H ομιλία της Βαγγελίτσας Δινοπούλου για την ημέρα της Γυναίκας στο Συμπόσιο της Egitime Sen στην Άγκυρα

της Βαγγελίτσας Δινοπούλου*
7/3/2019

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Παραμονές 8ης Μάρτη συζητάμε για τις έμφυλες διακρίσεις, την εκμετάλλευση και την καταπίεση των γυναικών, τις εργατικές διεκδικήσεις και δυνατότητες στο σήμερα, 162 χρόνια μετά την πρώτη μαζική και δυναμική εμφάνιση των εργατριών γυναικών στη Νέα Υόρκη το 1857.

Μέσα σε ποιο πλαίσιο όμως; Γιατί οφείλει να είναι μια μέρα αγώνων κι όχι μια μέρα εορταστικών εκδηλώσεων, όπως πολύ σκόπιμα έχει επιδιωχθεί τα τελευταία χρόνια;

Θα περιοριστώ στο παράδειγμα και τα στατιστικά της Ελλάδας, τα οποία, όμως, με διαφοροποιήσεις αλλά όχι εξαιρέσεις, εύκολα μπορεί κανείς να αναγάγει και στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου, αλλού λιγότερο, αλλού πολύ περισσότερο.

Δέκα περίπου χρόνια μετά την εκδήλωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, τα αλλεπάλληλα μνημόνια και αντεργατικά μέτρα, που ψήφισαν διαδοχικά όλες οι κυβερνήσεις σε πλήρη συμμόρφωση με τις απαιτήσεις της ΕΕ, του κεφαλαίου, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, επιδιώκεται να αλώσουν κάθε εργατικό, κοινωνικό και δημοκρατικό κεκτημένο. Η φτώχεια, η ανεργία, οι απολύσεις, η ελαστική και εκ περιτροπής εργασία, η μετανάστευση, οι ιδιωτικοποιήσεις κάθε πτυχής του δημόσιου πλούτου, η διάλυση των κοινωνικών παροχών στην Υγεία, την Παιδεία και αλλού, η συνολική επίθεση στην εργαζόμενη και άνεργη κοινωνική πλειοψηφία, αποτελούν πλευρές μόνο της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι την «πρωτιά» στις επιπτώσεις της επίθεσης έχουν μεταξύ άλλων και οι γυναίκες. Ενδεικτικά αναφέρω δύο παραδείγματα: σύμφωνα με τις επίσημες αναφορές το ποσοστό των εγγεγραμμένων μακροχρόνιων ανέργων είναι για τις γυναίκες περίπου στο 64% ενώ για τους άνδρες στο 34%. Επίσης, η διαφορά των συνολικών αποδοχών μεταξύ των δύο φύλων φτάνει το 45%.

Συμπληρωματικά, στα παραπάνω θα μπορούσε να αναφέρει κανείς και το χτύπημα στη μητρότητα και τα δικαιώματα των εγκύων και μητέρων εργαζόμενων. Εκατομμύρια εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα αφήνουν τα νεογέννητα παιδιά τους για να επιστρέψουν στη δουλειά. Οι έστω και ελλιπώς θεσμοθετημένες άδειες μητρότητας δεν τηρούνται από την πλειοψηφία των εργοδοτών, ενώ ακόμη και οι ίδιες οι εργαζόμενες από τον φόβο μην απολυθούν αναγκάζονται να επιστρέψουν στη δουλειά. Έτσι πληθαίνουν οι καταγγελίες για απολύσεις εγκύων γυναικών, καθώς η εγκυμοσύνη και οι άδειες μητρότητας θεωρούνται χτύπημα στην παραγωγικότητα και κόστος για τα κέρδη της εκάστοτε επιχείρησης. Στη μαύρη αυτή λίστα προστίθενται και οι αθόρυβες περιπτώσεις γυναικών που δεν προσλήφθηκαν ποτέ υπό το βάρος του ενδεχόμενου να κάνουν σύντομα παιδιά!

Την ίδια στιγμή, στην εκπαίδευση οι αναπληρώτριες εκπαιδευτικοί στερούνται του δικαιώματος σε εννιάμηνες άδειες μητρότητας σύμφωνα με τα όσα προβλέπει ο νόμος για τις μόνιμες συναδέλφισσες. Μάλιστα τελευταία, μετά από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του περασμένου Γενάρη και τη δυναμική απαίτηση για μόνιμη και σταθερή εργασία όλων αλλά και εξίσωση των εργασιακών δικαιωμάτων μεταξύ συμβασιούχων και μόνιμων υπαλλήλων, η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να προχωρήσει σε θεσμοθέτηση αδειών μητρότητας για τις αναπληρώτριες μητέρες, πολύ κάτω όμως από το αίτημα του εκπαιδευτικού κινήματος.

