«Μόνος μου θα ‘μαι, έτσι κι αλλιώς, σε τούτη τη μοναχική διαδρομή και μόνος πάντα θα πορεύομαι»

Λοιπόν. Θυμάμαι καλά ακόμη, σα νά ‘ναι τώρα, τον τρόπο με τον οποίο με κοίταζαν οι δικοί μου όταν ήμουν μικρός κι όλη τη μέρα ζωγράφιζα, πότε στα χαρτιά τού τετραδίου και πότε στους τοίχους τού σπιτιού˙ ακατάπαυστα – άλλοτε μ’ ένα σπασμένο κεραμιδάκι πάνω στο τσιμέντο κι άλλοτε μ’ ένα καρφί κάτω στο χώμα. Ναι… Θυμάμαι το βλέμμα τους: τον τρόπο που με κοίταζαν˙ γιατί ήταν πολύ αποκαλυπτικός αυτός ο τρόπος. Από τη μια φανέρωνε εκείνη την κρυφή χαρά που νιώθουν οι γονείς όταν βλέπουν το παιδί τους να ξεχωρίζει απ’ τα άλλα˙ κι απ’ την άλλη, σ’ αυτό το βλέμμα διέκρινα, ταυτόχρονα, και τη λύπη. Μια λύπη βαθιά, ήταν. Μια χαρμολύπη, μ’ άλλα λόγια, που έδειχνε πως οι δικοί μου από τότε τό ‘χαν συνειδητοποιήσει πως είχα, ήδη, αποσπαστεί. Πως με παράσερνε το ποταμάκι αυτό της ερημιάς και πήγαινα… Και θα πήγαινα, από δω και πέρα, μόνος πια. Θ’ ακολουθούσα διαδρομή μοναχική. Θα ξέκοβα από αυτούς κι ας ήμουν δίπλα τους.

Και έγινε όντως έτσι! Από την εποχή εκείνη μέχρι σήμερα, με πηγαίνει αυτό το ποταμάκι… Ακολουθώ πιστά το ρεύμα μου και πηγαίνω, όπως κι οι άλλοι, φαντάζομαι, το δικό τους. Κανείς δεν πρόκειται να το αλλάξει πια αυτό. Αυτά που κάνω κι ο τρόπος που τα κάνω είναι η δική μου προσωπική διαδρομή προς την αυτογνωσία και ποτέ η στάση των άλλων ή των συναδέλφων μου δεν μου καθόρισε τον τρόπο με τον οποίο θα εκφραστώ ή θα ζήσω.

Μόνος μου θά ‘μαι, έτσι κι αλλιώς, σε τούτη τη μοναχική διαδρομή και μόνος πάντα θα πορεύομαι προς το οριστικό μου σπίτι.”

Από το περιοδικό Η Λέξη, τεύχος 147, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 1998), στη στήλη «σε β΄ πρόσωπο» συνομιλία τού Νίκου Χουλιαρά με τους Νιάρχο και Φωστιέρη.

[το απόσπασμα αλιεύτηκε από ανάρτηση της CalliopeLiadi στα κοινωνικά δίκτυα, που θυμίζει επίσης και το παρακάτω τραγούδι, σε στίχους του Νίκου Χουλιαρά που πέθανε χθες σε ηλικία 75 χρόνων:

(από τον δίσκο «Ο άραχθος»: Στίχοι, Μουσική: Νίκος Χουλιαράς, τραγούδι: Νίκος Χουλιαράς-Πόπη Αστεριάδη)