Δ/ντής 6ου ΔΣ Μεταμόρφωσης για την καμπάνια για τα παιδιά της Γάζας: “Στο δικό μου σχολείο δεν θα μπει”

Μία σοβαρή καταγγελία έφτασε στo Σύλλογο μας από το Σύλλογο ΠΕ “Γ. Σεφέρης”:

Στα πλαίσια της καμπάνιας για την αλληλεγγύη στα παιδιά της Γάζας ο Σύλλογος Σεφέρης έβγαλε αφίσες, ενημέρωσε τους εκπαιδευτικούς της περιοχής του και  ο κόσμος ανταποκρίθηκε στην αλληλεγγύη “ένα τετράδιο για τα παιδιά της Παλαιστίνης”.

Ο Διευθυντής, όμως, του 6ου Δημοτικού Σχολείου Μεταμόρφωσης, όπως καταγγέλει ο Σύλλογος ΠΕ “Γ. Σεφέρης” κατέβασε τις αφίσες από το σχολείο και δεν επέτρεψε στην πρόεδρο και την αντιπρόεδρο του Συλλόγου να μπουν στο σχολείο (αφού τις είχε σπρώξει) λέγοντάς τους ότι το σχολείο… είναι δικό του!!!

Διαβάστε την καταγγελία

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Φανταστείτε κάποιον που βλέπει στον τοίχο αυτές τις τρεις φωτογραφίες κι εκείνος σκέπτεται οτιδήποτε άλλο πέρα απ΄ την ουσία ! Πέρα απ΄ αυτό που δείχνουν οι φωτογραφίες. Φανταστείτε κάποια σκέψη, που πάνω απ΄ την ανάγκη της αλληλεγγύης προς αυτά τα παιδάκια της Γάζας, βάζει άλλες σκοπιμότητες ή δεσμεύσεις. Μάλλον αδιανόητο μοιάζει.

Και πράγματι είναι. Φαίνεται αυτό απ΄ την εντυπωσιακή και συγκινητική ανταπόκριση που έχουν ιδιαίτερα οι μαθητές μας, αλλά και οι εκπαιδευτικοί, στην καμπάνια αλληλεγγύης : «Ένα τετράδιο για τα παιδιά της Παλαιστίνης».

Όμως η εικόνα αυτή της όμορφης πρωτοβουλίας, της ανιδιοτέλειας, της αλληλεγγύης, της συμπαράστασης, δε φαίνεται να αγγίζει κάποιους. Όπως το Διευθυντή του 6^ου Δημοτικού Σχολείου Μεταμόρφωσης που εκτός του ότι … κατέβασε την αφίσα της καμπάνιας αλληλεγγύης, επιχείρησε να απομακρύνει απ΄ το σχολείο σπρώχνοντας την πρόεδρο και την αντιπρόεδρο του Συλλόγου μας, που είχαν πάει στο σχολείο για ενημέρωση. Γιατί όπως είπε : «Στο δικό μου σχολείο δε θα μπει».

(Αλήθεια : σ΄ αυτή την περίπτωση είναι «δικό του» το σχολείο. Κι όταν λείπουν οι εκπαιδευτικοί, οι ειδικότητες, το ολοήμερο, το πετρέλαιο, το χαρτί φωτοτυπίας … πάλι δικό του είναι;) 

Αν αφορούσε σε κάποιο άλλο θέμα, ίσως να μιλούσαμε για «δικαιώματα των εκπαιδευτικών και των σωματείων» ή για «ελεύθερη διακίνηση ιδεών» ή για «αυθαιρεσία διευθυντή» κλπ. Όμως τώρα το κύριο είναι άλλο. Είναι η απορία :

·        Πώς μπορεί κάποιος να μένει αδιάφορος απέναντι σ΄ ότι συμβαίνει στη Γάζα;

·        Πώς μπορεί κάποιος να επιχειρεί να εμποδίσει μια τέτοια ανθρώπινη πρωτοβουλία;

·        Πώς μπορεί κάποιος παιδαγωγός να βάζει πάνω απ΄ την ανάγκη των παιδιών, την οποιαδήποτε αγκύλωση του μυαλού του;

·        Τι είδους ένστικτα και προκαταλήψεις κυριαρχούν σε μια τέτοια προσωπικότητα;

Φαίνεται ότι η ανάγκη κάποιων διευθυντών να εξασφαλίσουν το μέλλον τους σαν «στελέχη της εκπαίδευσης» τους οδηγεί σε άσχημες ατραπούς του μυαλού και της συμπεριφοράς. Τους εκτροχιάζει την  ευαισθησία, την ανθρωπιά, αλλά και τη λογική.

Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε άλλο μ΄ αυτές τις συμπεριφορές. Είναι άλλωστε μεμονωμένες κι απομονωμένες από το σύνολο των εκπαιδευτικών. Κι εμείς έχουμε να οργανώσουμε την καμπάνια αλληλεγγύης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

To Δ.Σ.