Τα καλοκαίρια στο Μεξικό είναι καυτά. Συχνά, βάφονται με αίμα. Με το αίμα του ανυπότακτου λαού του. Δέκα χρόνια μετά την μεγαλειώδη Εξέγερση της Οαχάκα, ο κόσμος είναι πάλι στον δρόμο. Οι δάσκαλοι, η δυναμική απεργία των οποίων, τον Μάη του 2006, ήταν η αφορμή για να ανθήσουν καταχωνιασμένες, στο εξεγερσιακό «DNA» των καταπιεσμένων, αγωνιστικές, συλλογικές «μνήμες», έδωσαν πάλι το «σύνθημα» της μάχης με τον ταξικό εχθρό, το κράτος του και τους μηχανισμούς του καταστολής.

Αυτή τη φορά η εκπαιδευτική κοινότητα αντιδρά στις αντιδραστικές μεταρρρυθμίσεις της κυβέρνησης του προέδρου Ενρίκε Πένια Νιέτο στην εκπαίδευση, οι οποίες, με το πρόσχημα των «προϋποθέσεων» στις προσλήψεις εκπαιδευτικού προσωπικού, ανοίγουν την πόρτα για μαζικές απολύσεις. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για «αξιολόγηση των δασκάλων με ένα τυποποιημένο σύστημα που σχεδίασαν ομάδες τεχνοκρατών διεθνών οργανισμών, το οποίο αγνοεί τοπικές ιδιαιτερότητες ή τις ανάγκες των μειονοτήτων και προωθεί κριτήρια ανταγωνισμού που ευνοούν τις πολυεθνικές εταιρείες του τομέα της εκπαίδευσης»*.

«Απορρίπτουμε αυτή την αξιολόγηση που σχεδιάστηκε από διεθνείς οργανισμούς για άλλες κοινωνικές πραγματικότητες. Θέλουν να τελειώσουν με τον ιθαγενή πολιτισμό μας, να ιδιωτικοποιήσουν την παιδεία και να ανατρέψουν ύπουλα τις εργασιακές σχέσεις. Εμείς μιλάμε με τα παιδιά στα ισπανικά και μπορούμε να επικοινωνούμε με τους γονείς που μιλούν μόνο σαποτέκα», επιχειρηματολογεί, έξω από ένα από τα σχολεία που έχτισαν μόνοι τους οι κάτοικοι μέσω κοινοτικής δουλειάς, ο Μαξιμιλιάνο, ένας από τους χιλιάδες δασκάλους των ιθαγενών κοινοτήτων που απειλούνται με απόλυση αν δεν δεχτούν τη νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση.

»Ιθαγενής και δίγλωσσος, ο Μαξιμιλιάνο παραδίδει τα μαθήματα στα ισπανικά και στη γλώσσα των ιθαγενών, διδάσκει στα παιδιά το επίσημο πρόγραμμα αλλά και τις παραδόσεις της φυλής τους, τους μιλά για αλληλεγγύη και άμιλλα αντί για ανταγωνισμό.

»Ακόμη και οι πεντάχρονοι μαθητές μας ξέρουν ότι δίνουμε μάχη κατά της κυβέρνησης. Τους εξηγούμε όμως πως η μάχη δεν δίνεται με ματσέτες και όπλα, αλλά με αγώνες για να μην πουληθεί το σχολειό τους.

»Διδάσκουμε, μεταδίδουμε, υπερασπιζόμαστε την κουλτούρα μας, την κοσμοαντίληψή μας, τις παραδόσεις μας, και αυτό είναι κάτι που οι γονείς εκτιμούν. Γι’ αυτό στέκονται πλάι μας, γιατί νιώθουν πως προασπιζόμαστε τα δικαιώματα όλης της κοινότητας. Είμαστε ο λαός»**.

Τον περασμένο Ιούνη οι διαδηλωτές έκλεισαν δρόμους και η αστυνομία, με την γνωστή δικαιολογία της «αυτοάμυνας»(!)… άνοιξε πυρ, βάφοντας – για μια ακόμη φορά – στο αίμα την αντίσταση του μεξικανικού λαού. Είναι χαρακτηριστικό, ότι μεταξύ της… «αμυνόμενης» αστυνομίας δεν καταγράφηκε ούτε ένας τραυματισμός! Το αποτέλεσμα… της «αυτοάμυνας» της αστυνομίας ήταν τουλάχιστον 6 νεκροί διαδηλωτές, με άλλες πηγές να κάνουν λόγο για 9 ή ακόμη και 11.

