπάσει τα δεσμά της εκμετάλλευσης, διευρύνοντας τις κατακτήσεις και τις δημοκρατικές ελευθερίες ή θα πάει ολοταχώς στο στόμα του φασιστικού τέρατος.
ΜΗΝ ΑΦΕΘΕΙΣ ΚΑΙ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΣΟΥ ΑΠΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥ ΣΕ ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΤΗ ΕΝΤΟΛΩΝ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΩΝ ΕΓΚΥΚΛΙΩΝ
Η στάση μας σήμερα
Η πρώτη και βασική πολιτική πράξη του κάθε εκπαιδευτικού είναι να υπηρετεί τον ρόλο του παιδαγωγού με συνείδηση και υπευθυνότητα. Είναι ο εκπαιδευτικός της τάξης αυτός που δίνει την καθημερινή μάχη της μόρφωσης των παιδιών, που τους διδάσκει, με περίσσευμα ψυχής, όχι μόνο γράμματα, αλλά και ήθος και αξίες. Είναι εκείνος που «που κάνει τους μαθητές να σκεφτούν κριτικά, να προβληματισθούν πάνω στη γνώση, να συζητήσουν και ν΄ αγωνισθούν για έναν καλύτερο κόσμο». Είναι εκείνος που δίνει υπόσταση μέσα στο σχολείο, στο πρώτο περιβάλλον, μετά την οικογένεια, κοινωνικοποίησης, σε έννοιες όπως ισότητα και δικαιοσύνη. Είναι εκείνος που πρέπει να μάθει στα παιδιά να λειτουργούν ως ομάδα, παρά το διάχυτο πνεύμα ατομικισμού που καλλιεργείται στις σημερινές κοινωνικές και οικονομικές συγκυρίες.
Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε και να δείξουμε στην υπόλοιπη κοινωνία ότι οι άνωθεν επιβαλλόμενες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις περιορίζουν τον εκπαιδευτικό σε απλό διεκπεραιωτή εντολών και εφαρμοστή εγκυκλίων, περιορίζοντας την παιδαγωγική του παρέμβαση και τη δυνατότητά του να λειτουργήσει ως διανοούμενος στο σχολείο. Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που κινήθηκαν στη διαμόρφωση του σχολείου της μετρήσιμης αποτελεσματικότητας, διαμορφώνοντας στο όνομα της κοινωνικής ισότητας κοινά και σταθμισμένα αντικειμενικά τεστ, κοινά αναλυτικά προγράμματα κ.λπ., περιόρισαν τη δυνατότητα πρωτοτυπίας και δημιουργικότητας, όπως και τη δυνατότητα ψυχολογικής υποστήριξης των μαθητών από την πλευρά του εκπαιδευτικού.
Κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται μόνος του σε αυτόν τον αγώνα.
Σήμερα που το σχολείο μετατρέπεται σε αρένα μονομάχων, εμείς θα είμαστε εδώ για να συμβάλλουμε στην ενότητα όλων των εκπαιδευτικών που δουλεύουν στα σχολεία. Αντιπαλεύουμε τη λογική «ο θάνατός σου η ζωή μου» γιατί, είναι μορφωτικό δικαίωμα των παιδιών, ένα σχολείο με όλους τους απαραιτήτους εκπαιδευτικούς και όχι όσους περισσεύουν και να διδάσκουν ότι βολεύει για να βγει όπως όπως το “πρόγραμμα”. Στην πρωτοβάθμια πρέπει να είναι κυρίαρχη φιγούρα ο δάσκαλος της τάξης. Την ίδια στιγμή είναι απαραίτητοι και οι εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων για τα διδακτικά αντικείμενα των Τεχνών, της Φυσικής Αγωγής, των Ξένων γλωσσών, της Πληροφορικής που για να διδαχτούν σωστά προϋποθέτουν να είναι βίωμα και όχι απλώς γνώση του εκπαιδευτικού. Έτσι, η προσέγγισή τους να αποτελεί εμβάθυνση και όχι εξειδίκευση, ολόπλευρη προσέγγιση και όχι κατακερματισμό της γνώσης. «Γυμνασιοποίηση» του Δημοτικού δεν αποτελεί η ύπαρξη αυτών των εκπαιδευτικών ειδικοτήτων, αλλά το φαινόμενο να διδάσκονται τα μαθήματα των ΠΕ70 όχι από τον ίδιο δάσκαλο αλλά από πολλούς διαφορετικούς δασκάλους. Και όλα αυτά, προκειμένου να “βγει το πρόγραμμα -σπαζοκεφαλιά” που έχει επιβάλει η ΥΑ Φίλη, όπου προκειμένου να μειωθεί το διδακτικό προσωπικό, οποιοσδήποτε μπορεί να διδάσκει οτιδήποτε. Αυτή η λογική κρύβει τον κίνδυνο με ευκολία αργότερα να εισαχθούν στο δημοτικό όσες ειδικότητες περισσεύουν από τη δευτεροβάθμια.
