ΔΙΕΞΟΔΟΣ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
Γιατί τα σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά…
Το μνημονιακό καθεστώς που επέβαλαν το ΔΝΤ και η Ε.Ε. μαζί με το ντόπιο πολιτικό υπηρετικό προσωπικό τους, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, συνεχίζουν τα φονικά κύματα λιτότητας, στέλνοντας όλο και περισσότερα κομμάτια του ελληνικού λαού στην ανεργία, στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Στο όνομα του χρέους, των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και της σωτηρίας των τραπεζών ποδοπατούν αλύπητα τις ζωές μας, τις ζωές των παιδιών μας.
Θέλουν να γίνουν μακρινή ανάμνηση του χθες οι αξιοπρεπείς μισθοί, η ασφάλιση, η σύνταξη, οι εργασιακές σχέσεις, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Μας τσουβάλιασαν μαζί με αυτούς που τα φάγανε, μας ενοχοποιήσανε ότι είμαστε αυτοί που καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε και τελικά μας αποκάλυψαν ότι για όλες τις αδυναμίες του δημόσιου τομέα ευθύνονται οι συνδικαλιστικοί αγώνες των εργαζομένων.
Επιβάλλουν την πολιτική τους με το εκβιαστικό ψευτοδίλημμα «παραμονή στο ευρώ ή χάος», όμως κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για την έξοδο του ευρώ από την τσέπη μας.
Δεν πάει άλλο!
Να περιμένουμε την επόμενη μείωση στο μισθό μας . Να δουλεύουμε για να μπορούμε στην καλύτερη περίπτωση να πληρώνουμε τα χαράτσια τους. Να πληρώνουμε τις ιατρικές εξετάσεις, αλλιώτικα ας φροντίζαμε να μην αρρωσταίναμε. Να βρισκόμαστε στην τάξη μέχρι που οι μαθητές μας θα μάς φωνάζουν γιαγιά ή παππού. Και όλα αυτά να τα ανεχόμαστε μπροστά στο κίνδυνο της απόλυσης, της εργασιακής εφεδρείας και της πρόωρης -ανύπαρκτης ή πενιχρής- συνταξιοδότησης.
Να περιμένουμε την επιβολή της λιτότητας από την εκάστοτε κυβέρνηση που θεσπίζει σα νόμο της κοινωνίας το συμφέρον της οικονομικής ολιγαρχίας του πλούτου, των δανειστών, των τραπεζιτών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Να περιμένουμε «καρτερικά» τη διάλυση κάθε κοινωνικού αγαθού, κάθε εργατικής κατάκτησης του προηγούμενου αιώνα.
Η «μπίλια» των νέων μέτρων ακόμη γυρίζει!
Η τρόικα εσωτερικού (Ν.Δ. ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) ετοιμάζει το νέο γύρο μέτρων, τον τελευταίο, πριν τον επόμενο. Για το «χρέος» άραγε; Πώς γίνεται όμως να έχουμε πληρώσει τόσα και τόσα και αυτό το χρέος να μην μειώνεται ποτέ; Πώς γίνεται να «κουρεύτηκε» το χρέος και ταυτόχρονα να έχει αυξηθεί 25%;
Η αριθμητική του χρέους συνοδεύεται εκτός από τη μείωση μισθών, με τις ληστρικές ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου πλούτου και της χώρας, με αυξήσεις σε τιμολόγια, με την κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, όρους που περιλαμβάνονται στα μνημόνια. Το πρόγραμμα τους που «δε βγαίνει», οδηγεί στην ύφεση, τη δραματική αύξηση της ανεργίας και μια κοινωνία σε ανθρωπιστική κρίση.
