Ο νέος φρικτός απολογισμός μιλούσε – μέχρι χτες το μεσημέρι – για ακόμα 27 νεκρούς στο Αιγαίο.

    Κόντρα, λοιπόν, στα στερεότυπα που επικρατούν τόσο στην ΕΕ της αναβίωσης του φασισμού και του σιδερόφρακτου ρατσισμού, όσο και στα «μυαλά» των εγχώριων «ούγκανων» της πατριδοκαπηλείας, επιβάλλεται να επισημανθεί για μια ακόμα φορά:  

    Πρώτον, οι μετανάστες είναι άνθρωποι. Συνεπώς κάθε πολιτική πράξη, κάθε πολιτική τοποθέτηση γύρω από την αντιμετώπιση του οξύτατου προσφυγικού και μεταναστευτικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας κρίνεται και αποκαλύπτεται, κατ’ αρχάς, από αυτό: Από το αν προσεγγίζει το πρόβλημα με γνώμονα ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. ‘Η από το αν, τελικά – όποιον μανδύα κι αν μετέρχεται ο λόγος της – εισηγείται την αντιμετώπιση των μεταναστών  σαν να ήταν «ζώα», «υπάνθρωποι», «εγκληματίες» και σαν «σμήνη εισβολέων».

    Οι ναζί κάνουν ακριβώς αυτό: Αξιοποιούν το προσφυγικό ως φόντο για τη διάχυση στην κοινωνία του δηλητηρίου της απανθρωπιάς, του ρατσισμού, της πατριδοκαπηλίας, του φασισμού.

    Δεύτερον, όποιος κάνει ασκήσεις απανθρωπιάς πάνω στο σώμα του μετανάστη, στην πραγματικότητα «εκπαιδεύει» την κοινωνία να φέρεται απάνθρωπα, να αποδέχεται ή να μην αντιδρά στην απανθρωπιά του ισχυρού, του δυνατού, του καταπιεστή, όταν αυτή εκδηλώνεται απέναντι στον κάθε ανίσχυρο, στον κάθε αδύναμο, στον κάθε ανήμπορο, στον κάθε καταπιεσμένο. Η απανθρωπιά δεν γνωρίζει σύνορα. Δεν σταματά στον μετανάστη – άνθρωπο. Παραμένει απανθρωπιά όταν έχει απέναντί της τον εργάτη – άνθρωπο. Τον συνταξιούχο – άνθρωπο. Τον αγρότη – άνθρωπο. Τον απεργό – άνθρωπο. Τον διαδηλωτή – άνθρωπο. Τον απολυμένο – άνθρωπο. Τον άνεργο – άνθρωπο.

    Η απανθρωπιά, όταν πάρει το πάνω χέρι, δεν σταματά μπροστά σε χρώμα, σε θρησκεία, σε φυλή, σε αλλοδαπό ή σε γηγενή.

    Τρίτον, τόσο το «ευρωπαϊκό ιδεώδες» τύπου Δανίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας είτε ο φασισμός των «ταγμάτων εφόδου» της εγχώριας ναζιστικής συμμορίας συναντιούνται σε εκείνο το είδος «ανθρωπισμού» που προωθεί την εξόντωση ανθρώπων με όρους… αποπληθωρισμού. Λένε: «Να απαλλαγούμε από τους μετανάστες γιατί είναι πολλοί». Αν, όμως, δεχτούμε αυτό το «κριτήριο» (σσ: είναι «πολλοί») τότε γιατί να μην δεχτούμε το ίδιο «κριτήριο» κι όταν καλούμαστε να «απαλλαγούμε» από τους συνταξιούχους αφού, κατά ορισμένους, κι αυτοί είναι «πολλοί» και ζουν και «πολύ»; Να «απαλλαγούμε», τότε, κι από τους έχοντες ανάγκη την κοινωνική φροντίδα, την κοινωνική πρόνοια, την κοινωνική συμπαράσταση. Επίσης, είναι «πολλοί».

    Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι να «απαλλαγούμε» από τους ανθρώπους επειδή είναι «πολλοί». Αλλά να λυθούν τα προβλήματα των ανθρώπων που είναι πολλά.

    Τέταρτον,τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να αποτρέψει τους ανθρώπους που απειλούνται με αφανισμό από την αναζήτηση δρόμων για τη διασφάλιση της ζωής. Οι διεθνείς οργανώσεις εκτιμούν ότι τα επόμενα χρόνια ο αριθμός των προσφύγων θα ξεπεράσει τα 500 εκατομμύρια! Η δυστυχία, η πείνα, ο φόβος, η ανελευθερία, ο πόλεμος θα είναι πάντα το «διαβατήριο» για την αναζήτηση της ελπίδας, της τροφής, της ασφάλειας.

