161 χρόνια πριν, στις 8 Μάρτη 1857, οι εργάτριες στα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία διεκδικώντας μείωση των ωρών εργασίας στις 10 (από 16 που δούλευαν τότε), ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους. Σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της. Με εντολή κυβέρνησης και εργοδοτών, οι αστυνομικές δυνάμεις ρίχτηκαν με μανία πάνω στις μαχητικές διαδηλώσεις των εργατριών και τις αιματοκύλησαν.
Σήμερα, 8 Μάρτη 2018, η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεων για να στηρίξει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων θεωρεί την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των γυναικών ατομική τους υπόθεση, αντί να είναι υπόθεση της κοινωνίας και του κράτους.
Δεν θα τους αφήσουμε!
Δεν συμβιβαζόμαστε με την εργασιακή ζούγκλα που μας έχει καταδικάσει, άντρες και γυναίκες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας το αντεργατικό, αντιλαϊκό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Δεν αποδεχόμαστε τη βαρβαρότητα της μερικής και ευέλικτης εργασίας για τους αδιόριστους συναδέλφους μας και το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο για τις εγκύους αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς με επαπειλούμενη εγκυμοσύνη και δίνει αέρα στα πανιά των εργοδοτών για να απολύουν εγκύους στον ιδιωτικό τομέα.
Δεν υποτασσόμαστε στην κοινωνία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Να παλέψουμε όλοι μαζί, άνδρες και γυναίκες, για μόνιμη, σταθερή εργασία με πλήρη εργασιακά – ασφαλιστικά δικαιώματα, ολόπλευρη κοινωνική προστασία της μητρότητας, εξίσωση των αδειών κύησης, τοκετού, λοχείας των συμβασιούχων με τις μόνιμες συναδέλφους, για μισθούς που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες μας.
Σήμερα μόνο η συλλογική δράση, η αγωνιστική στάση ζωής, η διεκδίκηση για όλα αυτά που μας ανήκουν αποτελεί διέξοδο για μια ζωή με δικαιώματα.
Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε το αγωνιστικό περιεχόμενο της 8ης Μάρτη.
Last modified: 10 Μαρτίου 2018
