Προς τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους,
μέλη του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Ο Περικλής»
8/10/2016
Ένας κύκλος κλείνει κι ένας άλλος αρχίζει…
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Όλες κι όλοι έχετε γνωρίσει την Εκπαιδευτική Συσπείρωση, ιδίως όσες και όσοι μετρούν αρκετά χρόνια στα σχολεία της περιοχής του συλλόγου μας. Γνωρίσατε τα μέλη της να αγωνίζονται για την υπόθεση του δημόσιου σχολείου, των μορφωτικών δικαιωμάτων των παιδιών, καθώς και για την υπόθεση των εργασιακών δικαιωμάτων όλων των εκπαιδευτικών που εργάζονται στα σχολεία. Η Εκπαιδευτική Συσπείρωση είχε κερδίσει με την αγωνιστική της παρουσία, την αναγνώριση, όχι μόνο των συναδέλφων που βρίσκονταν πολιτικά και ιδεολογικά εγγύτερα σε αυτήν, αλλά και όσων ανήκαν αλλού ή πρέσβευαν άλλες αντιλήψεις. Η φωνή της έβρισκε απήχηση, και τα τελευταία χρόνια στις δύσκολες συνθήκες της πιο άγριας καπιταλιστικής επίθεσης που σαρώνει δικαιώματα και κατακτήσεις, οι περισσότεροι από σας την αναδεικνύατε σταθερά σε πρώτη εκλογική δύναμη.
Η Εκπαιδευτική Συσπείρωση δημιουργήθηκε πολλά χρόνια πριν από κάποιους παλιούς συντρόφους μας, που αρνήθηκαν τόσο τη λογικής της Συγκυβέρνησης, ήδη από το 1989, όσο και τη λογική της κομματικής ένταξης ως προϋπόθεση δράσης και αγωνιστικής κινητοποίησης. Συμμετείχε με αποφασιστικό τρόπο στην από τα κάτω διοργάνωση της απεργίας του 1996, στα μπλόκα του ’98 ενάντια για την κατάργηση της επετηρίδας, στη μεγάλη απεργία του 2006 και διαχρονικά αγωνίστηκε για τη μη εφαρμογή της αξιολόγησης, που σήμερα επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί ως όχημα μνημονιακών ρυθμίσεων. Πάλεψε για την υπεράσπιση συναδέλφων από τις άδικες και εκδικητικές διώξεις της διοίκησης. Έδειξε έμπρακτα μαζί με όλους τους συναδέλφους και τους μαθητές την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες από τις εμπόλεμες περιοχές.
Οι περισσότερες συλλογικότητες που τα τελευταία χρόνια βγήκαν μπροστά, χάρη στην αποφασιστικότητα και την ανάγκη των ανθρώπων να αντισταθούν στη μαυρίλα της καθημερινότητας, δέχονται και υφίστανται την απογοήτευση των επιλογών της ψευτοαριστερής, αλλά κατά τα άλλα «δεξιάς» κυβέρνησης. Η Εκπαιδευτική Συσπείρωση δεν πόνταρε σε κούφιες κουβέντες για σκίσιμο των μνημονίων, δεν παρασύρθηκε σε μια λύση που θα έδινε ένα κόμμα ή ένας συνασπισμός κομμάτων, ακόμη και των «καλύτερων υποσχέσεων» μέσα από μια εκλογική διαδικασία.
Όλοι μας ξέρουμε ότι η κατάργηση αντιδραστικών νόμων και μνημονίων, ο αγώνας για την ανατροπή τους, απαιτεί οργανωμένη πάλη, ώρες στον δρόμο, συνέπεια και ιδρώτα …ίσως και αίμα. Όλοι παράλληλα ξέρουμε και «βιώνουμε» καθημερινά την απογοήτευση και την αποστράτευση πολλών ανθρώπων που είναι πλέον κυρίαρχες στάσεις στους εργασιακούς χώρους και στην κοινωνία γενικότερα. Το ζητούμενο ωστόσο είναι από τη μια μεριά να γειωνόμαστε με την πραγματικότητα και τις δυσκολίες της –που σήμερα έχουν χτυπήσει κόκκινο βαθύ- και από την άλλη να μη συμβιβαζόμαστε, να μην παραδεχόμαστε την ήττα, να μην αποθαρρυνόμαστε, να συμμετέχουμε σε συλλογικές διαδικασίες για την επίλυση ή έστω την προώθηση του δίκαιου αγώνα μας. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, το δίκιο είναι με το μέρος μας! Η επίγνωση της πραγματικότητας θέτει τους όρους που θα αγωνιστούμε τόσο σε προσωπικό όσο –κυρίως- σε συλλογικό επίπεδο.
