— Λένε ότι η κρίση ήταν αποτέλεσμα «κακής διαχείρισης» και τα μέτρα του μνημονίου συνέπεια «κακής διαπραγμάτευσης». Αρα, μια καλύτερη διαχείριση μπορεί να βγάλει το λαό από το μνημόνιο και την κρίση. Τι πραγματικά ισχύει;
— Η κρίση είναι του καπιταλισμού. Είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και υπερπαραγωγής προϊόντων, που εκκολάφθηκε την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Τα μονοπώλια συσσώρευσαν τεράστια κεφάλαια από την κερδοφορία τους, τα οποία όμως δεν επέστρεψαν στην παραγωγή, αφού η αναπαραγωγή τους δεν εξασφάλιζε πλέον το προσδοκώμενο κέρδος για τους καπιταλιστές. Σαν αποτέλεσμα, ο κύκλος της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου ανακόπηκε βίαια και ξέσπασε η κρίση. Για την κρίση δεν ευθύνεται η «καλή» ή «κακή» διαχείριση της αστικής εξουσίας από το πολιτικό της προσωπικό, που στην Ελλάδα ασκήθηκε κύρια από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Δεν ευθύνονται τα «λαμόγια» και η «σπατάλη», όπως προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν το λαό τα αστικά κόμματα και οι λεγόμενες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις.
Κρίση δεν είναι το κρατικό χρέος και τα ελλείμματα. Αυτά δημιουργήθηκαν από τις επιδοτήσεις και τις φοροαπαλλαγές προς το κεφάλαιο, την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σε συνθήκες κρίσης, τα κρατικά χρέη και τα ελλείμματα οξύνονται και δυσκολεύουν τη διαχείρισή της από τους αστούς. Για να ξεπεραστεί η κρίση, πρέπει να καταστραφεί πλεονάζον κεφάλαιο και παραγωγικές δυνάμεις, με πρώτη την εργατική δύναμη. Το κούρεμα του κρατικού χρέους είναι ένα μέρος αυτής της καταστροφής. Το κλείσιμο ή η συγχώνευση εργοστασίων και επιχειρήσεων, είναι άλλη πλευρά της ίδιας καταστροφής. Τα μνημόνια που συνοδεύουν το κούρεμα του χρέους περιέχουν μέτρα που φτηναίνουν την εργατική δύναμη, βαθαίνουν την εργασιακή εκμετάλλευση, παραδίδουν ολοκληρωτικά στα μονοπώλια τομείς της παραγωγής που ως τώρα διατηρούσε κάποιες θέσεις το κράτος, ή κάποιοι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί. Αρα, είναι μέτρα που κάνουν πιο αποδοτικές και κερδοφόρες τις επενδύσεις των καπιταλιστών.
Τα μέτρα που γράφονται στα μνημόνια δεν είναι καινούρια. Η στρατηγική τους περιγράφεται από τις συνθήκες και τις συμφωνίες της ΕΕ. Σε άλλες χώρες της Ευρωένωσης, εκεί που το κίνημα ήταν πιο αδύναμο και αλωμένο ολοκληρωτικά από τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, εφαρμόζονται εδώ και χρόνια, με ολέθριες συνέπειες για τους λαούς. Αυτές τις συμφωνίες της ΕΕ, τις έχουν συνυπογράψει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, άλλες δυνάμεις που σήμερα αυτοαποκαλούνται αντιμνημονιακές. Για παράδειγμα, η μετατροπή της Ασφάλισης σε ανταποδοτική και το σύστημα των τριών πυλώνων (κρατική σύνταξη – επίδομα, ανταποδοτική – επαγγελματική ασφάλιση, ιδιωτική ασφάλιση), που τώρα επιταχύνεται με τα μνημόνια, ήταν ο πυρήνας της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης Γιαννίτση, το 2002, την οποία στήριξε επί της ουσίας η ΝΔ και εμποδίστηκε από τους μαζικούς αγώνες των εργαζόμενων και του λαού. Η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση περιέχεται στη «Στρατηγική της Λισαβόνας» και τώρα στη στρατηγική «ΕΕ 2020», με την οποία συμφωνούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Τα μέτρα που δεν πέρασαν τότε, επιχειρούν να τα περάσουν τώρα, σε συνθήκες κρίσης και με μνημόνια.
Αρα, η αγριότητα των μνημονίων δεν είναι θέμα «καλής» ή «κακής» διαπραγμάτευσης από τη μια ή την άλλη κυβέρνηση. Ολες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου, διαπραγματεύονται για λογαριασμό του και όχι για λογαριασμό του λαού. Τα μέτρα που πέρασαν και τα άλλα που επιδιώκουν να περάσουν, ωφελούν τους μεγαλοεπιχειρηματίες και μόνο. Σαν τέτοια, οδηγούν το λαό βαθύτερα στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Η διαχείριση στο πλαίσιο του σάπιου καπιταλισμού δεν πρόκειται να τον σώσει, ούτε μπορεί να επιστρέψει τα πράγματα στην προ μνημονίων κατάσταση, όπου και πάλι τα λαϊκά στρώματα υπέφεραν για να κερδίζει το κεφάλαιο. Να γιατί λέμε ότι προϋπόθεση για να βγει ο λαός από τα μνημόνια και την κρίση, είναι να συντρίψει τον καπιταλισμό και την αστική εξουσία, να εγκαθιδρύσει τη δική του εργατική λαϊκή εξουσία, να πάρει στα χέρια του μέσα παραγωγής. Και μ’ αυτούς τους όρους να αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος.
Last modified: 17 Φεβρουαρίου 2013
