Προεκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ προέβαλλε 2 – 3 μέτρα, όπως π.χ. επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, κατάργηση ΕΝΦΙΑ, επαναφορά 13ης σύνταξης σε μία κατηγορία χαμηλοσυνταξιούχων, που περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, υπονοώντας ότι η εκλογή του στην κυβέρνηση θα οδηγήσει στην ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια, ότι θα ακολουθηθεί φιλολαϊκή πολιτική. Εκρυβε επιμελώς ότι οι δεσμεύσεις και οι υποσχέσεις του, που απευθύνονταν στο μεγάλο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους, ακύρωναν στην πράξη κάθε σκέψη για κάτι τέτοιο. Αρχικά, αυτά τα λίγα «ψίχουλα», που προβλήθηκαν ως «ανατροπή», ως «ριζική αλλαγή πολιτικής», εμφανίσθηκαν ως «άμεσα μέτρα», που θα υλοποιηθούν τις 100 πρώτες μέρες, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση ότι τα πιο ουσιαστικά θα έρθουν αργότερα! Σήμερα, στο ερώτημα γιατί η κυβέρνηση δεν προχωρά στην υλοποίηση αυτών των περιορισμένων υποσχέσεών της προς τους εργαζόμενους, τα κυβερνητικά στελέχη με μεγάλη ευκολία δηλώνουν ότι «το πρόγραμμα της κυβέρνησης είναι πρόγραμμα τετραετίας», μεταθέτοντας για αργότερα τις όποιες υποσχέσεις. Ετσι, η συγκυβέρνηση ουσιαστικά «στρίβει διά της τετραετίας», συγκαλύπτοντας για άλλη μια φορά την αλήθεια ότι ο στόχος της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων και η ανάκαμψη δικαιωμάτων και εισοδημάτων των εργαζομένων δεν πάνε μαζί.
Στόχος, να συντηρήσουν την προσδοκία, την αυταπάτη, την ψευδαίσθηση ότι θα έρθει – στο μέλλον – η κατάλληλη στιγμή για την εφαρμογή μιας «φιλολαϊκής πολιτικής», βεβαίως με ακόμα πιο κουτσουρεμένες τις λαϊκές απαιτήσεις! Γι’ αυτό, οι προπαγανδιστές της συγκυβέρνησης αναγορεύουν σε «κόκκινη γραμμή των κόκκινων γραμμών» την επιβίωσή της.
Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό της κυβερνητικής προπαγάνδας, ο λαός θα πρέπει να κάνει υπομονή, να περιμένει, να στηρίξει ενεργά την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεών της με τους δανειστές.
Ετσι, λοιπόν, η επιχείρηση εξαπάτησης συνεχίζεται με στόχο να γίνει ο λαός συνένοχος, να συναινέσει στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Η συγκυβέρνηση κρύβει επιμελώς ότι διαπραγματεύεται με τους δανειστές όχι για τους μισθούς, τις συντάξεις κ.λπ., αλλά με στόχο την εξασφάλιση της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Κρύβει ότι προϋπόθεση για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι να διατηρηθεί όλο το αντεργατικό – αντιλαϊκό πλαίσιο των προηγούμενων χρόνων, όπως άλλωστε και έχει δεσμευθεί ή και όπως ήδη το πράττει. Ακόμα κι αν δεν πάρει κανένα νέο αντιλαϊκό μέτρο τα επόμενα χρόνια, αρκούν αυτά που ήδη έχει κάνει ευαγγέλιό της για να μην μπορεί να σηκώσει άνθρωπος κεφάλι.
Κρύβει επίσης ότι η λήψη νέων αντεργατικών – αντιλαϊκών μέτρων, ανεξάρτητα από τον τρόπο και το χρόνο υλοποίησής τους, είναι μονόδρομος, προκειμένου να θωρακιστούν η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων και η κερδοφορία τους. Αυτό που επιδιώκει η συγκυβέρνηση είναι να μπορέσει να εξασφαλίσει αυτό που δεν μπόρεσαν οι προηγούμενες, την εργατική – λαϊκή συναίνεση σε αυτούς τους στόχους και σε αυτό σκοπεύει η προπαγανδιστική τακτική, επιστρατεύοντας εκτός από το «μαστίγιο» του εκφοβισμού της χρεοκοπίας και το «καρότο» των ψεύτικων και κουτσουρεμένων προσδοκιών.
Το κύριο για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι να μην πατήσουν την μπανανόφλουδα, να μην υποταχθούν στη λογική της αναμονής και της ανοχής των διαφόρων προπαγανδιστικών ελιγμών της κυβέρνησης. Δεν χρειάζονται άλλα τέσσερα χαμένα χρόνια. Απαιτείται άμεση οργάνωση της πάλης για διεκδίκηση όλων όσα έχασαν τα προηγούμενα χρόνια, για ξήλωμα των αντιλαϊκών νόμων και μέτρων, για διεκδίκηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Σταθμός σε αυτήν την κατεύθυνση είναι τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 11 Ιούνη.
Ριζοσπάστης 21/5/2015
Last modified: 25 Μαΐου 2015
