Η ευρύτερη ενδοαστική διαπάλη για το ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» στην ΕΕ, ανεξαρτήτως έκβασης, δεν πρόκειται να φέρει τίποτα θετικό για τους λαούς της Ευρώπης
«Οφείλουμε να εργαστούμε σεβόμενοι τους κανόνες που διέπουν τη συγκατοίκησή μας στην Ευρώπη αλλά ταυτόχρονα και σεβόμενοι την ισοτιμία των κρατών – μελών. Διότι στην ΕΕ αλλά και στην Ευρωζώνη δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες και ενοικιαστές. Είμαστε όλοι συγκάτοικοι», διαλαλούσε ο Αλ. Τσίπρας μεσοβδόμαδα στο Παρίσι.
Ανέκαθεν εξωραϊστής της ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκαλύπτει τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα ως διακρατικής ένωσης καπιταλιστικών κρατών. Ως τέτοια ένωση, εμπεριέχει στους κόλπους της την ανισόμετρη ανάπτυξη των κρατών – μελών της. Δηλαδή, κάθε κράτος – μέλος συμμετέχει σε αυτήν με διαφορετική οικονομική, πολιτική δύναμη και διαφορετικούς ρυθμούς και προοπτικές στη μεταβολή αυτής της δύναμης. Γι’ αυτό είναι ανισότιμες οι σχέσεις τους. Τα πιο προηγμένα τμήματα συνολικά του ευρωενωσιακού κεφαλαίου πασχίζουν να εδραιώσουν την κυριαρχία τους έναντι των άλλων, επιβάλλοντας το δίκαιο του ισχυρότερου. Αυτή την αλήθεια την ξέρουν όλοι αλλά την κρύβουν επιμελώς.
Σε αυτή τη βάση, ακόμα και (ή και ιδίως) τώρα που πυκνώνουν τα προβλήματα στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ευρωζώνη, με ύφεση στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές οικονομίες, όπως, π.χ., σε Γαλλία, Ιταλία, και με επιβράδυνση της γερμανικής οικονομίας, η γερμανική αστική τάξη μπορεί, όντας η «ατμομηχανή» της ευρωενωσιακής οικονομίας, να προωθεί από καλύτερες θέσεις τα συμφέροντά της.
Αλλες αστικές τάξεις, όπως της Γαλλίας και της Ιταλίας, έχοντας υποχωρήσει στον ενδοαστικό ανταγωνισμό σε επίπεδο παγκόσμιου εμπορίου, με την εσωτερική τους ζήτηση να πέφτει, εμφανίζουν σημαντικό άνοιγμα σε δανεισμό, αναζητούν τρόπους επανισχυροποίησης των μονοπωλίων τους.
Αλλα καπιταλιστικά κέντρα, όπως το Σίτι του Λονδίνου, με σχέσεις με κέντρα ασπαζόμενα το δόγμα Ομπάμα, όπως η Ουάσιγκτον και η Νέα Υόρκη, μπορεί να ευνοούν πιο επεκτατικά μείγματα δημοσιονομικής πολιτικής επιδιώκοντας να μειώσουν τη γερμανική ισχύ.
Στην ίδια βάση ανισομετριών, ανισοτιμίας και αντικρουόμενων συμφερόντων και προσεγγίσεων, εντάσσεται η συζήτηση που γίνεται στα όργανα της ΕΕ, στις κυβερνήσεις, σε κάθε είδους επιτελεία, σχετικά με το αν πρέπει και πώς να προχωρήσει η περιλάλητη ομοσπονδιοποίηση της ΕΕ, με μεταβίβαση στις Βρυξέλλες, στην Κομισιόν ή κάποιο άλλο τέτοιο υπερεθνικό όργανο, περισσότερων αρμοδιοτήτων αποφασιστικού χαρακτήρα, π.χ., στη λήψη οικονομικών αποφάσεων ή αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής.
Στον αντίποδα, ισχυρά κομμάτια αστικών τάξεων, π.χ., Γαλλίας και Βρετανίας, θέλουν χαλάρωση στον έλεγχο που υφίστανται από τις Βρυξέλλες, πιστεύοντας ότι έτσι θα εξυπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντά τους.
