Η Ειρήνη ήταν μια μέτρια μαθήτρια. Η φιλόλογος την είχε για τρίτη χρονιά στο λύκειο, στην έκθεση, και ποτέ δεν έγραψε κάτι που να αξίζει πάνω από 16. Συνήθως στην έκθεση οι αλλαγές προς το καλύτερο γίνονται αργά, βασανιστικά αργά, αν γίνουν και ποτέ εξ ολοκλήρου. Έτσι εκείνη τη μέρα που η Ειρήνη έφερε από το σπίτι μια έκθεση τουλάχιστον για 18, η καθηγήτρια της έγραψε από κάτω ένα κομψό: “ξένης χειρός όζει” και δεν μπήκε στον κόπο να το διορθώσει, χωρίς όμως να δώσει και συνέχεια. Όταν όμως η Ειρήνη ζήτησε το λόγο και επέμενε ότι ήταν δικό της, η φιλόλογος ξέχασε την κομψή διατύπωση και έγινε έξαλλη: “Δεν φτάνει, που εκμεταλλεύτηκες την εμπιστοσύνη μου, που σας αφήνω να γράφετε σπίτι, για να μπορώ εδώ να αξιοποιώ το χρόνο για μάθημα, αλλά έχεις και το θράσος να επιμένεις! Λες και δεν είμαι σε θέση να καταλάβω ότι αυτό δεν είναι δικό σου, μετά από 2 χρόνια που διαβάζω τις εκθέσεις σου!”
“
Η Ειρήνη ήταν ένα έντιμο πλάσμα, θα έπρεπε να την είχε πιστέψει, έστω να της δώσει το τεκμήριο της αμφιβολίας, και η εν λόγω καθηγήτρια δεν ήταν και το άκρον άωτον της στενοκεφαλιάς, αλλά εκείνη τη στιγμή, θα έβαζε το χέρι της στη φωτιά πως δεν ήταν το χέρι της Ειρήνης που έγραψε την έκθεση ή μάλλον το μυαλό της. Γιατί;
Γιατί όλη αυτή την ώρα που διαπληκτίζονταν, το τέρας είχε ένα τόσο ευτυχισμένο χαμόγελο, λες και είχε κερδίσει το λότο. “Κυρία, με αδικείτε” Κι ήταν σαν να έλεγε “Κυρία, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια”
Στην πορεία αποδείχτηκε πέρα για πέρα ότι την είχε αδικήσει. Οι εκθέσεις της δεν έπεσαν κάτω από 18 όλη την υπόλοιπη χρονιά και η Ειρήνη κατάφερε να περάσει με άνεση στη σχολή που ήθελε και μάλιστα χωρίς φροντιστήριο, που έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε εκεί.
Με τη δεύτερη καλή έκθεση που έδωσε, στο σχολείο αυτή τη φορά, η καθηγήτρια την κάλεσε και της ζήτησε συγνώμη, συνειδητοποιώντας, όπως έλεγαν οι φιλόσοφοι του διαλεκτικού υλισμού, ότι οι ποιοτικές μεταβολές συντελούνται πολλές φορές ξαφνικά, αφού έχουν “συσσωρευτεί” μακροχρόνιες ποσοτικές μεταβολές. Δεν τα είπε αυτά στο παιδί που δέχτηκε τη συγνώμη της με το ίδιο θριαμβευτικό χαμόγελο. “Μα, βρε κορίτσι μου, φταις κι εσύ, εγώ ήμουν έξαλλη, σου έλεγα τα χειρότερα κι εσύ χαμογελούσες σαν να με κορόιδευες!”
“Δεν σας κορόιδευα, κυρία, είχα τρελαθεί από τη χαρά μου, που δεν με πιστεύατε, ήταν η καλύτερη απόδειξη ότι είχα γράψει καλά!”
πηγή: thrania.blogspot.gr
Last modified: 3 Απριλίου 2015
