Προσέγγιση της ταινίας :

Η ξύλινη κάμερα- The wooden camera

Χώρες: Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ν. Αφρική, με επιδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, 2004

Χρώμα: Έγχρωμο

Σενάριο – Σκηνοθεσία: Ntshaveni Wa Luruli

Γλώσσα: Αγγλική

Διάρκεια: 90 λεπτά

Είδος: Κοινωνική

Τόπος: Στο Κέηπ Τάουν και σε μια γειτονική του πόλη την Καγιελίτσα

Χρόνος: Μετά το τέλος του άπαρτχαϊντ ( δηλ. μετά το 1994)

Βασικοί ήρωες: Ο Μαντίμπα και ο Σίφο

Διανομή για την Ελλάδα και Κύπρο: Νεανικό Πλάνο

Βραβεία: 1. Αργυρή Άρκτος στο φεστιβάλ του Βερολίνου από την Κριτική Επιτροπή της Νεολαίας, 2004. 2. Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ του Μόντρεαλ, 2004. 3. Βραβείο Henri Alekan, για την καλύτερη φωτογραφία στο φεστιβάλ του Παρισιού, 2004. 4. Βραβείο Κοινού στο φεστιβάλ του Έμντεν. 5. Συμμετοχή στο διαγωνιστικό πρόγραμμα των Φεστιβάλ Μιλάνου, Φιλαδέλφειας, Κωνσταντινούπολης, Ρότερνταμ, Κοπεγχάγης, Μπρισμπάν, Ελσίνκι, Ολυμπίας.

Υπόθεση του έργου

Στα περίχωρα του Κέηπ Τάουν, στην πόλη Καγιελίτσα, μια παραγκούπολη, τενεκεδούπολη, κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές, μια ομάδα παιδιών, μεταξύ των οποίων είναι ο Σίπο, ο Μαντίμπα και η αδελφή του Λουίζ, παίζει μπάλα. Εκεί βρίσκουν ένα νέο άνθρωπο που τον πέταξαν από ένα τρένο που περνούσε. Τα παιδιά επεξεργάζονται τον νεκρό και βρίσκουν πάνω του ένα πιστόλι και μια κάμερα. Ο Σίπο παίρνει το πιστόλι, το οποίο έχει μόνο μία σφαίρα. Ο Μαντίμπα, που είναι ο κύριος ήρωας του έργου, παίρνει την  κάμερα, την οποία κρύβει σ’ ένα ξύλινο κουτί και κινηματογραφεί ό,τι συμβαίνει γύρω του. Τον περιθωριακό, μέθυσο πατέρα του, τη μητέρα του πνιγμένη μέσα στα παιδιά και τη φτώχεια της, τους φίλους του, τη γειτονιά.

Κάποια μέρα τα παιδιά πηγαίνουν στο Κέηπ Τάουν, την πόλη των λευκών, κι εκεί, ενώ ο Μαντίμπα κινηματογραφεί τους δρόμους, τα ψηλά κτήρια,τους ανθρώπους που τρέχουν, και γενικά την πολυτέλεια, ο Σίπο φτιάχνει μια συμμορία με παιδιά του δρόμου, γίνεται αρχηγός και επιδίδεται σε παρανομίες. Ο Μαντίμπα μπαίνει σ’ ένα βιβλιοπωλείο, αρχίζει να φιλμάρει μια μικρή λευκή κοπέλα, την Εστέλ, η οποία κλέβει ένα βιβλίο και το οποίο του πετάει φεύγοντας. Εκείνος επιστρέφει στον ίδιο χώρο ελπίζοντας να την ξαναδεί, πράγμα που γίνεται. Τα παιδιά συνδέονται φιλικά. Ο πατέρας όμως της Εστέλ, που είναι μεγαλογιατρός,  της απαγορεύει να κάνει παρέα με μαύρους. Η μικρή κυκλοφορεί με το αυτοκίνητο του μπαμπά της, ζει σ’ ένα μεγάλο και πολυτελές σπίτι,  πηγαίνει στο δάσκαλο μουσικής, τον κ. Σάουν, που της διδάσκει τσέλο, παίζει Μπαχ, ντύνεται και χτενίζεται μοντέρνα, φοράει σκουλαρίκι στη μύτη (πράγμα που εκνευρίζει τον πατέρα της).

Ο Σίπο με το άδειο πιστόλι εκβιάζει και απειλεί ανθρώπους από τους οποίους αποσπά χρήματα και τιμαλφή, τα οποία μοιράζεται με τους φίλους του. Ο Μαντίμπα όμως δεν θέλει να παίρνει μερίδιο από τα κλεμμένα. Θέλει να γίνει σκηνοθέτης. Και «σκηνοθέτη» τον αποκαλεί  κι ο δάσκαλος της μουσικής που επισκέπτεται τον καταυλισμό των μαύρων  και είναι κατά κάποιον τρόπο ο κρίκος που ενώνει τους λευκούς και τους μαύρους. Του δίνει χρήσιμες συμβουλές και τον εμψυχώνει. Κάποια στιγμή ο Σίπο θα σκοτώσει και θα καταλήξει στο νοσοκομείο, όπου και θα πεθάνει. Η μικρή αντιδραστική Εστέλ θα τραβήξει μέχρι τέλους την αντίδρασή της και αποκαλυφθεί ότι ο πατέρας της έχει έγχρωμη γιαγιά. Τελικά η Εστέλ και ο Μαντίμπα θα μπουν στο τρένο και θα φύγουν μακριά, αφήνοντας πίσω τους της μιζέρια και το ρατσισμό.

Επεξεργασία στην τάξη

Αν θέλουμε να εμβαθύνουμε στην ταινία, θα μπορούσαμε να χωρίσουμε τα παιδιά σε ομάδες και η κάθε μια ομάδα να ασχοληθεί με κάποια από τα θέματα που αναλύονται παρακάτω και να τα παρουσιάσει στην τάξη.

Επίσης μπορούμε να διατυπώσουμε ερωτήσεις, οι οποίες απαντώνται προφορικά ή γραπτά, όπως:

Ποιο είναι το θέμα της ταινίας, τι προσδοκίες είχαν πριν τη δουν, ποια είναι τα βασικά γεγονότα, ποια στοιχεία προκαλούν αγωνία και προσμονή, το ρόλο που παίζει ο παράγοντας της τύχης και της μοίρας στην πλοκή του έργου, αν υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ των προσώπων, αν οι συγκρούσεις λύνονται, αν το τέλος ήταν απροσδόκητο, αναπάντεχο, ακόμη αν έμειναν ευχαριστημένοι από το τέλος, καθώς και αν θα μπορούσαν να δώσουν ένα εναλλακτικό τέλος.

Οι μαθητές θα μπορούσαν να δραματοποιήσουν σκηνές από την ταινία ή κάποιους χαρακτήρες, να τις παρουσιάσουν στη δική τους ή σε άλλη τάξη.

Όσον αφορά τη  ζωγραφική θα μπορούσε να χωριστεί το έργο σε έξι ή περισσότερα τμήματα και τα παιδιά να σχεδιάσουν τμηματικά τις εικόνες της ταινίας (storyboarding).

Ο χώρος και ο χρόνος

Νότια Αφρική (Κέηπ Τάουν, Καγιελίτσα)  μετά το άπαρτχαϊντ. Χώρα με ιδιαίτερη έξαρση στις φυλετικές διακρίσεις, το φυλετικό μίσος, τον  αποκλεισμό των μαύρων, τη βία, τη φτώχεια και την εγκληματικότητα.

Last modified: 11 Μαρτίου 2007