Αυτό που χρειάζεται τούτη τη στιγμή είναι να βάλουμε πίσω τη στάση της ανάθεσης, της εκπροσώπησης, ακόμη κι αν αυτοί που την αναλαμβάνουν έχουν τις καλύτερες προδιαγραφές –αν υπάρχουν τέτοιες… Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να χτίσουμε και πάλι σε πιο στέρεη βάση τα ίδια μας τα σωματεία.
Η επίθεση που δεχόμασταν σε όλα τα μέτωπα, η ανάγκη να είμαστε παρόντες ανάγκασαν και εμάς, στο όνομα της ενότητας, να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τη λύση προβλημάτων που αφορούσαν στη λειτουργία του σχήματός μας και για αυτό αναλαμβάνουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί.
Οι αρχές της Εκπαιδευτικής Συσπείρωσης ανέκαθεν ήταν η δυνατότητα των μελών να εκφράζονται ελεύθερα, να συνεδριάζουν, να συζητούν με ανοικτές τις πόρτες στον καθένα και στην καθεμιά. Το σχήμα μας συμμετείχε στην ίδρυση της οριζόντιας δικτύωσης των αυτόνομων και ανεξάρτητων ομάδων το 1996, σε μια προσπάθεια να εδραιωθεί μια διαφορετική λογική συνδικαλισμού που αρνιόταν και αρνείται τη συγκεντρωτική – γραφειοκρατική – αρχηγική συγκρότηση των παρατάξεων, δηλαδή τη λογική της ανάθεσης – εκπροσώπησης. Η συλλογικότητά μας διατηρώντας την ανεξαρτησία της και το δικαίωμα διαφωνίας με την πλειοψηφούσα άποψη στο σύνολο των ομάδων των Παρεμβάσεων και λειτουργώντας με την αρχή της ομοφωνίας και της εναλλαγής στις θέσεις ευθύνης, συμμετείχε και συμμετέχει στο δίκτυο των Παρεμβάσεων.
Αυτές είναι και οι ιδρυτικές δημοκρατικές αρχές λειτουργίας των Παρεμβάσεων, με τις οποίες εμείς εξακολουθούμε να συμφωνούμε απόλυτα. Θεωρούμε σημαντικό ότι ο τρόπος που λειτουργεί εσωτερικά μία συνδικαλιστική ομάδα αντιπροσωπεύει και το όραμά της για τη λειτουργία του Συλλόγου και της κοινωνίας γενικότερα. Αυτές οι αρχές λειτουργίας είναι ένας από τους λόγους διαφοροποίησής μας από τα υπόλοιπα ενεργά μέλη της Εκπαιδευτικής Συσπείρωσης.
Η αρχή της ομοφωνίας στη λήψη των αποφάσεων, διαφοροποιούσε το σχήμα μας σημαντικά από άλλες συλλογικότητες. Διασφάλιζε τον δημοκρατικό τρόπο λήψης των αποφάσεών μας. Μέσα από διαδικασίες ζύμωσης των διαφορετικών απόψεων προσπαθούσαμε να συνδιαμορφώνουμε την τελική απόφαση, ώστε κανείς να μην «καπελώνεται», «φιμώνεται», «κηδεμονεύεται». Όταν μια συλλογικότητα δεν μπορεί να οριστεί από την αρχή της ομοφωνίας, τότε σημαίνει ότι υπάρχουν βαθύτερες και ουσιαστικές διαφορές στις αρχές των μελών της.
