Πρακτικά ημερίδας με θέμα: «Κινηματογράφος & Εκπαίδευση»
Κυριακή 11 Μαρτίου 2007, ώρα 10:30 – 14:00
Aίθουσα ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ του Δήμου Χολαργού
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
10:30 Χαιρετισμός του Προέδρου του Συλλόγου μας Βασίλη Φουρτούνη.
10:45 «Παιδικός Κινηματογράφος», Νίκος Θεοδοσίου, ιστορικός του κινηματογράφου και υπεύθυνος της “Καμέρας Ζιζάνιο”του Διεθνούς Φεστιβάλ Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους.
11:00 «Το σχολείο πάει σινεμά», Ασημίνα Αλεξίου, Αποφ. Νομικής, Υπεύθυνη ΝΕΑΝΙΚΟΥ ΠΛΑΝΟΥ.
11:30 Προβολή ταινίας «ξύλινη κάμερα»
Διάλειμμα
13:00 «Κινηματογράφος & εκπαιδευτική πράξη», Αγγελική Κορκόβελου, Δασκάλα, Υποψήφια Διδάκτωρ.
13:20 Συζήτηση
Βασίλης Φουρτούνης, Πρόεδρος Συλλόγου “Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ”
Συναδέλφισσες συνάδελφοι καλημέρα σας.
Κατ’ αρχήν θα ήθελα να πω ότι μας τιμά με την παρουσία του ο Πρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Χολαργού κ Καραμπάσης, τον οποίο ευχαριστούμε για την εδώ παρουσία του αλλά και για την παραχώρηση της αίθουσας.
Επίσης μας τιμά με την παρουσία του ο Αιρετός του ΠΥΣΠΕ συνάδελφος Σάκης Μήνας, τον οποίο ευχαριστούμε πολύ
Στη συνέχεια θα ήθελα να σας παρουσιάσω τους εκλεκτούς εισηγητές μας. Αρχίζω από το Νίκο Θεοδοσίου, ο οποίος που αντικαθιστά τον κ. Δημήτρη Σπύρου, που λόγοι ανωτέρας βίας δεν του επέτρεψαν την εδώ παρουσία του. Ο Νίκος Θεοδοσίου είναι ιστορικός του κινηματογράφου και υπεύθυνος της «Καμέρας Ζιζάνιο» του Διεθνούς Φεστιβάλ Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. Το θέμα της εισήγησης του κ. Θεοδοσίου είναι «Παιδικός Κινηματογράφος».
Η επόμενη εισηγήτρια είναι η κα Ασημίνα Αλεξίου Υπεύθυνη του Νεανικού Πλάνου της οποίας η εισήγηση έχει τίτλο «Το σχολείο πάει σινεμά». Τέλος η συνάδελφός μας, Αγγελική Κορκόβελου, η οποία μετά την προβολή της ταινία «Η Ξύλινη Κάμερα» θα εισηγηθεί το θέμα «Κινηματογράφος & εκπαιδευτική πράξη».
Αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Στις μέρες μας η εκπαίδευση, κομβικός θεσμός για την κοινωνική συνοχή, βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία αλλαγών. Το ερώτημα αν η τέχνη θα πρέπει να ενταχθεί ή όχι στην εκπαιδευτική διαδικασία είναι σήμερα επίκαιρο. Και αυτό γιατί η τέχνη, σε όλες της τις μορφές, έχει την ικανότητα να συντελεί στην καλλιέργεια του προβληματισμού, της ευαισθησίας, της κριτικής σκέψης και της γενικότερης σφαιρικής ανάπτυξης του ατόμου και ιδιαίτερα του μαθητή, που εμάς ενδιαφέρει άμεσα.
Οι ρίζες του κινηματογράφου, της έβδομης τέχνης, ξεκινούν από την εποχή της προϊστορίας και φτάνουν να πάρουν σάρκα και οστά με τη δημόσια “πρώτη” του κινηματογράφου, που έγινε στο υπόγειο του Grant cafe στο Παρίσι το 1895.