Δυστυχώς πληρώνουμε ακριβά τις όποιες αυταπάτες για τη δήθεν επαναδιαπραγμάτευση, τη δήθεν σταδιακή απαγκίστρωση (που υπόσχονταν το τρίο της συμφοράς Σαμαράς – Βενιζέλος – Κουβέλης) και διαπιστώνουμε ότι η περιβόητη επιμήκυνση δεν είναι τίποτα άλλο από την ομολογία ότι εάν δεν τους ανατρέψουμε, θα ζούμε μία ζωή στο ζυγό της τρόικας, της ΕΕ και του κεφαλαίου, με μισθούς 200 – 400 ευρώ και θα λέμε και ευχαριστώ.
Θέλουν να τα πάρουν όλα!
Η κρίση είναι η χρυσή ευκαιρία, για αυτούς, για το μεγάλο κεφάλαιο που πολλαπλασιάζει τα κέρδη του, που πετυχαίνει τις εξαγορές των δημόσιων οργανισμών για «ένα κομμάτι ψωμί», που απαλλάσσεται από κάθε «εργασιακό βαρίδι» όπως συλλογικές συμβάσεις, ύψος μισθού, αποζημιώσεις απολύσεων, μονιμότητα και σταθερότητα στην εργασία, ασφαλιστικές εισφορές.
Δε βλέπουμε ταινία τρόμου, βιώνουμε την τρομοκρατία τους
Η φασιστικοποίηση της κοινωνίας είναι ο σύμμαχος τους . ΜΑΤ και κάθε λογής δυνάμεις καταστολής επιτίθενται ως τάγματα θανάτου στις διαδηλώσεις, συλλαμβάνουν προληπτικά όποιον ετοιμάζεται να κατέβει στην απεργία, συλλαμβάνουν στο σωρό. Δε διστάζουν να επιτεθούν και στους ανάπηρους.
Αύρες, χημικά, πλαστικές σφαίρες πλουτίζουν το οπλοστάσιό τους, μαζί με την προσπάθεια απαγόρευσης των πορειών αλλά και των απεργιών, μαζί με το μηχανισμό συλλήψεων και καταδικών.
Και όπου δε φτάνει το κράτος, το πιο βαθύ κράτος δίνει το παρών. Τάγματα εφόδου- από τους εκλεκτούς των ΜΜΕ και των επιχειρηματιών: τους Χρυσαυγίτες – με πογκρόμ δολοφονικών επιθέσεων στους μετανάστες, ονοματίζοντας τους ως αίτιους της κρίσης, βγάζουν «λάδι» τους πλούσιους που απομυζούν όλους μας. Δε χτυπούν τη φτώχεια, χτυπούν τους φτωχούς!
Εδώ θα κριθούμε όλοι!!!
Κόντρα στις πολιτικές διαχείρισης των ρυθμών χειροτέρευσης της θέσης μας, κόντρα στον υποταγμένο κρατικό συνδικαλισμό ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, που έχει συμβάλλει τα μέγιστα για την απαξίωση του συνδικαλισμού. Δε μιλάμε για κάποια έστω έντονη διαμαρτυρία, για κάποια 24ωρη απεργία αντίδρασης όπως συνήθως κάνει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ.
Μιλάμε για σύγκρουση και αντίσταση.
Η ανάγκη μιας παρατεταμένης σύγκρουσης με συντονισμένες απεργίες, με γενικές πολιτικές απεργίες διάρκειας, διαδηλώσεις, καταλήψεις δρόμων πλατειών και δημοσίων κτιρίων, με μπλοκάρισμα της κρατικής μηχανής , με δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης και όχι κοινωνικής επαιτείας.
Και αυτό γίνεται μόνο, αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις, τα σωματεία τους και τις επιτροπές αγώνα αποφασίσουν, συντονιστούν, οργανώσουν, τα εφαρμόσουν στην ίδια τη ζωή.
Οι μεγάλες απεργίες των τελευταίων χρόνων, οι μαζικότατες διαδηλώσεις, οι γεμάτες πλατείες να πάρουν την εκδίκησή τους, να γίνουν πολιτικά επικίνδυνες, να κινήσουν το γρανάζι της ιστορίας, να γράψουν ιστορία!
