Δύσκολο πράγμα να ζεις την ιστορία. Δε νομίζω να αρέσει σε κανέναν.
Δε νομίζω αυτοί που φάγανε τη ζωή τους με τα καριοφίλια να μη θέλανε να χαλαρώσουν μπροστά στη φωτιά με τη φαμίλια.
Δε νομίζω αυτοί που φάγανε τη ζωή τους στο βουνό, στις φυλακές και στα ξερονήσια να μην θέλανε να περάσουν ένα βράδυ ήρεμο με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Δε νομίζω αυτοί που φάγανε τη ζωή τους στα αμφιθέατρα, στις φυλακές και στα βασανιστήρια να μην θέλανε να πιούνε τη μπύρα τους ήρεμοι σε ένα κουτουκάκι στα Εξάρχεια.
Δε νομίζω κανείς από μας να χαίρεται για τις μέρες που μας ξημέρωσαν, για την ανεργία, την ξενιτιά, την ανασφάλεια, την αγωνία.
Αλλά είναι δύσκολο πράγμα να ζεις την ιστορία, να την γράφεις και να αναμετριέσαι μαζί της.
Σε τούτους τους καιρούς και σε κάθε τέτοιους καιρούς, παρόλα τα αχ και τα βαχ, παρόλα τα στραπάτσα και τις πτώσεις, σηκώνεσαι και αναμετριέσαι με την ιστορία, επιλέγεις τη ζωή, την αξιοπρέπεια την αλληλεγγύη.
Πιάνεις το χέρι του διπλανού σου και τραβάτε μπροστά.
Στη τελική, όπως είπε και ο Λουντέμης, «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ!».
Την Κυριακή λοιπόν, είναι ξανά η ώρα μας να αναμετρηθούμε με την ιστορία, να πούμε ένα τρανό και μεγάλο ΟΧΙ σε όσους μας θέλουν υπόδουλους, αλλά και από Δευτέρα να πούμε και άλλα όχι, όσα χρειαστούν για να ανοίξουμε νέους δρόμους δύσκολους και αχαρτογράφητους αλλά περήφανους και δικούς μας.
Last modified: 30 Ιουνίου 2015