Όλα αυτά τα χρόνια ο άνθρωπος κατευθυνόταν προς την εφεύρεση του κινηματογράφου από την ανάγκη για την αναπαράσταση και την καταγραφή της κίνησης, αλλά και την ανάγκη για αφήγηση φανταστικών εντυπωσιακών ιστοριών, οι οποίες βρήκαν στον κινηματογράφο την ολοκληρωμένη έκφρασής τους.
Στις ρίζες της προϊστορίας του κινηματογράφου θα συναντήσουμε πρώτη και καλύτερη την “Σπηλιά” του Πλάτωνα, που στα μαγικά τοιχώματά της προβάλλονται τα πιο παράξενα θεάματα.
Επίσης ανατρέχοντας στην «Ποιητική» του Αριστοτέλη, θα δούμε ότι με τη χρησιμοποίηση των μύθων μπορούμε πιο εύκολα και πιο αποτελεσματικά να διδάξουμε τα γεγονότα και τα πεπραγμένα σε μικρούς και σε μεγάλους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι μύθοι λειτουργούν σαν καταλύτες όσον αφορά στη διαδικασία της ανάπτυξης της γνώσης, εφόσον δεχτούμε ότι το μυθικό στοιχείο εισέρχεται σε μια αφηγηματική διαδικασία η οποία, κατά το πλείστον, περιέχει σπέρματα της πραγματικότητας.
Το μυθικό στοιχείο υπάρχει, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, σε κάθε μορφή Τέχνης, εφόσον μέσα από αυτή υπάρχει η παράσταση ή η αναπαράσταση της πραγματικότητας. Κατά συνέπεια, μπορούμε, χωρίς κανένα ενδοιασμό, να δεχτούμε ότι ο κινηματογράφος είναι ο μοχλός της ανάπτυξης της γνώσης. Ταυτόχρονα θα δούμε ότι μέσω αυτής δεν μεταδίδεται μόνο η γνώση, τα στοιχεία της πραγματικότητας, η διαχρονικότητά της, αλλά και η κριτική σκέψη που έχει ανάγκη ένα ενεργό μέλος της κοινωνίας, αυτό που θα το κάνει φύλακα της αλήθειας και υποστηρικτή της ηθικής, κοινωνικής και ατομικής ηθικής.
Με βάση τα παραπάνω θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο κινηματογράφος είναι απαραίτητος στην εκπαιδευτική διαδικασία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι το Δημοτικό Σχολείο πρέπει να ανοίξει και να πάει να συναντήσει τον κινηματογράφο αλλά και τις άλλες εκφράσεις της τέχνης (θέατρο, μουσείο, κουκλοθέατρο κ.λπ.) για να επιστρέψει πίσω στην άσκηση του μαθητή, στη δημιουργία του, στην ελεύθερη έκφρασή του. Για να είναι ικανός ο μαθητής να δεχτεί μια διαφορετική άποψη από αυτές με τις οποίες έρχεται σε επαφή συνήθως και κυρίως από τα ΜΜΕ. Για να είναι καλός δέκτης μηνυμάτων, καλός καταναλωτής των πολιτιστικών στοιχείων, απαιτητικός θεατής και, πιθανόν, ένας εκκολαπτόμενος καλλιτέχνης.
Δεν είναι απαραίτητο, ούτε ευκταίο να γίνουν όλοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες. Είναι όμως σίγουρο ότι ο κινηματογράφος και η τέχνη γενικότερα θα είναι το όχημα για να μάθουν περισσότερα πράγματα, πιο γόνιμα και πιο δημιουργικά. Θα υπάρχει η απαίτηση να βλέπουν πιο ποιοτικά έργα και θα είναι πιο εύκολο να κρίνουν το πρωτότυπο από το τετριμμένο, το πρωτοποριακό από το κλασικό, το καλό από το κακό.
Σας ευχαριστώ πολύ
Last modified: 11 Μαρτίου 2007