Η ελπίδα και η διέξοδος βρίσκεται στο δρόμο της ανατροπής, στην κατάργηση του μνημονίου, της δανειακής σύμβασης και όλων των αντιδραστικών νόμων που πέρασαν, στην παύση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους. Η ελπίδα βρίσκεται στον αντίποδα από της σημερινής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν πρόκειται να σταματήσουν, αν δε τους σταματήσουμε, και ο μόνος τρόπος για να τους σταματήσουμε είναι να τους διώξουμε!
ΔΟΕ: Ιστορίες συνενοχής, ανοχής και αλληλοδιαπλοκής
Δεν υπήρξε άλλη τέτοια περίοδος στη χώρα μας, που οι εργαζόμενοι να έχασαν τόσα πολλά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές χρειάζονται τα συνδικάτα. Και σε αυτές τις στιγμές κρίνονται. Και κει, η πλειοψηφία ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ στη ΔΟΕ, όπως στη ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ έπαιξαν τον ακριβώς αντίθετο ρόλο από ότι απαιτείται. Δεν οργάνωσε τον αγώνα και την αντίσταση. Έπαιξε παρακολουθητικό ρόλο και μόνο στις γενικές απεργίες. Στα μεγάλα εκπαιδευτικά προβλήματα στην αξιολόγηση – χειραγώγηση, στα νέα βιβλία, στην ελαστική απασχόληση, στα λεγόμενα «νέα σχολεία» αποδέχεται τα ιερά και όσια της εκάστοτε κυβέρνησης παίζοντας πάντα το ρόλο του καλύτερου κομπάρσου στις κωμικοτραγικές καταστάσεις που βιώνουμε.
Ήρθε η ώρα της αποκαθήλωσης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Πρέπει οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές της ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ να γυρίσουν πίσω, να επιστρέψουν στα σχολεία τους.
Το συνδικάτο πρέπει να πάρει τα πάνω του! Με τη δύναμη των Γενικών Συνελεύσεων των εκπαιδευτικών, με τον αέρα των καθημερινών συλλογικών αντιστάσεων των συλλόγων διδασκόντων, με την οριζόντια διασύνδεση των τοπικών συλλόγων, με την ανατροπή του περιεχομένου του και την εισβολή στο προσκήνιο των πραγματικών αναγκών μαθητών, εκπαιδευτικών και δημόσιου δωρεάν σχολείο στο προσκήνιο.
Στο σχολείο της εποχής των μνημονίων. Όπως σε κάθε μεγάλη κρίση, έτσι και σήμερα, οι κρατούντες προσπαθούν να ικανοποιήσουν ότι τόσα χρόνια είχαν στα πιο καταχθόνια όνειρά τους. Το σχολείο δεν θα μπορούσε να αποτελεί την εξαίρεση.
Από το δημόσιο, δωρεάν σχολείο (έστω και κατ’ όνομα) στο σχολείο των ΕΣΠΑ, των προγραμμάτων της αξιολόγησης, της υποχρηματοδότησης και της φιλοξενίας παιδιών.
Βιώνουμε…: Οι μισοί συνάδελφοι μας να εργάζονται πλέον σε καθεστώς προσωρινής και ελαστικής εργασίας. Τα μόνα χρήματα που προορίζονται για την εκπαίδευση να είναι τα χρήματα του ΕΣΠΑ, που αποτελούν μόνο ένα κομμάτι που δίνεται πίσω από τα εκατομμύρια ευρώ που απομυζά από το ελληνικό δημόσιο η ΕΕ. Και αυτά δε φτάνουν ποτέ στα σχολεία αφού «τρώγονται» από τις επιτροπές «ειδικών».
Την εξοντωτική παραμονή των παιδιών στο σχολείο για 7 -10 ώρες την ημέρα.
Τα προγράμματα να αντικαθιστούν την όποια γνώση, προσφέροντας ψήγματα της πραγματικότητας με κατατεμαχισμένο τρόπο, οδηγώντας στην αποδόμηση κάθε έννοιας ολότητας της γνώσης, κριτικής σκέψης και δημιουργικής σύνθεσης. Καταδικάζουν τους μαθητές μας στην ημιμάθεια και στην αποσπασματικότητα.