Ομονοούν στις «σαρωτικές μεταρρυθμίσεις»
Σε κάθε περίπτωση, οι αντιθέσεις μεταξύ τους οξύνονται για το μείγμα διαχείρισης, με εμφανή παρέμβαση και των ΗΠΑ που διατηρούν ειδικά συμφέροντα στην περιοχή της Ευρώπης και παρεμβαίνουν, άμεσα ή έμμεσα, στις εξελίξεις, κυρίως σε ανταγωνισμό προς τη Γερμανία. Οι ανταγωνισμοί αυτοί, ωστόσο, είναι ανταγωνισμοί των μονοπωλίων για το ποια θα ισχυροποιηθούν σε βάρος των ανταγωνιστών τους, ποια θα εξασφαλίσουν μεγαλύτερα μερίδια στην παγκόσμια αγορά.
Τίποτε από αυτά δεν αφορά τα λαϊκά συμφέροντα, πέρα από το γεγονός ότι απειλούνται εξίσου από κάθε επιλογή αστικής διαχείρισης, κάθε μείγμα που επιλέγουν οι καπιταλιστές για να ξεπεράσουν την κρίση τους και να αναθερμάνουν την οικονομία τους, με βασικό στοιχείο αυτό που όλοι τους διακηρύσσουν ως αναμφισβήτητη παράμετρο των σχεδιασμών τους:
Τις «σαρωτικές μεταρρυθμίσεις», όπως τάζει χαρακτηριστικά στα μονοπώλια και ο Τσίπρας. Καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που χρειάζεται το κεφάλαιο για να κατοχυρώσει την κερδοφορία του στις νέες συνθήκες, με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικής του θέσης, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφόρας δράσης, την αποτελεσματικότερη στήριξη των επιχειρηματιών από το κράτος.
Να μην τσιμπήσει ο λαός
Πρέπει, λοιπόν, να γίνει αντιληπτή η συνευθύνη όλων των αστικών τάξεων στην κλιμάκωση της επίθεσης στην εργατική τάξη αλλά και ο ρόλος των αντιλήψεων που στοχοποιούν επιλεκτικά και αποπροσανατολιστικά μόνο το ΔΝΤ, την τρόικα, τη Γερμανία κλπ.
Αλλωστε, η όλη συζήτηση περί «τέλους της τρόικας», όπου πρωταγωνιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι προσπάθεια να εξωραϊστούν στα μάτια των λαών αντιλαϊκοί θεσμοί όπως η Κομισιόν, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το Eurogroup, η ΕΚΤ, μια Σύνοδος «για το χρέος», που τάχα θα πάρουν …φιλολαϊκότερες αποφάσεις, ενώ στην πράξη συναποτελούν την τρόικα και θωρακίζουν την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου απέναντι στο λαό. Επιπλέον, αφορά κόντρες για το ποιοι μηχανισμοί των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, με ποια σύνθεση, θα εποπτεύουν την υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Τι ρόλο, δηλαδή, θα έχουν η Κομισιόν, η ΕΚΤ αλλά και το ΔΝΤ (κατ’ επέκταση οι ΗΠΑ).
Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να διαλυθεί κάθε αυταπάτη ότι μια καπιταλιστική Ελλάδα με άλλο μείγμα διαχείρισης μπορεί να διασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία. Η καπιταλιστική επίθεση εντείνεται παντού στην ΕΕ με στόχο να αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσης και να ανασχέσει την τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους.
Το τι θα γίνει τελικά στην Ελλάδα με την τρόικα και αν θα αντικατασταθεί από άλλο όργανο ή και όργανα («επιτροπές», ΟΟΣΑ, «σύμβουλοι» από Γαλλία ή Γερμανία όπως παζαρεύει η κυβέρνηση) εξαρτάται από την έκβαση της ευρύτερης ενδοαστικής διαπάλης για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στην ΕΕ την επόμενη περίοδο. Μια διαπάλη, που, ανεξαρτήτως έκβασης, δε φέρνει τίποτε θετικό στους λαούς, καθώς δε γίνεται με κριτήριο τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα αλλά τις απαιτήσεις των μονοπωλιακών ομίλων για ενίσχυση της ρευστότητάς τους ώστε να στηριχθούν τα επενδυτικά τους σχέδια.
Η πραγματική απαλλαγή του λαού από κάθε λογής μνημόνια, επιτηρητές και αντιλαϊκά μέτρα περνά μέσα από την πάλη για ανάκτηση όλων όσα έχασε την περίοδο της κρίσης, για σύγχρονα δικαιώματα και πλήρη κάλυψη των αναγκών του, μονομερή διαγραφή του χρέους, ρήξη και αποδέσμευση από τις λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου, μέσα από την πάλη να γίνει ο ίδιος ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει.
Last modified: 11 Φεβρουαρίου 2015
