Κάθε σύστημα εξουσίας βασίζεται στην ύπαρξη των χρήσιμων ηλιθίων. Η ηλιθιότητα, με αυτήν την έννοια δεν έχει να κάνει με το χαμηλό δείκτη νοημοσύνης του κάθε ενός αλλά με τον τρόπο που τίθεται μέσα στα πράγματα, δηλαδή το πόσο επιφανειακά τα κατανοεί ή σε πόσο βάθος προσπαθεί να διεισδύσει. Άρα αφορά το πόσο χειραγωγήσιμος καθίσταται. Ο “ιδεώδης” λαός λοιπόν, για ένα σύστημα εξουσίας είναι ο μη- λαός, η μάζα ιδιωτών που είναι έτοιμη να πειθαρχήσει σε μια σειρά εντολών από πλευράς κάποιου τύπου ιερατείου, μιας μυθοποιημένης και ουσιαστικά ανέλεγκτης δημοκρατικά και ορθολογικά ομάδας, που κυριαρχεί στο συλλογικό φαντασιακό άλλοτε διά της προσωπολατρίας, άλλοτε διά της απειλής, του φόβου και των τύψεων. Είτε δηλαδή με ένα στρεβλό ηρωικό πρότυπο, είτε με ένα βαθιά ενοχικό σύμπλεγμα ή και με τα δύο.
Αυτήν την απόπειρα εξουσιασμού και μετατροπής μας σε χρήσιμους ηλίθιους βιώνουμε -και- μέσα στην κρίση. Ο Καραμανλής ο νεώτερος υποτίθεται ότι θα χτυπούσε τη διαπλοκή και ότι τα έβαλε με τους Αμερικανούς εξ ου και έχασε την κυβέρνηση. Τα προφανή, ότι δηλαδή παρέδωσε ουσιαστικά την κυβέρνηση στο ΠΑΣΟΚ έχοντας αποτύχει σε όλα τα επίπεδα, έχοντας υπηρετήσει τη διαπλοκή και κάθε επιλογή των ΗΠΑ και προκειμένου να μην καταρρεύσει εκλογικά εξαιτίας της λιτότητας και της ύφεσης που ξεκίνησαν επί ημερών του, θα πρέπει να τα ξεχάσουμε. Ο Γιώργος Παπανδρέου υποτίθεται ότι έπεσε γιατί τα έβαλε επίσης με τη διαπλοκή και γιατί υπέστη σκληρή αντιπολίτευση. Ότι βύθισε την οικονομία και την κοινωνία σε διάλυση, ότι υπηρέτησε πλήρως τις πολιτικές της διαπλοκής, ότι διαπραγματεύτηκε άθλια και ότι παρέδωσε την κυβέρνηση στον Παπαδήμο, στο Σαμαρά και στο Βενιζέλο προκειμένου να συνεχίσουν την πολιτική που εισήγαγε πρέπει και πάλι να τα ξεχάσουμε.
Ο Σαμαράς υποτίθεται ότι έπεσε εξαιτίας του κακού ΣΥΡΙΖΑ. Ότι η δημοφιλία του είχε καταρρεύσει επειδή ρήμαξε περαιτέρω τη χώρα και το λαό και αφού είχε ταπεινωθεί ζητώντας συγγνώμη από τη Μέρκελ μέσα στο Βερολίνο για την πάλαι ποτέ αντιμνημονιακή του στάση επίσης είναι κάτι που θα πρέπει να το ξεχάσουμε. Και τώρα, η κορύφωση της προσπάθειας να καταστούμε χρήσιμοι ηλίθιοι έρχεται με την κυβέρνηση Τσίπρα- ΑΝΕΛ. Πέρασε το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, αποστάτησε δύο φορές από τη λαϊκή ετυμηγορία, ταπείνωσε τη χώρα με την υποταγή της, προσχώρησε πλήρως στην πολιτική της ολιγαρχίας και της διαπλοκής, διαπραγματεύτηκε διά του υπουργού οικονομικών με πρωτοφανώς ανερμάτιστο τρόπο επί 6 μήνες αλλά θα πρέπει να την υποστηρίξουμε γιατί ο Αλέξης Τσίπρας λέει ότι είναι αριστερός, λέει ότι θα χτυπήσει τη διαπλοκή και λέει ότι θα εφαρμόσει με πιο μαλακό τρόπο μια θατσερική πολιτική. Κοινώς θα πρέπει αντίθετα προς κάθε θεωρητική ανάλυση να δεχτούμε πως δεν είσαι ό,τι κάνεις αλλά ό,τι δηλώσεις και ότι ένας ηγέτης κρίνεται όχι από το τι πετυχαίνει και από τη συνέπειά του αλλά από τις υποτιθέμενες καλές του προθέσεις απέναντι σε όσους ο ίδιος χαρακτήριζε ως αντιπάλους τους, δηλαδή ότι η -στην καλύτερη περίπτωση- αφέλεια συνιστά χαρακτηριστικό ηγετικής προσωπικότητας.
