Κι αυτά δεν πρέπει να χαθούν απ’ την ιστορία.
Διαβάζω τα εορτολόγια ως ποιητικούς καταλόγους. Διαβάζω γυναικεία περιοδικά στα σαλονάκια των ιατρείων. Διαβάζω διαφημιστικά φυλλάδια στον καμπινέ. Τις ετικέτες της χλωρίνης και τα συστατικά των αποσμητικών. Διαβάζω χαρτάκια για μέντιουμ που αφήνει στους υαλοκαθαριστήρες η γενιά των μηδέν ευρώ. Μικρός δε, διάβασα μπόλικα Προς Την Νίκην τα οποία μας σέρβιρε εβδομαδιαίως ο αμβλύωψ ταχυδρόμος της γειτονιάς.
Διαβάζω ότι πέφτει στα χέρια μου. Από διαφημιστικά έντυπα κρεοπωλείων, φροντιστηρίων, οίκων για μασάζ και εκτόνωση, μέχρις ιατρικών κέντρων και συνεργείων. Δεν ξέρω αν αυτό το κειμενικό χάος μου πρόσφερε κάτι αλλά ξέρω πως από πίσω βρίσκονται άνθρωποι που παραληρούν στήνοντας μιαν εύχρηστη ανάγνωση αυτού του κόσμου.
Αυτή η παρδαλή απεικόνιση της ανοησίας έχει έναν απαράμιλλο επικό χαρακτήρα. Απ’ το σοβαρότατο άρθρο για το μέγεθος της σερβιέτας μέχρι το νεόκοπο θαύμα της Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω κι απ’ τον αυτοθαυμασμό των ατσίδων καθηγητών ενός φροντιστηρίου μέχρι την αποθέωση της συσκευασμένης πρέτζας, μια παρδαλή ποιητική του κοινωνικού γίγνεσθαι αναδύεται.
Εδώ μαθαίνεις και τρίβεσαι. Αν δεν περάσεις από δω δεν πρόκειται να φτάσεις πουθενά. Κάθε μεγάλη τέχνη έχει μέσα της αυτό το χυλό φλυαρίας της μαζικής κουλτούρας. Κάθε μεγάλη τέχνη έχει μέσα της αυτό το διασκελισμό της ιδιότροπης ανθρώπινης φύσης. Πλάσματα τόσο γειωμένα στο ευτελές και στο τίποτε, που συγκινούν. Πλάσματα τόσο υπνωτισμένα απ’ το ηλεκτροσόκ των ενστίχτων, που βγάζουν μάτι.
Παπάδες, διαφημιστές, λόγιοι γράφουν για να εμπνεύσουν τις μάζες και να αρματώσουν τις μεγάλες αφηγήσεις που δεν είναι άλλο από μεγάλες αυταπάτες. Κακόμοιροι απλήρωτοι εκκολαπτόμενοι ρεπόρτερ ξεσκολίζουν τη διατροφική διαδρομή της μαντάμ Αλαμουντίν. Ένα λοβοτομημένο κοινό περιμένει το φρέσκο ρεπορτάζ.
Που έκλασε η σπουδαία κόμισα; Που άφησε τη μυρωδάτη πορδούλα του αυτό το ντελικάτο θηλυκό; Θα μας φέρει τα μαρμαράκια; Το μέγα δισκοπότηρο; Το Μεγαλέξανδρο; Θα σώσει τη δεξιά και το κέντρο; Θα συγκινήσει το χρυσαυγίτη οικογενειάρχη και τη συνταξιούχα γριούλα;
Ω, σελίδες θα γεμίσουν, σπουδαία άρθρα θα γράψουν στην Καθημερινή και στο Βήμα. Κι αυτά δεν πρέπει να χαθούν απ’ την ιστορία. Πρέπει να διαβαστούν, να καταγραφούν, να καταχωρηθούν, για να βρουν οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος όλα αυτά τα σπουδαία ψηφιδωτά της ανθρώπινης μαλακίας εντοιχισμένα μέσα στο θολωτό νεοελληνικό τάφο της λογικής.
Last modified: 16 Οκτωβρίου 2014
