Η εβδομάδα που διανύουμε είναι η τρίτη, κατά σειρά, χωρίς δασκάλα στην έκτη δημοτικού, ενός σχολειού στο οποίο τυχαίνει να φοιτά και η κόρη μου. Ο λόγος είναι ότι το υπουργείο Παιδείας, δια των αρμοδίων υπηρεσιών του, αδιαφορεί και δεν αντικαθιστά την δασκάλα τους η οποία αρρώστησε βαριά και τώρα αναρρώνει.

Η διεύθυνση, οι δάσκαλοι και οι δασκάλες του σχολειού, ως συνήθως, κάνουν ό,τι είναι δυνατόν, υπό εξαιρετικά εχθρικές συνθήκες, να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.

Με πραγματική αυτοθυσία – η οποία βεβαίως ουδέποτε θα αναγνωριστεί, ηθικά ή υλικά, από το υπουργείο –κατάφεραν να καλύψουν τις 15 από τις 22 ώρες διδασκαλίας που προέκυψαν κενές και υπόσχονται ότι η ύλη τελικά θα καλυφθεί επίσης.

Το κράτος των αφεντικών, ως συνήθως, δεν βλέπει κανέναν λόγο να κάνει τα πάντα ώστε τα παιδιά να συνεχίσουν απρόσκοπτα τα μαθήματά τους.

Οι αρμόδιες υπηρεσίες σηκώνουν τα χέρια ψηλά, αφού αναπληρωτές δάσκαλοι δεν υπάρχουν και αν βρεθούν, στέλνονται να καλύψουν άλλα μακροχρόνια κενά, τα οποία προκύπτουν για λόγους όπως η εγκυμοσύνη.

Διότι, οι δασκάλες δεν έχουν μόνο το «θράσος» να αρρωσταίνουν – χωρίς «προειδοποίηση» ή «άδεια» από το υπουργείο προφανώς – αλλά θέλουν να κάνουν και παιδιά…

Για την ιστορία, το σχολειό μας ξεκίνησε την χρονιά – και συνεχίζει – με 19 ώρες κενής διδασκαλίας λόγω έλλειψης δασκάλων. Υπάρχουν τάξεις που δεν έχουν κάνει ούτε μια ώρα γυμναστική ή/και μουσική όλη την χρονιά. Οι επιπλέον 22 ώρες κενές που προστέθηκαν και που επιχειρούν να καλυφθούν εκ των ενόντων, όπως περιγράφηκε, ήταν το «κερασάκι» σε μια καθόλου γλυκιά «τούρτα».

Είναι προφανές πως τίποτα από τα παραπάνω δεν αποτελεί είδηση. Τα οργανικά κενά στην εκπαίδευση «συναγωνίζονται» με «αξιώσεις» τα αντίστοιχα κενά στην Υγεία. Υπάρχουν σχολειά σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν του δικού μας.

Είμαι πεπεισμένος – όχι θεωρητικά – ότι τόσο η Παιδεία, όσο και η Υγεία, εξακολουθούν να υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο χάρη στους ανθρώπους που τις υπηρετούν.

Μόνο αν δεις από κοντά αυτά τα πρόσωπα, που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους να καλύψουν τις ολέθριες συνέπειες της κρατικής αδιαφορίας, να βουρκώνουν σχεδόν από την αγωνία τους να τα καταφέρουν, θα διαπιστώσεις το μέγεθος του πολιτικού αμοραλισμού ενός κράτους που τους απαξιώνει, μισθολογικά και εργασιακά, ως παιδαγωγούς, ως επιστήμονες και ως σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους.

Ενας πολιτικός αμοραλισμός ο οποίος υπήρχε ανέκαθεν, αλλά που στα χρόνια των μνημονίων καλύπτεται πίσω από τις συνέπειες της πολιτικής την οποία ακολούθησε και υπεράσπισε ο ίδιος.

Συνέπειες τις οποίες απαιτεί να πληρώσουν αυτοί που δεν ευθύνονται: Εμείς και τα παιδιά μας.

Λες και οι ελλείψεις δασκάλων είναι κάτι σαν «φυσικό φαινόμενο». Λες και δεν είναι συνέπεια των άγριων, συνειδητών περικοπών στην Εκπαίδευση, με «μπαμπούλα» ένα χρέος που δεν δημιουργήσαμε εμείς, αλλά ένα κράτος που υπάρχει αποκλειστικά για να διαμεσολαβεί στην διαδικασία αρπαγής του κοινωνικά παραγώμενου πλούτου, από μια χούφτα κεφαλαιοκρατικά παράσιτα.

Λες και το ότι οι γονείς βάζουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για την, κατά τα άλλα, δημόσια εκπαίδευση, είναι «υποχρέωσή» τους. Λες και το να μαζεύουν λεφτά για να συντηρούν τα σχολεία είναι «θεόσταλτη εντολή».

Η πολιτική χυδαιότητα του κράτους των πλουσίων και των πολιτικών τους «κλόουν» είναι, ακριβώς, ότιβασίζονται σε αυτό το φιλότιμο των εκπαιδευτικών και των υγειονομικών, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τους μαθητές και τους ασθενείς τους, ό,τι κι αν γίνει.

Ο πραγματικός λόγος λοιπόν που σκέφτηκα να γράψω για το σχολειό μας, είναι η αίσθησή μου, πως όσο προσπερνάμε ως «συνηθισμένα» όλα αυτά, τόσο πλησιάζουμε στην «κόλαση» των «δεδομένων». Της μοιρολατρίας. Του «τίποτα δεν αλλάζει».

Είναι, επίσης, προφανές, ότι μια δημοσίευση ή μια ανάρτηση στο fb μακράν δεν βοηθά καταλυτικά. Την διαφορά την κάνει μόνο η μαζικοποίηση της συλλογικής διεκδίκησης. Οποια μορφή κι αν έχει αυτή: Γονεϊκό κίνημα, σωματεία, κοινωνικοί φορείς.

Την διαφορά θα την κάνει η μετωπική σύγκρουση με μια πολιτική που εκλαμβάνει τα παιδιά μας, ταυτόχρονα, ως «πελάτες» ή/και «κρέας» για τις εργασιακές «γαλέρες» των αφεντικών.

Αυτός ο δρόμος… είναι μονόδρομος.

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

πηγή: toperiodiko.gr