Την καθημερινή ενοχοποίηση των εκπαιδευτικών με κορυφή στο παγόβουνο την αξιολόγηση. Μια αξιολόγηση που στόχο έχει την κατηγοριοποίηση σχολείων, μαθητών, εκπαιδευτικών, συνδέεται με το βαθμό και το μισθό και έχει ως θύματα τους ίδιους τους μαθητές αφού αυτοί και οι επιδόσεις τους (μέσω εξετάσεων) θα κρίνουν την αποτελεσματικότητα σχολείου και εκπαιδευτικών. Το δημόσιο σχολείο το αντικαθιστούν με το σχολείο της αγοράς.
Όσοι με τρυφερή αφέλεια τάσσονται υπέρ του μηχανισμού σωφρονισμού κι αποπομπής (βλ. αξιολόγηση) ας αναρωτηθούν: Ποιες είναι οι ικανές συνθήκες που δημιουργούν οι πληρεξούσιοι εκπρόσωποι των τραπεζιτών στη ζωή μας αλλά και στην εργασία μας; Υποχρηματοδότηση, κλείσιμο διδασκαλείων, κατάργηση μεταφορών των μαθητών, οικονομική εξαθλίωση, απαξίωση με την κουραμάνα και τέλος η ποσοστικοποιημένη αξιολόγηση που ως γεγονός καταδεικνύει τον οικονομικό σκοπό της: δουλόφρονες εκπαιδευτικοί απέναντι σε γενίτσαρους αξιολογητές που θα τους κουνούν την απειλή της βαθμολογικής και οικονομικής καθήλωσης αλλά και της απόλυσης. Έχουμε «πόλεμο» και ας πάψουν οι «εργολάβοι της εξουσίας» να τη λιβανίζουν.
Κανένα άβατο για το κίνημα
Η συμμετοχή της «ΔΙΕΞΟΔΟΥ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ» στις εκλογές για την ανάδειξη των αιρετών του ΠΥΣΠΕ Β΄ Αθήνας – και η εκλογή εκπροσώπου της στο ΠΥΣΠΕ – δεν έχει ως σκοπό τη συνδιαχείριση της κυβερνητικής, αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, αλλά την υπεράσπιση των εργασιακών, συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών, των μορφωτικών – εκπαιδευτικών δικαιωμάτων και αναγκών των μαθητών και της δημόσιας, δωρεάν εκπαίδευσης. Το όργανο αυτό δεν αποτελεί για μας «άβατο». Το τι συζητείται εκεί, το τι αποφασίζετε και από ποιους, θα δημοσιοποιείται σε όλους τους συλλόγους της Β΄Αθήνας, σε όλους τους/ τις συναδέλφους.
Η παρουσία μας σε αυτό το όργανο δεν μπορεί παρά να έχει το χαρακτήρα της φωνής του κινήματος που: μπλοκάρει διαδικασίες, ακυρώνει αντιδραστικά μέτρα, απέχει από τις αξιολογικές διαδικασίες και δοσοληψίες για τη νομή εξουσίας και μικροσυμφερόντων, αποκαλύπτει και καταγγέλλει διαδικασίες ρουσφετολογικές και μεροληπτικές, διεκδικεί μαχητικά και συλλογικά δίκαιη και ίση αντιμετώπιση όλων των συναδέλφων, αντιστέκεται στον εκμαυλισμό συνειδήσεων, το ρουσφέτι, τη διάκριση των εκπαιδευτικών στους «δικούς μας» και στους «άλλους».
Ανιχνεύουμε νέους δρόμους αντίστασης και συλλογικής δράσης – παρέμβασης σε αυτό το εχθρικό τοπίο. Όμως δεν τρέφουμε αυταπάτες.
ΜΟΝΟ Η ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΤΟΠΙΟ
Last modified: 22 Οκτωβρίου 2012
