Πριν πάω σε ένα από τα σχολεία υποδοχής που μου είχαν ορίσει, πέρασα από τον Ελαιώνα. Ήθελα να αγκαλιάσω τον Μοχάμεντ και τα άλλα παιδιά στη πρώτη αυτή ημέρα σχολείου. Ατμόσφαιρα γιορτής επικρατούσε. Το πούλμαν θα ερχόταν στη 1.30μμ αλλά από τις 12 τουλάχιστον τα παιδάκια είχαν κάνει σειρές για το ποιος θα μπει πρώτος στο πούλμαν.
Είχαν φορτώσει στις πλάτες τις σχολικές τσάντες που τους είχαν χαρίσει οι οργανώσεις και φώναζαν συνθηματικά: ΣΧΟ-ΛΕΙ-Ο !!! ΣΧΟ-ΛΕΙ-Ο!!!!! Αυτές οι τσάντες δεν βγήκαν ούτε στιγμή από τις πλάτες τους. Σαν να είχαν κολλήσει πάνω τους Έφυγα πριν τα πούλμαν και πήγα στο σχολείο που μου είχαν πει. Από έξω παρά την εγκύκλιο του ΥΠΕΠΘ και την ανακοίνωση του Συνήγορου, υπήρχαν κάμερες και δημοσιογράφοι. Στην αίθουσα εκδηλώσεων είχε τοποθετηθεί ένα μεγάλο τραπέζι με λιχουδιές και χυμούς. Τετράδια και μολύβια περίμεναν τα παιδιά στα θρανία.Δώρα από την εκκλησία.
Μια ατμόσφαιρα γιορτής επικρατούσε κι εδώ..Δάσκαλοι, γονείς, εθελοντές, και διάφοροι τοπικοί παράγοντες πηγαινοέρχονταν ανάμεσα στις αίθουσες. Τηλεφωνήματα, γέλια, ανυπομονησία. Τα παιδιά του ολοήμερου ξέφευγαν από τη επίβλεψη των εφημερευόντων για να τρυπώσουν στην αίθουσα και να τσεκάρουν μπας και είχαν μπει τα προσφυγάκια και δεν τους το είχε πει κάνεις. «Μα γιατί αργούν;» Μας ρωτούσαν συνεχώς. «Πως αισθάνεσαι;» Ρώτησα μερικά. «Ανυπομονησία…Αγωνία..Αισθάνομαι Περιέργεια». Κάποια είχαν μάχη μέσα τους. Από τη μία κάποιος τους είχε μεταφέρει το μήνυμα : «Να προσέχετε τα πράγματά σας μην σας τα κλέψουν!» Αλλά από την άλλη είχαν δουλέψει το θέμα πολύ καλά με τους δασκάλους τους. «Πιστεύετε στα αλήθεια πως μπορεί να σας κλέψουν τα πράγματα , ρώτησα την παρέα που είχε θέσει τη σκέψη αυτή.. «Ακόμα και αν συμβεί αυτό θα καταλάβω…Δεν θα στεναχωρηθώ, είπε ένα κορίτσι. Το πούλμαν ήρθε. Η πύλη άνοιξε. Και τα παιδιά των προσφύγων μπήκαν μέσα στο προαύλιο του σχολείου. Αυθόρμητα όλος ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Σαν να υποδεχόμαστε ολυμπιονίκες που είχαν κερδίσει σπουδαία μετάλλια…
Τα παιδάκια γελούσαν σαστισμένα. Αφού κάθισαν στα θρανία, ένας από τους παλιούς μαθητές του σχολείου, αραβόφωνος, βοήθησε στη διερμηνεία. Χωρίς αυτόν δεν θα είχαμε καταφέρει πολλά. Μετά πήραν το λόγο οι δάσκαλοι και ο διευθυντής, . Μετά έπαιξαν παιχνίδια γνωριμίας . Ένας Αφγανός μπόμπιρας ρώτησε : «Μα γιατί είστε όλοι τόσο χαρούμενοι που ήρθαμε;Δεν το καταλαβαίνω» (που να σου εξηγούμε μικρούλη!) Μπήκαν τα μεγαλύτερα παιδιά του σχολείου και τραγούδησαν ελληνικά τραγούδια στα παιδάκια που κοίταγαν με τα μάτια και το στόμα διάπλατα.
Εκεί ξεσπασα σε κλάματα που δεν μπορούσα να συγκρατήσω. Τα παιδιά αυτά τα ξέρω από τις δράσεις στον Ελαιώνα. Με κάποια είχα παίξει μαζί τους και πάνω στις λάσπες της Ειδομένης… Τα ίδια αυτά παιδιά τώρα βρίσκονται πάνω στα πράσινα ελληνικά θρανία..κρατούν μολύβι και μπλε τετράδιο.. Κάποια από αυτά δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο εξαιτίας του πολέμου.. Την ώρα που τα βάζαμε στο πούλμαν για την επιστροφή, η Φατιμέ με ρώτησε, πότε θα ξανάρθουνε εκδρομή στο σχολείο. «Κάθε μέρα εδώ θα έρχεσαι Φατιμέ»…
Με ρώτησε άλλες 2 φορές μήπως και δεν το κατάλαβε καλά…
Κάθε μέρα εδώ θα είσαι Φατιμέ. Κάθε μέρα εδώ!
Και η παρουσία σου θα αλλάζει λίγο λίγο την χώρα μου και θα την κάνει πιο όμορφη και πολύχρωμη! Ευχαριστώ..
πηγή: Elena Karagianni
Last modified: 11 Οκτωβρίου 2016
