Λες: δεν μπορώ να απεργήσω γιατί δε μου φτάνει ο μισθός μου.
Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να απεργήσεις, γιατί δε σου φτάνει ο μισθός σου!
Γιατί μέσα σε 3 χρόνια έχεις χάσει το 40% των αποδοχών σου.
Λες: δεν μπορώ να απεργήσω, έχω παιδιά και οικογένεια.
Για τα παιδιά σου πρέπει να απεργήσεις, δεν έχουν κανένα μέλλον και το ξέρεις.
Παραδέξου το και κάνε κάτι γι’ αυτό. Από σένα περιμένουν και το αξίζουν.
Λες: δε θα απεργήσω, γιατί ό,τι και να κάνουμε δεν καταφέρνουμε τίποτα.
Λες ψέματα και το ξέρεις, γιατί όταν είσαι μέσα στην τάξη, συμβουλεύεις τους μαθητές σου που απογοητεύονται να συνεχίσουν να προσπαθούν και τους λες ότι μόνο όποιος δεν προσπαθεί δεν καταφέρνει ποτέ και τίποτα. Γιατί τους διδάσκεις για τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, γιατί κάθε χρόνο οργανώνεις γιορτές για την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο και για το ηρωικό “ΌΧΙ” του ελληνικού λαού στο ναζισμό.
Λες: δεν απεργώ παρά μόνο αν απεργήσουν και όλοι οι άλλοι.
Μα και οι άλλοι το ίδιο λένε για σένα, γιατί σε αυτό το “όλοι οι άλλοι” είσαι μέσα κι εσύ.
Μέσα στο καλοκαίρι, μια εκπαιδευτικός με σοβαρά προβλήματα καρδιάς, πέθανε μια μέρα μετά, αφού της ανακοινώθηκε ότι, παρά τα προβλήματα υγείας της, δεν εξαιρείται από τη διαθεσιμότητα.
Ένας άλλος εκπαιδευτικός αυτοκτόνησε λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Μια συνάδελφος σε διαθεσιμότητα έκανε απόπειρα. Λίγες μέρες πριν, άλλη συνάδελφος πήδηξε από το μπαλκόνι και σκοτώθηκε.
Κι αν “ένας θάνατος είναι τραγωδία, ενώ 1000 θάνατοι είναι απλά στατιστική”, ξανασκέψου αυτούς τους ανθρώπους και τις οικογένειες τους.
Σκέψου ότι σου έχουν πετσοκόψει το μισθό, σου έχουν κόψει τα δώρα, σου έχουν αυξήσει το ωράριο, ότι πριν λίγο καιρό επίσημα κυβερνητικά χείλη σε είπαν “γαϊδούρι”.
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις».
Από εκπαιδευτικό που βγήκε σε διαθεσιμότητα
Last modified: 14 Σεπτεμβρίου 2013