Στο σχήμα αναπτύχθηκαν ατομικές πρωτοβουλίες, χωρίς τα μέλη του να ενημερώνονται και χωρίς να τηρούνται οι συλλογικές διαδικασίες. Μέλη μας έδωσαν υπέρμετρη βαρύτητα στην «εκπροσώπηση» και δυστυχώς ορισμένες φορές επιλεκτικά έδρασαν υπέρ κάποιων, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα κάποιους άλλους. Προτίμησαν λοιπόν να γίνουν απλά εκπρόσωποι ψηφοφόρων αποκτώντας θεσμικό προφίλ. Σύμπτωμα των καιρών;
Πιστεύουμε όμως ότι όσο σημαντική είναι η αγωνιστική μας δράση τόσο κι άλλο τόσο σημαντικά στοιχεία της ταυτότητάς μας είναι και η δημοκρατική λειτουργία, η ισοτιμία των μελών και οι σχέσεις αλληλοσεβασμού και συντροφικότητας που πρέπει να έχουμε μεταξύ μας. Αυτά αποτελούν ίσως και τα πιο βασικά στοιχεία της συμμετοχής μας στην Εκπαιδευτική Συσπείρωση και είναι αυτά που παραβιάστηκαν.
Κάτω λοιπόν από αυτές τις συνθήκες η συνύπαρξη μας μέσα στο σχήμα μας δεν γίνεται απλά προβληματική. Είναι αδύνατη. Έτσι απλά. Η Εκπαιδευτική Συσπείρωση κλείνει τον κύκλο της. Στο εξής, κανένας και καμιά από εμάς που συμμετείχαμε δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το όνομα αυτό στη συλλογική του δράση.
Σήμερα που το δημόσιο σχολείο κλονίζεται και τα πάντα μέσα σε αυτό κατακερματίζονται, η ενεργητική συμμετοχή μας με όρους αντίστασης ενάντια στην πλήρη αποδόμησή του είναι πρωταρχική ανάγκη μας.
Σήμερα που το σχολείο μετατρέπεται σε αρένα ανθρωποφαγίας εμείς θα είμαστε εδώ για να συμβάλλουμε στην ενότητα όλων των εκπαιδευτικών που δουλεύουν στα σχολεία, αλλά και κοντά στους απολυμένους αναπληρωτές που χρόνια τώρα στήριζαν το δημόσιο σχολείο.
Σήμερα που ο φασισμός σηκώνει κεφάλι και η κρίση αλλοτριώνει τις συνειδήσεις μας, η αντιφασιστική και αντιρατσιστική δράση μας, μέσα κι έξω από το σχολείο, είναι όχι απλώς απαραίτητες, αλλά και απολύτως αναγκαίες.
Όσο για εμάς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο θα βρισκόμαστε εκεί που όλοι έχετε συνηθίσει να μας βλέπετε: στο σχολείο, στο σωματείο, στο δρόμο.
Το σχήμα μας είναι ανοιχτό και μπορούμε όλοι μαζί, ο καθένας και η καθεμιά, να οργανώσουμε την πάλη μας όχι μόνο μέσα στο σχολείο αλλά και έξω από αυτό στην κοινωνία.
Το κάλεσμά μας είναι πρόσκληση για όλες κι όλους σας, για ένα σύλλογο γερό, μαζικό και δυναμικό.
Αΐντα Μερκούρη
Γιώτα Αθανασιάδη
Δήμητρα Τζώτζιου
Ηλέκτρα Μήτσουρα
Μαρία Κολόζη
Οδυσσέας Μουτάφης
Τη συλλογικότητα στήριζαν και στηρίζουν η Άννα Αυγεροπούλου, η Γεωργία Τομαρά και η Νατάσα Αγγελοπούλου που έχουν ήδη συνταξιοδοτηθεί. Έτσι κι αλλιώς ούτε διορίζουμε ούτε απολύουμε ούτε και συνταξιοδοτούμε!
Last modified: 9 Οκτωβρίου 2016
