Το «Γλέντι στον καιρό της πανούκλας» είναι η μεταγραφή από τον Πούσκιν στη δική του ρώσικη ποιητική γλώσσα ενός μόνο επεισοδίου από το τρίπρακτο έργο «City of the Plague» του Άγγλου συγγραφέα John Wilson. Το έργο σε έκταση δεν είναι παρά μια μεγάλη δραματική σκηνή. Σε αυτήν βλέπουμε το υπαίθριο γλέντι που στήνει μια παρέα ανθρώπων σε μια πόλη που την αφανίζει η πανούκλα. Μεταξύ πτωμάτων και ερειπίων, λίγο πριν από το τέλος των πάντων, τέσσερις άνθρωποι πίνουνε, χορεύουνε και τραγουδάνε. Ο ιερέας της πόλης επιχειρεί να διαλύσει αυτή την ανίερη γιορτή και τότε δύο κόσμοι, που είναι κι οι δύο καταδικασμένοι να χαθούν, συγκρούονται με ανυπολόγιστη ορμή. Ο Πούσκιν πετυχαίνει στο «Γλέντι» (όπως και στις υπόλοιπες τρεις «Μικρές τραγωδίες») τον ύψιστο βαθμό συμπύκνωσης της πλοκής και μας χαρίζει δέκα σελίδες μιας απόλυτης κορύφωσης. Δε μας εισάγει στην ιστορία, αλλά μας αρπάζει μέσα της και μας φέρνει μπροστά στην πιο κρίσιμη στιγμή της.

Το φθινόπωρο του 1830, ο ποιητής Αλεξάντρ Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν βρίσκεται απομονωμένος για τρεις περίπου μήνες σε ένα ρώσικο χωριό, όπου είχε πάει για δουλειές μερικών ημερών, καθώς ξεσπάει ακριβώς τότε μια τρομερή επιδημία χολέρας. Οι δρόμοι κλείνουν, οι πόλεις τίθενται σε καραντίνα, η αρρώστια θερίζει τον πληθυσμό της Μόσχας και της επαρχίας. Ο Πούσκιν χάνει την επαφή με τον έξω κόσμο. Δεν έχει τρόπο διαφυγής. Και σε αυτές τις συνθήκες, ελεύθερος όσο ποτέ μέσα στην απομόνωση που του προσφέρει η καραντίνα, γράφει πυρετωδώς. Το αίσθημα κινδύνου τον διεγείρει, ξυπνά τη δημιουργική του δύναμη. Γράφει τότε μερικά από τα καλύτερα ποιήματά του, πολλά διηγήματα αλλά και θεατρικά. Τότε λοιπόν γράφονται ο «Φιλάργυρος ιππότης», ο «Μότσαρτ και Σαλιέρι», ο «Πέτρινος καλεσμένος» και το «Γλέντι στον καιρό της πανούκλας», γνωστά όλα μαζί ως οι «Μικρές Τραγωδίες».