    Αυτή είναι η ιστορία της ανθρωπότητας: Ενα «καραβάν σαράι» που ποτέ δεν σχηματίστηκε από χόμπι, αλλά πάντα από ανάγκη. Οι μετανάστες δεν μετακινούνται για λόγους… «τουριστικούς». Τα στοιχεία είναι αμείλικτα και αποκαλύπτουν τους λόγους. Τα υπενθυμίζουμε:

Οι Παλαιστίνιοι που συνελήφθησαν για παράνομη είσοδο στην Ελλάδα ήταν 799 το 2005. Αλλά το 2006, το 2007 και 2008 (μετά τις ισραηλινές επιδρομές στο Λίβανο και τη Γάζα) οι αριθμοί εκτινάχτηκαν σε 2.847, 5.135 και 4.593, αντίστοιχα.
Επίσης, οι συλληφθέντες από το Ιράκ ήταν 1.402 το 2003. Μετά την εισβολή των Αμερικανών οι αριθμοί εκτινάχτηκαν για το 2006, το 2007 και το 2008 σε 8.157, 12.549 και 15.940 αντίστοιχα.

    Αυτή είναι η στατιστική του ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι η σωστή λέξη: «Ιμπεριαλισμός». Οι μετανάστες δεν θα έφευγαν από τις χώρες τους αν το «παγκόσμιο χωριό» που υπηρετούν ο Ομπάμα, η Μέρκελ, ο Ολάντ, ο Πούτιν, δεν τους είχε στοιβάξει σε μια «γειτονιά» όπου οι εργαζόμενοι ζουν με 1 – 2 δολάρια τη μέρα και κάθε τρία δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει από την πείνα.

    Δεν θα ξενιτεύονταν αν το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, το ΔΝΤ και όλοι οι ευαγείς οργανισμοί στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα, δεν τους κατακρεουργούσαν είτε με τα πολεμικά είτε με τα οικονομικά «βομβαρδιστικά» τους.

Αυτός είναι ο λόγος που διεθνώς, στα τέλη του 2011, ο αριθμός των ξεριζωμένων έφτασε τα 42,5 εκατομμύρια, σύμφωνα με την έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ.

Αυτός είναι ο λόγος που σε δεκαετή βάση οι χώρες προέλευσης των περισσότερων μεταναστών είναι Αφγανιστάν (2,7 εκατομμύρια),  Ιράκ (1,4 εκατ.), Σομαλία (1,1 εκατ.), Σουδάν (500.000), ΛΔ Κονγκό (491.000).
Αυτός είναι ο λόγος που την τελευταία 5ετία η Συρία – σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ – μετράει 4 εκατομμύρια πρόσφυγες.
   
Πέμπτον, οι εκπρόσωποι του δεδηλωμένου ναζισμού, οι άλλοι του ανομολόγητου ρατσισμού και οι τρίτοι που ο ανθρωπισμός τους είναι εγκιβωτισμένος στα πλαίσια του «ευρωμονόδρομου», ο καθένας με τον τρόπο του και από την δική του σκοπιά, λένε ψέματα όταν ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς θα λυθεί είτε με μέτρα αστυνομικά, με καταστολή, με στρατοκρατικά «κόλπα» είτε με την «φιλανθρωπία» της μετατροπής της χώρας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και σε αποθήκη «φιλοξενίας» ψυχών.

    Ποτέ και πουθενά δεν λύθηκε έτσι το πρόβλημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αμερική. Παρά τα 700 χιλιόμετρα ηλεκτροφόρα καλώδια στα σύνορα με το Μεξικό, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να δέχονται κατά εκατομμύρια τους ισπανόφωνους μετανάστες. Όσο για το είδος αυτής της «φιλοξενίας» που (εκτοξεύοντας ακόμα και ανοιχτές απειλές για την εθνική κυριαρχία της χώρας) προωθεί η ΕΕ και έχει αποδεχτεί η εγχώρια πολιτική ηγεσία, δεν διαφέρει σε τίποτα από αντίστοιχα έργα και ημέρες που ξεκινούν από το νησί Έλις και καταλήγουν στην Αμυγδαλέζα.

    Με δυο λόγια: Λένε ψέματα όσοι ισχυρίζονται ότι χωρίς να αντιμετωπιστούν οι αιτίες που γεννούν την προσφυγιά, είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της μετανάστευσης.

Αλλαγή πολιτικής,τώρα!

    Οι διαστρεβλωτές, οι προπαγανδιστές της συμφοράς και τα κάθε λογής φασιστόμουτρα, αυτοί που ενώ ο ελληνικός λαός ρημάζεται από τους τραπεζίτες αυτοί δείχνουν τους… πρόσφυγες, θα ισχυριστούν ότι τα προηγούμενα είναι πολύ… «θεωρητικά» και ότι συσκοτίζουν τη σημασία και την έκταση του προβλήματος.