Κυνικός αλλά και αποκαλυπτικός ήταν ο αρχηγός της ομοσπονδιακής αστυνομίας του Μεξικού, Ενρίκε Γκαλίντο, ο οποίος, σε συνέντευξη Τύπου είπε ότι «αυτού του είδους οι ριζοσπαστικοποιημένες διαμαρτυρίες γενούν βία»! Δήλωση η οποία, όχι μόνο επιχειρεί να εμφανίσει τα θύματα ως θύτες, αλλά καθιστά και σαφές, ότι η αιματηρή καταστολή θα συνεχιστεί.
Αναλόγως, ο κυβερνήτης της Οαχάκα, Γκαμπίνο Κούε, είπε ότι τα περισσότερα από τα θύματα είναι νεαρής ηλικίας και μόνο δύο συνδέονταν με το συνδικάτο των εκπαιδευτικών. Ουσιαστικά καλύπτει την δολοφονική επίθεση της αστυνομίας προσπαθώντας να εμφανίσει τα θύματα ως «ξένα» προς την εκπαιδευτική κοινότητα, λες και αυτό έχει την παραμικρή σημασία ακόμη κι αν ήταν αλήθεια.

Την περασμένη εβδομάδα, στην Τσιάπας, «τάγματα εφόδου “αγανακτισμένων πολιτών” επιτέθηκαν κατά των απεργών δασκάλων που είχαν κλείσει κεντρική λεωφόρο, υπό το βλέμμα 200 αστυνομικών, οι οποίοι, αφού επέτρεψαν την επίθεση, έριξαν χημικά, ενώ από τα πυρά “αγνώστων”, σύμφωνα με καταγγελία της CNTE (Εθνική Συντονιστική Εργαζομένων στην Παιδεία) δύο απεργοί τραυματίστηκαν»***.

«Ο πρόεδρος Πένια Νιέτο δηλώνει πως η μεταρρύθμιση είναι «αδιαπραγμάτευτη», απειλεί να κινητοποιήσει 26.000 συνταξιούχους δασκάλους για να αντικαταστήσουν τους «εξεγερμένους», που θα απεργούν για περισσότερες από τρεις ημέρες, και συνεχίζει τη βίαιη καταστολή δασκάλων που πιστεύουν πως η παιδεία είναι όχημα κοινωνικής χειραφέτησης και όχι υποταγής στη λογική της οικονομικής αποτελεσματικότητας.

»”Αφωνος παρακολουθεί ο κόσμος πώς για τη βελτίωση της παιδείας (στην πραγματικότητα για την επιβολή των κριτηρίων του ΟΟΣΑ) πρέπει να σκοτώσεις διαφωνούντες δασκάλους”, σχολιάζει ο Βίκτορ Τολέδο στη “La Jornada”.

»”Μετά τους νέους, όπως έγινε με την εξαφάνιση των 43 φοιτητών της Αγιοτσινάπα, ήρθε η σειρά των δασκάλων τους. Είναι το άκρον άωτον του παραλογισμού. Είναι απαράδεκτο στο όνομα μιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ένα καθεστώς να καταστέλλει, να απολύει, να συλλαμβάνει, να σκοτώνει δασκάλους”».

Ο μεξικανικός λαός έχει πολύ πικρή πείρα από το τί σημαίνει κρατική καταστολή. Τον Σεπτέμβρη του 2014περισσότεροι από 100 φοιτητές του Κολλεγίου Ραούλ Ισίντρο Μπούργος για δασκάλους, στην πόλη Τίξτλα της επαχίας Γκερέρο, ξεκίνησε για την Ιγουάλα προκειμένου να συμμετάσχει σε διαμαρτυρία για τις κυβερνητικές πρακτικές χρηματοδότησης και προσλήψεων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι στηρίζει τα αστικά κολλέγια και όχι τα επαρχιακά. Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι το συγκεκριμένο κολλέγιο όπως και άλλα 16 επαρχιακά κολλέγια, θεωρούνται προπύργια της αριστεράς με έντονη κινηματική δράση, τα οποία έχουν τις ρίζες τους στην μεξικανική επανάσταση πριν από περίπου ένα αιώνα και συνεχίζουν να τιμούν την παράδοσή αυτή. Στόχος των φοιτητών ήταν να διακόψουν σχετική εκδήλωση στην Ιγουάλα για να προβάλλουν τα αιτήματά τους.

Κανείς μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη στις συγκρούσεις που σημειώθηκαν ανάμεσα στους φοιτητές και στους αστυνομικούς, λίγο έξω από την Ιγουάλα. Η εκδοχή της αστυνομίας είναι ότι οι φοιτητές προσπάθησαν να κρατήσουν ομήρους πολίτες μέσα σε τρία λεωφορεία και ακολούθησε πανδαιμόνιο με τις σφαίρες να πέφτουν σαν το χαλάζι. Τουλάχιστον τρεις φοιτητές αλλά και τρεις πολίτες σκοτώθηκαν τις ώρες που ακολούθησαν στην ευρύτερη περιοχή, με τον έναν φοιτητή να φέρει σημάδια από φρικτά βασανιστήρια (του είχαν βγάλει τα μάτια και σχεδόν του είχαν γδάρει το πρόσωπο). Μετά από λίγες ώρες, στο σημείο των συγκρούσεων, με δημοσιογράφους που είχαν σπεύσει να καλύψουν τη διαδήλωση, μίλησαν αρκετοί φοιτητές που κατήγγειλαν την απαγωγή από την αστυνομία και την συναλλαγή με το καρτέλ, χωρίς να ξέρουν όμως, που βρίσκονται οι υπόλοιποι συμφοιτητές τους. Συνολικά 43 νεαροί αγνοούνταν.