Σήμερα που το δημόσιο σχολείο κλονίζεται και τα πάντα μέσα σε αυτό κατακερματίζονται, η ενεργητική συμμετοχή μας με όρους αντίστασης και η συλλογική δράση μας είναι πρωταρχικές ανάγκες. Οφείλουμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας, χωρίς να δραπετεύουμε από την πραγματικότητα, αλλά βήμα-βήμα, να θέτουμε στόχους, να αναπτύσσουμε δράσεις συλλογικά και να κάνουμε ΡΩΓΜΕΣ σπάζοντας το τείχος του εφησυχασμού και της απραξίας – μοιρολατρίας
Μπορούμε, αν όλοι μαζί το πιστέψουμε, να οραματιστούμε μια καλύτερη κοινωνία – ένα καλύτερο σχολείο.
Και τα ερωτήματα μπορεί είναι πολλά: Γίνεται σε μια κοινωνία ανταγωνιστική να αλλάξει το σχολείο;
Μπορεί να υπάρξει ένα σχολείο με χαρά, ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας κάθε παιδιού; Όμως, αν όλοι μαζί νοιαστούμε και καθίσουμε να κουβεντιάσουμε, θα βρούμε ένα κοινό τόπο για να ονειρευτούμε το αύριο. Και θέλει δουλειά, πολύ δουλειά αλλά θα εκπλαγούμε από το πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε!
ΣΥΝΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ, ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ, ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΝΑΛΛΑΓΗΣ, ΜΕΝΟΥΜΕ ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΙΣ ΙΔΡΥΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΡΧΕΣ
Συνεχίζουμε να μένουμε πιστοί στις ιδρυτικές δημοκρατικές αρχές λειτουργίας των Παρεμβάσεων γιατί ο τρόπος που λειτουργεί εσωτερικά μία ομάδα αντιπροσωπεύει και το όραμά της για τη λειτουργία του Συλλόγου και της κοινωνίας γενικότερα. Θέλουμε όλα τα μέλη να εκφράζονται ελεύθερα, να συνεδριάζουν, να συζητούν με ανοικτές τις πόρτες στον καθένα και στην καθεμιά. Συμμετέχουμε στο δίκτυο των Παρεμβάσεων λειτουργώντας με την αρχή της ομοφωνίας και της εναλλαγής στις θέσεις ευθύνης αλλά διατηρώντας την ανεξαρτησία μας και το δικαίωμα διαφωνίας με την πλειοψηφούσα άποψη, στο σύνολο των ομάδων των Παρεμβάσεων. Η αρχή της ομοφωνίας στη λήψη των αποφάσεων, διαφοροποιεί το σχήμα μας σημαντικά από άλλες συλλογικότητες. Διασφαλίζει τον δημοκρατικό τρόπο λήψης των αποφάσεών μας. Μέσα από διαδικασίες ζύμωσης των διαφορετικών απόψεων προσπαθούμε να συνδιαμορφώνουμε την τελική απόφαση, ώστε κανείς να μην «καπελώνεται», «φιμώνεται», «κηδεμονεύεται».
Προσπαθούμε να εδραιώσουμε μια διαφορετική λογική συνδικαλισμού που αρνείται τη συγκεντρωτική – γραφειοκρατική – αρχηγική συγκρότηση των παρατάξεων, δηλαδή τη λογική της ανάθεσης – εκπροσώπησης. Ζητάμε απ’ όλους να αφήσουν πίσω τους τη στάση της ανάθεσης, της εκπροσώπησης, ακόμη κι αν αυτοί που την αναλαμβάνουν έχουν τις καλύτερες προδιαγραφές – αν υπάρχουν τέτοιες…
Χτίζουμε και πάλι σε πιο στέρεη βάση το ίδιο μας το σωματείο.
Θα βρισκόμαστε εκεί που όλοι έχετε συνηθίσει να μας βλέπετε: στο σχολείο, στο σωματείο, στον δρόμο. Το σχήμα μας είναι ανοιχτό και μπορούμε όλοι μαζί, ο καθένας και η καθεμιά, να οργανώσουμε την πάλη μας όχι μόνο μέσα στο σχολείο αλλά και έξω από αυτό στην κοινωνία.
Σας καλούμε όλες και όλους στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Χολαργού (Περικλέους, δίπλα από το Δημαρχείο) στις 10 Νοεμβρίου 2016 και ώρα 6:30 μ.μ.
Να ανταλλάξουμε απόψεις – σκέψεις για τη δράση μας, να ενημερωθούμε, να συσπειρωθούμε, να παρέμβουμε, να αγωνιστούμε.
Μέσα από έναν Σύλλογο, γερό, μαζικό, δυναμικό,
για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας, για μια καλύτερη ζωή.
Last modified: 10 Οκτωβρίου 2022