    Αλλά όποιος έχει ένα δράμι μυαλό καταλαβαίνει: Μόνο αν φωτιστούν οι αιτίες αναδεικνύεται και το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας, που είναι τεράστιο και καθημερινό.

    Κάθε καλόπιστος άνθρωπος το αντιλαμβάνεται ότι είναι η ώρα – εδώ και τώρα – να παρθούν μέτρα.

    Μέτρα που ούτε την Ελλάδα θα θέτουν σε ομηρία, ούτε τους πρόσφυγες στο δίλημμα να έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε υγρά «Αουσβιτς» ή σε «φιλόξενα» Νταχάου. 

    Και σε κάθε περίπτωση: Εκείνο που δεν πρέπει με τίποτα να επιτρέψουμε ως κοινωνία (αυτό το μήνυμα στέλνουν οι γιαγιάδες της Λέσβου και οι ψαράδες των νησιών μας) είναι να αφήνεται το πρόβλημα των μεταναστών να μετατρέπεται σε εφαλτήριο του φασισμού.

    Δεν μας επιτρέπεται ούτε ένα βήμα πίσω από όσα διακήρυξαν οι Έλληνες από την πρώτη στιγμή της απελευθέρωσής τους. Οι Έλληνες έχουν την τιμή ήδη από το 1827, από το Σύνταγμα της Τροιζήνας, να δηλώσουν τον απόλυτο σεβασμό και τη διασφάλιση όλων των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπινου όντος εντός της ελληνικής επικράτειας, διασφαλίζοντας την υπαγωγή του στο καθεστώς παροχής κάθε δικαιώματος και υποχρέωσης που απέρρεε από την έννομη τάξη της Ελλάδας.

]

    Αυτήν την τιμή, αυτήν την ανθρωπιστική παρακαταθήκη, ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να δεχτεί να του τη «λερώσει» κανένα χιτλεροειδές. Κανένας ταγός  που βαφτίζει τον μετανάστη εκ προοιμίου «εγκληματία» από τον οποίο θα «επανακαταλάβουμε τις πόλεις μας» (ίσως και τις θάλασσές μας…) στο πλαίσιο μιας «νομιμότητας» που όπως έστυψε τους μετανάστες τον καιρό της «ανάπτυξης» έτσι έστυβε και στύβει και τους γηγενείς την περίοδο της κρίσης.

    Ναι, πρέπει να γίνουν πολλά. Και πρέπει να γίνουν τώρα!

Πρέπει, τώρα:

1)   Παρά και ενάντια στην ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία να πέσουν οι φράκτες, να ενισχυθούν οι επιχειρήσεις διάσωσης των ανθρώπων στο Αιγαίο με την ταυτόχρονη και παράλληλη διευκόλυνση των προσφύγων να μπορούν να μετακινηθούν εκτός Ελλάδας, όπως ζητούν.

2)   Να δημιουργηθούν σε συνεργασία με τις τοπικές κοινωνίες δημόσιοι, οργανωμένοι, ανθρώπινοι χώροι υποδοχής και προσωρινής διαμονής και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης.

3)   Να αποδοθούν όλα τα κοινωνικά και ασφαλιστικά δικαιώματα σε πρόσφυγες και μετανάστες για τον επιπλέον λόγο όσοι εργάζονται αφενός να μην γίνονται θύματα ανείπωτης εκμετάλλευσης και αυθαιρεσίας και αφετέρου να μην αξιοποιούνται ως πολιορκητικός κριός ενάντια στα δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων.

4)   Να τσακιστούν τα κυκλώματα κερδοσκόπων, «φιλάνθρωπων», λαθρεμπόρων και εκμετάλλευσης μεταναστών, να τσακιστούν τα εγχώρια και ξένα κυκλώματα που δρουν στο ελληνικό έδαφος με τρόπο παραδειγματικό και αμείλικτο.

    Και, φυσικά, είναι όρος επιβίωσης του ελληνικού λαού να δυναμώσει ο αγώνας του για μια Ελλάδα της ανυπακοής και της αποδέσμευσής της από τα ευαγή ιδρύματα που προκαλούν αυτό το κατ’ εξακολούθηση έγκλημα.

    Μια Ελλάδα που δε θα γίνεται θύμα και ταυτόχρονα θύτης, αλλά θα υψώνει φωνή, θα γίνει «φράκτης» κατά των εγκλημάτων που διαπράττονται στις χώρες των μεταναστών και προκαλούν τα καραβάνια της προσφυγιάς.

άρθρο: Ν. Μπογιόπουλος

Πηγή: enikos.gr