Ακόμα χειρότερα θα πρέπει να δεχτούμε ότι αυτό που τέσσερις αποτυχημένοι και προσχωρήσαντες στο νεοφιλελευθερισμό ηγέτες μας λένε- ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος- είναι αλήθεια επειδή μας το λένε εν χορώ, λες και ο πολλαπλασιασμός της αποτυχίας τη δικαιώνει.
Πρόκειται για την προσπάθεια να διαδραματίσουμε το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου: απογοητευμένοι ή γεμάτοι αυταπάτες, να αναμένουμε τις “καλύτερες μέρες” από μια “φωτισμένη ηγεσία”, με τις ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις εγκλωβισμένες σε τακτικισμούς και εσωκομματικούς συσχετισμούς, με την εναλλακτική στρατηγική δαιμονοποιημένη, προκειμένου η μεγάλη μάζα του λαού που όρθωσε το ανάστημά της στους εκβιασμούς να απογοητευτεί πλήρως, να χάσει κάθε ελπίδα και να ανεχτεί τελικά παλαιούς και νέους μνημονιακούς και νεοφιλελεύθερους.
Εν προκειμένω και καθαρά: ο τακτικισμός της ψήφου εμπιστοσύνης επιδιώκει να εγκλωβίσει τους διαφωνούντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και επομένως και τις υπόλοιπες δυνάμεις σε ένα εσωκομματικό παιχνίδι του σκύλου και της γάτας, προκειμένου η απαξίωση που εισπράττει η νέα μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα- Καμένου να μεταφερθεί και σε εκείνους που διαφώνησαν έγκαιρα και έντιμα. Το σύστημα εξουσίας με την κυβέρνηση στην προμετωπίδα του, θέλει τους έντιμους αριστερούς βουλευτές στο ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου.
Δε θα τους περάσει: στην Ελλάδα υπάρχει μια αντίθετη στη διπλή λαϊκή ετυμηγορία, μνημονιακή κυβέρνηση, άρα μια δεξιά κυβέρνηση, ασχέτως προθέσεων και διακηρύξεων. Οι συνεπείς δημοκράτες, αριστεροί και προοδευτικοί βουλευτές δεν μπορούν παρά να είναι η αντιπολίτευση σε μια τέτοια κυβέρνηση, με απολύτως διακριτή θεσμική παρουσία στη Βουλή και με απολύτως διακριτό κομματικό σχηματισμό. Δεν έχουν κανένα λόγο να αναμένουν τους κυβερνητικούς τακτικισμούς, προκειμένου να δράσουν. Μπορούν και πρέπει να τους προλάβουν. Η εν τοις πράγμασι πεντακομματική συγκυβέρνηση έχει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 222 συνενόχων, μνημονιακών βουλευτών. Δεν μπορεί να προσδοκά τον εξευτελισμό των αντιμνημονιακών και δημοκρατών βουλευτών.
Αν οι 222 συνένοχοι δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και οδηγηθούν σε εκλογές αυτό θα οφείλεται στην αδυναμία τους να σταθούν μπροστά στο λαό, όχι στη συνεπή στάση των δημοκρατών που τιμώντας το λαό και την ανάγκη του να ζήσει αλλιώς δεν μπορεί παρά να χαράξουν μια άλλη, εν τέλει πλειοψηφική διαδρομή. Άλλωστε το εσωτερικό ρήγμα στο ΣΥΡΙΖΑ είναι άνευ ουσίας όταν εξελίσσεται μια πλήρης δημοκρατική εκτροπή, δεδομένου ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει αυτά που η ίδια καταγγέλλει ως πραξικόπημα. Κάποιος πρέπει να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και το λαό και ο αγώνας αυτός απαιτεί ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα, πλήρως διακριτό σχηματισμό και στρατηγική, σήμερα, πριν και πέρα από τους τακτικισμούς της κυβέρνησης. Αν ψάχνουν για χρήσιμους ηλίθιους των μνημονίων θα διαπιστώσουν ότι οι δυνάμεις που έχουν έρεισμα στο λαό και σχέδιο είναι πιο ευέλικτες, πιο έτοιμες, πιο γρήγορες και πιο ικανές από όσο φαντάζονται.
άρθρο: Θέμης Τζήμας
πηγή: tvxs.gr
Last modified: 16 Αυγούστου 2015