Οι κατά καιρούς καμπάνιες «ευαισθησίας» των διάφορων θεσμικών φορέων των κυβερνήσεων, του κεφαλαίου και της ΕΕ προκαλούν μόνο, καθώς είναι γνωστό πως μόλις ένα χρόνο πίσω, τον Φεβρουάριο του 2018, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης προχώρησε σε μία πρωτοφανή απόφαση-σταθμό, ανοίγοντας τον δρόμο σε απολύσεις εγκύων εργαζομένων γυναικών στο πλαίσιο γενικών περικοπών και ομαδικών απολύσεων. Την απόφαση αυτή άρχισαν να υλοποιούν οι εργοδότες και στην Ελλάδα. Με τη ρατσιστική πρόφαση ότι οι έγκυες γυναίκες δεν μπορούν να είναι το ίδιο παραγωγικές, οι εργοδότες τις απολύουν κι έτσι καταργείται επί της ουσίας το δικαίωμα και της εργασίας και της μητρότητας.

Παράλληλα αυξάνονται οι καταγγελίες για σεξιστικές συμπεριφορές σε βάρος εργαζομένων γυναικών στους χώρους εργασίας τους.

Μέσα σε ένα γενικό κλίμα βίας που γεννά η ανασφάλεια, η φτώχεια, τα καθημερινά αδιέξοδα, βρίσκουν χώρο να αναπτυχθούν φασίζουσες νοοτροπίες, με αποκορύφωμα την εμφάνιση και άνοδο της ακροδεξιάς, την επέλαση ενός νεο-σκοταδισμού, με πρώτα θύματα τους κολασμένους αυτού του τόπου, τους φτωχούς, τους μετανάστες, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Φύλο, φυλή, θρήσκευμα, χρώμα, γίνονται κόκκινα πανιά για τους απανταχού φασίστες. Στην Ελλάδα, γινόμαστε μάρτυρες μέσω των δελτίων των ΜΜΕ διαρκών επιθέσεων μίσους αλλά και δολοφονιών μεταναστών και ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, αυξανόμενης ενδοοικογενειακής βίας (ξυλοδαρμοί και σεξουαλικές κακοποιήσεις,) γυναικοκτονιών και βιασμών.

Απέναντι στην κατάσταση αυτή είναι ανάγκη το εργατικό κίνημα να δώσει συνολικά τη μάχη ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Να δυναμώσει τη φωνή των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων και συνολικά των καταπιεσμένων.

Τα συνδικάτα, που αριθμούν εκατοντάδες γυναίκες ως μέλη τους, να κάνουν υπόθεση δική τους τον αγώνα για:

• Ισότητα με πλήρη δικαιώματα στην εργασία και στην ασφάλιση

• Απαγόρευση απολύσεων εγκύων γυναικών, πλήρη δικαιώματα που αφορούν στη μητρότητα

• Μείωση του ωραρίου εργασίας

• Κατάργηση κάθε διάκρισης που οφείλεται στο φύλο ή στον σεξουαλικό προσανατολισμό των εργαζομένων

Η πάλη για ίσα δικαιώματα των γυναικών στην παιδεία, την εργασία και την ασφάλιση, για συνολική κατάργηση των ανισοτήτων και των διακρίσεων με βάση το φύλο, οι διεκδικήσεις για κοινωνικές δομές προστασίας της μητρότητας, τα αιτήματα για κρατικές δομές υποστήριξης γυναικών θυμάτων βίας και ο αγώνας για την αυτοδιάθεση του σώματος και την ελεύθερη έκφραση, αφορούν το σύνολο της εργατικής τάξης και ανοίγουν το δρόμο για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Με οδηγούς τους μεγάλους αγώνες του γυναικείου κινήματος το 1857 και το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα» των εργατριών που πάλευαν για μείωση του χρόνου εργασίας και ίση αμοιβή για ίση εργασία, τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις της Ισπανίας το 2018 που δήλωναν πως «Αν σταματήσουμε εμείς, σταματά να γυρίζει ο κόσμος», τις κινητοποιήσεις για το δικαίωμα στην έκτρωση στην Ιρλανδία, την Πολωνία και σε άλλες χώρες που σήκωσαν το γάντι απέναντι στην αντιδραστικοποίηση των κυβερνήσεων και την άνοδο του φασισμού και τις συγκεντρώσεις χιλιάδων γυναικών στην Τουρκία που στείλαν μήνυμα αγώνα και αντίστασης με κεντρικό σύνθημα «Αρκετά πια! Όλες μαζί είμαστε ισχυρές», να ξαναγράψουμε την ιστορία παλεύοντας για ίσα δικαιώματα, για ζωή με αξιοπρέπεια κόντρα στην εκμετάλλευση και την καταπίεση!

7/03/2019 Άγκυρα Συμπόσιο της Egitime Sen και εκπαιδευτικών από Ευρώπη και Αμερική. Ομιλία της Βαγγελιτσας Δινοπούλου, στη συζήτηση για την ημέρα της Γυναίκας

*Η Βαγγελίτσα Δινοπούλου είναι αναπληρώτρια δασκάλα και μέλος του Δ.Σ. της ΔΟΕ.

πηγή: https://selidodeiktis.edu.gr

Last modified: 8 Μαρτίου 2019