Πρόκειται, άραγε, για τις μακρινές μιας επερχόμενης κοινωνικής καταιγίδας όπως εκείνη της Οαχάκα το 2006 ή και μεγαλύτερης; Νομοτελειακά, ναι. Στις 22 Μάη του 2006, 80.000 δάσκαλοι της πολιτείας της Οαχάκα , από τις πιο φτωχές στο Μεξικό, ξεκινούν απεργία διεκδικώντας αναπροσαρμογή των μισθών στο κόστος ζωής, ενίσχυση των υποστηρικτικών προγραμμάτων για τα σχολεία, κυρίως όσων αφορούν τις υποδομές, επίδομα εξοπλισμού και ποικίλων εκπαιδευτικών υλικών για τους μαθητές που ζουν σε δήμους πιο περιθωριοποιημένους****.

Στις 14 Ιούνη, «η Οαχάκα θα γνωρίσει μια από τις φονικότερες επιχειρήσεις καταστολής. Εκατοντάδες αστυνομικές δυνάμεις της πολιτειακής κυβέρνησης, υπό την κάλυψη ελικοπτέρων, βίαια και βάρβαρα προσπάθησαν να εκκενώσουν τους δρόμους και την κεντρική πλατεία στην καρδιά της Οαχάκα από τους δασκάλους που έκαναν κατάληψη πάνω από ένα μήνα. Η κεντρική πλατεία μετατράπηκε σε πραγματικό πεδίο μάχης (…) Η άγρια καταστολή αντί να τους τρομοκρατήσει, τους δυνάμωσε και το κίνημα των δασκάλων έγινε γροθιά καθώς κοινωνικές οργανώσεις κι ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων της πόλης έχουν συνταχθεί μαζί τους. Η λεγόμενη «Αλλη Καμπάνια», η συμμαχία στην οποία συμμετέχουν ο Εθνικοαπελευθερωτικός Στρατός των Ζαπατίστας, το Κόμμα Κομμουνιστών του Μεξικού και δεκάδες αριστερές οργανώσεις, από την πρώτη στιγμή στήριξαν την εξέγερση και συμμετέχουν ενεργά. Αμεσος υπεύθυνος της καταστολής είναι ο αντιδραστικός κυβερνήτης της Οαχάκα Ουλίσες Ρουίς – που από τότε οι λαϊκές δυνάμεις ζητούν άμεσα και αμετάκλητα την απομάκρυνσή του – αλλά καταγγέλλουν και την κεντρική κυβέρνηση ως υπεύθυνη για το χάος και τη βία, την ανισότητα και την καταστολή».

Ο εξεγερμένος λαός δημιουργεί το δικό του συντονιστικό όργανο, όχι μόνο για την διεξαγωγή του αγώνα αλλά και της δικής του διακυβέρνησης, την «Λαϊκή Συνέλευση της Οαχάκα» – (ΑΡΡΟ). Καταλαμβάνει δεκάδες κυβερνητικά κτίρια, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς και συσπειρώνει ευρύτερες λαϊκές μάζες που διευρύνονται καθημερινά. Η τοπική και ομοσπονδιακή κυβέρνηση απαντά με στρατιωτικό αποκλεισμό των εξεγερμένων περιοχών, με την συμμετοχή τουλάχιστον 20.000 στρατιωτών, μαχητικών ελικοπτέρων, ακόμη και βομβαρδιστικών. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργήσουν και άλλες ανοιχτές, λαϊκές συνελεύσεις όπως η «ΑΡΡΟ» σε μια σειρά ακόμη επαρχίες της χώρας!

Το καθεστώς, άγρια στριμωγμένο και βλέποντας ότι η κρατική βία δεν τρομοκρατεί τον λαό, ρίχνει στην μάχη την μαφία, τις οργανωμένες παρακρατικές και ποινικές συμμορίες, με δολοφονίες, σαμποτάζ, εκβιασμούς κλπ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Πάνφιλο Ερνάντες, απεργού δασκάλου που δολοφονήθηκε σε οδόφραγμα από πυρά «αγνώστων», μόλις λίγες μέρες μετά από ανάλογη δολοφονία, επίσης με θύμα απεργό δάσκαλο και θύτες, όπως αποκαλύφθηκε, στρατιώτες ντυμένους με πολιτικά ρούχα.

Η Εξέγερση της Οαχάκα, μια γνήσια λαϊκή επαναστατική πράξη, έληξε τον Δεκέμβρη του 2006. Δίνοντας την σκυτάλη στο αγριεμένο και οργισμένο μέλλον…

*efsyn.gr

** στο ίδιο

*** στο ίδιο

**** rizospastis.gr